Ο «Ριζοσπάστης» μίλησε με συνδικαλιστές και εργαζόμενους σε επιχειρήσεις του αεροδρομίου, οι οποίοι μας μεταφέρουν την κατάσταση που επικρατεί στον χώρο και τις διεκδικήσεις τους.

Μας μίλησαν για τη δράση που αναπτύσσεται από σωματεία και εργαζόμενους. Μια δράση σε διαρκή αναμέτρηση με τους μονοπωλιακούς κολοσσούς στον στρατηγικό κλάδο των Μεταφορών και με το κράτος, που θωρακίζει τα συμφέροντά τους με κάθε μέσο.

Γι' αυτό και η σκληρή αυτή μάχη απέναντι σε ισχυρά τμήματα της εγχώριας και διεθνούς εργοδοσίας αποκτά τεράστια αξία για όλη την εργατική τάξη, ενώ στηρίζεται από σωματεία και φορείς της περιοχής, όπως από το Εργατικό Κέντρο Λαυρίου - Ανατολικής Αττικής.

Οι εργαζόμενοι έχουν να αντιμετωπίσουν την επιχείρηση φίμωσης, το «τα κεφάλια μέσα», με την εργοδοσία και τα τσιράκια της να τους λένε ότι «εδώ παίζονται εκατομμύρια», ότι «διασφαλίζεται η φήμη της Ελλάδας», «η βιτρίνα του τουριστικού προϊόντος», οι «διεθνείς σχέσεις» κ.ο.κ.

Ο Μάνος Μυλωνάς, μέλος του ΔΣ του Συλλόγου Εργαζομένων «Swissport» και του ΔΣ της Ομοσπονδίας Προσωπικού Αεροπορικών Μεταφορών (ΟΠΑΜ), αναφέρει πως σε όλα τα πόστα ανοίγει συζήτηση και προβληματισμός για την ασφάλεια στην εργασία και για την ποιότητα του έργου που παράγεται. Ο όγκος δουλειάς και η πίεση, σε συνδυασμό με την έλλειψη έμπειρου προσωπικού, διαμορφώνουν επικίνδυνες καταστάσεις, άγχος, πιθανά λάθη στις φορτώσεις, στο check-in κ.λπ.

«Κόντρα στη λογική των εταιρειών, που με κριτήριο το κέρδος μας τσακίζουν, οι εργαζόμενοι αναλογιζόμαστε ότι από τα χέρια μας δημιουργείται το αεροπορικό έργο. Οι εταιρείες εκμεταλλεύονται την ανάγκη και το φιλότιμό μας και σε συντονισμό με τις κυβερνήσεις, που ονειρεύονται 13ωρη εργασία, έχουν καθηλώσει μισθούς και δικαιώματα. Διακαής πόθος τους είναι να μην έχουμε δικαιώματα, να είμαστε ευάλωτοι και να παζαρεύουμε ατομικά για μικροαυξήσεις, ή ακόμα και για λίγες μέρες διακοπές, λες και τους χρωστάμε.

Φοβούνται και εχθρεύονται την οργάνωση και τον αγώνα μας, γιατί ξέρουν ότι συσπειρωμένους δεν μπορούν να μας χτυπήσουν, γι' αυτό και στοχοποιούν αγωνιστές και άλλους εργαζόμενους. Μπορούμε να κάνουμε τον φόβο τους πραγματικότητα, να δυναμώσει η οργάνωση, η συλλογικότητα, η διεκδίκηση. Λογικό και ώριμο είναι να εργαζόμαστε με ΣΣΕ, με 7ωρο, να βγαίνουμε στη σύνταξη στα 55, να μας φτάνει ο μισθός, να μπορούμε να πάμε διακοπές, να έχουμε ελεύθερο χρόνο για εμάς, για τις οικογένειές μας. Να ζούμε όπως μας αρμόζει με βάση τις δυνατότητες που προκύπτουν από τις κατακτήσεις της επιστήμης και της τεχνολογίας».

Ο Νίκος Λαβαντσιώτης, πρόεδρος του Σωματείου στην επιχείρηση «Select Service Partner» στο αεροδρόμιο της Αθήνας, μιλώντας για την εντατικοποίηση στα επισιτιστικά καταστήματα λέει ότι φέτος εξυπηρετούν ακόμα περισσότερο κόσμο, χωρίς όμως να έχει αυξηθεί το προσωπικό. Η εργοδοσία καλεί τους εργαζόμενους να δουλέψουν 6ήμερο και υπερωρίες, κόβει ρεπό, αρνείται να δώσει άδειες.

Οι εργαζόμενοι όμως δεν μένουν ούτε αδιάφοροι ούτε αμέτοχοι. Δεν το βάζουν κάτω και δεν πείθονται εύκολα πλέον. Αυτό φάνηκε το προηγούμενο διάστημα με τη συμμετοχή τους στα συλλαλητήρια και στην απεργία για τα Τέμπη, με την αλληλεγγύη τους στον παλαιστινιακό λαό.

«Είναι πολύ θετικό που το προηγούμενο διάστημα υπήρξαν κινητοποιήσεις και στη "Newrest" διεκδικώντας υπογραφή ΣΣΕ, που είναι ακόμα σε εξέλιξη, και στο "Sofitel" για τη μετακίνησή τους και αυξήσεις στους μισθούς. Είναι η ώρα που οι εργαζόμενοι προετοιμάζονται και θα αντεπιτεθούν».

