«Η "ομηρία" και η "ανασφάλεια" δεν είναι απλά λέξεις», σημειώνει η Ευγενία Κατακάλου. Είναι «συνθήκες ζωής που διαμορφώνουν την καθημερινότητα χιλιάδων σχολικών καθαριστριών και καθαριστών». Το να ζεις σε αυτό το καθεστώς «σημαίνει να εργάζεσαι σκληρά, με τεράστιες ευθύνες για την υγεία και την ασφάλεια των μαθητών και του σχολείου, αλλά να αμείβεσαι με μισθούς φτώχειας και να είσαι πάντα στην αβεβαιότητα».

Οι μόνιμοι εργαζόμενοι - προσθέτει - είναι λιγότεροι από το 10% και η μεγάλη πλειοψηφία «εργαζόμαστε με δεκάμηνες συμβάσεις εργασίας, Σεπτέμβριο μέχρι Ιούνιο, μένοντας κάθε καλοκαίρι δύο μήνες άνεργοι, αγωνιώντας αν θα επαναπροσληφθούμε. Την περίοδο της ανεργίας παίρνουμε ψίχουλα». Ακόμα χειρότερα, οι περισσότερες 10μηνες συμβάσεις ορισμένου χρόνου είναι ταυτόχρονα συμβάσεις μερικής απασχόλησης (15 - 20 ώρες τη βδομάδα), ακόμα κι αν ο όγκος εργασίας αντιστοιχεί σε πλήρη απασχόληση.

Εξίσου άθλιες είναι και οι αμοιβές. Ο μισθός ξεκινάει από 250 ευρώ τον μήνα για μερική απασχόληση, ενώ και οι εργαζόμενες πλήρους απασχόλησης σπάνια φτάνουν τα 700 - 800 ευρώ καθαρά. Ετσι, είναι συχνά αναγκασμένες να κάνουν και δεύτερη δουλειά για να επιβιώσουν.

Για τον όγκο εργασίας τονίζει ότι συχνά μια καθαρίστρια έχει στην ευθύνη της τεράστιους χώρους, με εκατοντάδες μαθητές, οι οποίοι χώροι δεν είναι δυνατόν να καλυφθούν στο ωράριο που προβλέπει η σύμβαση. Επιπλέον, οι καθαρίστριες επιφορτίζονται με καθήκοντα εκτός καθαριότητας, όπως βάψιμο τοίχων, σερβίρισμα παιδιών σε Νηπιαγωγεία και Δημοτικά, καθαρισμός κουρτινών και χαλιών.

Μια καθαρίστρια με τρίωρη απασχόληση εκ των πραγμάτων δεν μπορεί να καθαρίσει ένα ολόκληρο κτίριο με εκατοντάδες μαθητές. Ετσι, «παρόλο που πολλοί από εμάς δουλεύουμε παραπάνω, απλήρωτες ώρες, για να βγει η δουλειά, τελικά καλύπτονται μόνο οι βασικές αλλά όχι οι συνεχείς ανάγκες».

Σχολιάζοντας την ίδρυση των δύο εργοπατερικών «Ομοσπονδιών», υπογραμμίζει πως «τέτοιες οργανώσεις υπάρχουν μόνο για να κάνουν τα χατίρια της κυβέρνησης και των δημάρχων... Πρόκειται για σχήματα - σφραγίδες, συχνά στημένα από κυβερνητικούς και εργοδοτικούς μηχανισμούς, που εμφανίζονται για να μαζεύουν αντιπροσώπους, να υπονομεύουν τη μαζικότητα και τη δράση των υπαρχόντων σωματείων.

Αυτό που έχουμε ανάγκη εμείς είναι σωματεία ταξικά, που να στέκονται δίπλα στον κάθε εργαζόμενο και να διεκδικούν μόνιμη και σταθερή δουλειά, καλύτερους μισθούς, δικαιώματα και ζωή με αξιοπρέπεια».

Ως προς τη δράση του Σωματείου, αναφέρθηκε στις παρεμβάσεις του μαζί με τους εργαζόμενους σε δήμους της Αττικής, στη ΔΥΠΑ για τον τρόπο παροχής του επιδόματος ανεργίας και την έγκαιρη καταβολή του, στο υπουργείο Εσωτερικών απαιτώντας μονιμοποίηση, επαρκές προσωπικό και προστασία της υγείας.

Περαιτέρω, μαζί με την Ομοσπονδία Ιδιωτικών Υπαλλήλων Ελλάδας «μπαίνουμε μπροστά στον αγώνα για σταθερή δουλειά με δικαιώματα. Θέλουμε η συσσωρευμένη αγανάκτηση να μετατραπεί σε μαζικό, συντονισμένο, διεκδικητικό αγώνα ενάντια σε κράτος, κυβερνήσεις και διοικήσεις, που θεωρούν κόστος την καθαριότητα και τα δικαιώματά μας».