Το αίτημα για μόνιμο προσωπικό πλήρους ωραρίου σε όλα τα σχολεία είναι αναγκαίο και ρεαλιστικό, όμως οι κυβερνήσεις και οι δημοτικές αρχές «κάνουν οικονομία σε βάρος της καθαριότητας για να περισσεύουν χρήματα για τους μεχαλοεπιχειρηματίες», μας λέει εξαρχής η Δήμητρα Ηλία.

Στον νομό Ιωαννίνων, αναφέρει, καμιά δημοτική αρχή δεν ζήτησε μόνιμες προσλήψεις. Υπάρχουν εργαζόμενοι που δουλεύουν «σε μικρούς δήμους 25 χρόνια και είναι μερικής απασχόλησης με πενιχρούς μισθούς, οι οποίοι θα βγουν στη σύνταξη, αν δεν έχουν απολυθεί μέχρι τότε, στα 70 τους χρόνια». Σε κανέναν δήμο δεν τηρείται η νομοθεσία για την Υγεία και Ασφάλεια, τα εργατικά «ατυχήματα» δεν καταγράφονται και οι επαγγελματικές ασθένειες είναι άγνωστη έννοια.

Με αφορμή το νομοσχέδιο για το 13ωρο επισημαίνει: «Ολοι μας ξέρουμε ότι όταν εργαζόμασταν με συμβάσεις έργου, εργαζόμασταν από 9 έως 13 ώρες γιατί δεν έβγαινε το ωράριο και η δουλειά που είχαμε αφού θεωρούμασταν εργολάβοι. Μπροστά στο νομοσχέδιο για τη 13ωρη εργασία ξέρουμε ότι θέλουν να ανοίξουν τον δρόμο για εργολαβικούς εργαζόμενους με πιο φτηνή απασχόληση. Τα κέρδη των μεγάλων συνεργείων καθαριότητας στον τεράστιο ανταγωνισμό τους μπορούν να αυγαταίνουν μόνο από τον δικό μας κόπο».

Για τους εργατοπατέρες και τη στάση τους λέει χαρακτηριστικά: «Είναι αυτοί που το 2012 αποδέχτηκαν την κατάργηση του ενσήμου ΒΑΕ μέχρι και το 2020, με αποτέλεσμα η πλειοψηφία των συναδέλφων στον κλάδο και σε όλους τους κλάδους στην καθαριότητα να μην μπορούν να συνταξιοδοτηθούν με αξιοπρεπείς συντάξεις. Και βέβαια δεν πρέπει να ξεχάσουμε τις απολύσεις 15 συναδέλφων στον δήμο Ζίτσας το 2017, με την Ομοσπονδία και την πλειοψηφία του εργοδοτικού σωματείου να τις αφήνουν μόνες, αφού θεωρούσαν φυσιολογικό ο εργοδότης να απολύει τον εργαζόμενο! Επίσης, το 2022 όταν απολύθηκαν 40 σχολικοί καθαριστές στον δήμο Ιωαννιτών, ήταν απέναντι στους συναδέλφους. "Αφού ήμασταν πολλές και καθόμασταν ας απολυθεί και καμία" λέγανε!».

Ως προς τη δράση του σωματείου, σημειώνει πως τα τελευταία 3 χρόνια, που έχει περάσει στα χέρια των ταξικών δυνάμεων, μπαίνει μπροστά για την οργάνωση του αγώνα των εργαζομένων και τη διεκδίκηση αιτημάτων με κριτήριο τις ανάγκες τους. Σημειώνει πως εργαζόμενοι «που δεν ήξεραν τι σημαίνει να παλεύεις μέσα από το συνδικάτο σου, να παίρνεις ενιαία απόφαση με τον συνάδελφό σου. Γίναμε ένα, ενώ για πολλές δεκαετίες δουλεύαμε στον ίδιο κλάδο και δεν γνωριζόμασταν μεταξύ μας».

Στήριξη στον αγώνα τους προσφέρουν το Εργατικό Κέντρο, η Ενωση Γονέων του δήμου Ιωαννιτών, η Ανώτατη Συνομοσπονδία Γονέων Ελλάδος και πρόσφατα η Ομοσπονδία Ιδιωτικών Υπαλλήλων με πρωτοβουλίες της οποίας «ήρθαμε σε επικοινωνία με άλλα πρωτοβάθμια σωματεία σχολικών καθαριστών. Ανταλλάξαμε εμπειρία και συζητήσαμε πώς θα μπορέσουμε να έχουμε μία ενιαία στάση στην επίθεση που δεχόμαστε».