Η Μιράντα Φωτιάδου, αντιπρόεδρος του Συλλόγου Προσωπικού Επίγειας Εξυπηρέτησης «Goldair», μιλά για τις άθλιες συνθήκες εργασίας και τις πιέσεις της εργοδοσίας, που στόχο έχουν να εκφοβίσουν τους εργαζόμενους. Στις εταιρείες handling απασχολείται μεγάλο ποσοστό γυναικών, χωρίς να υπάρχει μέριμνα για την προστασία του γυναικείου οργανισμού. Γυναίκες στον καθαρισμό των αεροσκαφών κάνουν τις ίδιες βαριές δουλειές με τους άντρες συναδέλφους τους, και για τις γυναίκες εκείνες που σηκώνουν το ανάστημα η εταιρεία φροντίζει στις ομάδες εργασίας τους να μην υπάρχει ούτε ένας άντρας, τις εκμεταλλεύονται περισσότερο, με αποτέλεσμα να «κλατάρουν» από τη δουλειά. Δεν υπάρχει κανένας σεβασμός για τις γυναίκες, για τις μητέρες, που έχουν οικογένεια και παιδιά.

Λόγω της μεγάλης έλλειψης προσωπικού η δουλειά γίνεται ακόμα πιο δύσκολη. Μάλιστα αποτελεί πρόκληση ο διευθυντής του σταθμού να λέει ότι το προσωπικό είναι επαρκές και όποιος θέλει να ανεβάσει το εισόδημά του ας δουλέψει ρεπό και υπερωρίες. Ασχετα αν δεν «βγαίνουν» οι ομάδες, τα δρομολόγια για να εξυπηρετηθούν τα αεροπλάνα και καθυστερούν να φύγουν οι πτήσεις, αφού ούτε εξοπλισμό έχουν επαρκή, ούτε κόσμο να δουλέψει.

Χαρακτηριστικά, σε αεροπλάνο ευρείας ατράκτου που χρειάζεται 12 και 13 άτομα για τον καθαρισμό, πήγαιναν 6 σε συνθήκες καύσωνα, με πάνω από 50 βαθμούς, πολλές φορές χωρίς κλιματισμό, ούτε μέσα στο αεροπλάνο. «Κυριολεκτικά να καίμε ολόκληροι, μας έρχεται λιποθυμία από την τόση ζέστη».

«Κατάλληλοι χώροι δεν υπάρχουν για την ανάπαυση των εργαζομένων, ούτε καν για ένα τσιγάρο, είναι πολύ μικροί για τόσους εργαζόμενους. Διαλείμματα δεν γίνονται. Ακόμα και ο λίγος χρόνος που μπορεί να μένει μεταξύ των δρομολογίων, λόγω της έλλειψης προσωπικού, πραγματικά μας μένουν μόνο λίγα λεπτά, επειδή καλύπτουμε δουλειά και άλλων ομάδων, π.χ. για τη μεταφορά των σκουπιδιών.

Οι αναρρωτικές ασθένειες των συναδέλφων είναι καθημερινές, συνέπεια της εντατικής δουλειάς, ειδικά σε αυτές τις συνθήκες, επομένως οι εργαζόμενοι είναι ακόμα λιγότεροι στις βάρδιες. Αλλά αυτά δεν τους αφορούν, αρκεί να βγει η δουλειά τους.

Οι εργαζόμενοι έχουμε να αντιμετωπίσουμε και το μαρτύριο της επιστροφής από τη δουλειά στο σπίτι. Τελευταία στιγμή φεύγουμε από την πίστα, με αποτέλεσμα να χάνουμε όλες τις συγκοινωνίες και τελικά φεύγουμε από το αεροδρόμιο 40 λεπτά - 1 ώρα αφού έχουμε σχολάσει.

Επιπλέον, θέλουν να πηγαίνουμε πιο νωρίς στη δουλειά και αν δεν το κάνουμε υπάρχουν απειλές για πειθαρχικά. Το ίδιο ισχύει και για τον εργαζόμενο που θα δηλώσει ότι δεν μπορεί άλλο, όταν του ζητήσουν να κάνει παραπάνω πτήση, προς το τέλος της βάρδιας, που δεν μπορεί να πάρει τα πόδια του, επειδή τον έχουν λιώσει στη δουλειά. Σε αυτούς τους συνάδελφους έχουν γίνει αναφορές από τους προϊσταμένους, αντιμετωπίζονται με ειρωνεία.

Ταυτόχρονα η μεγάλη έλλειψη προσωπικού, σε συνδυασμό με την πίεση που ασκείται από τις εταιρείες για να φεύγουν τα αεροπλάνα στην ώρα τους, δημιουργεί ένταση μεταξύ των εργαζομένων, ενώ η ίδια η εργοδοσία μεταθέτει στους εργαζόμενους την ευθύνη για τις καθυστερήσεις.

Οι συνθήκες εργασίας μάς έχουν κάνει κομμάτια - χέρια, μέση, γόνατα σμπαραλιασμένα, αϋπνία λόγω των άστατων ωραρίων από τις βάρδιες, οδηγούν στην εξάντληση, ενώ οι παραιτήσεις των συναδέλφων είναι συνεχείς».

«Δεν το βάζουμε κάτω! Παλεύουμε για να ανατρέψουμε την κατάσταση, για ανθρώπινες συνθήκες εργασίας και μισθούς με βάση τις σημερινές ανάγκες», καταλήγει η συνδικαλίστρια.