Από μία εργαζόμενη μητέρα, μία από τις πολλές, που προσπαθεί να στηρίξει ό,τι με αγάπη και πίστη έφερε στον κόσμο, ενώ δουλεύει σε συνθήκες που την θέλουν όχι μόνο ακούραστη, αλλά και πειθήνια στο σύστημα.

Εργαζόμενη στον ιδιωτικό τομέα σε υπερμάρκετ της Αθήνας, όπου κάθε μέρα καλούμαι να είμαι στα πάντα πρόθυμη για τον πελάτη και για τον εργοδότη.

Να γεμίζω ράφια, να σκουπίζω, να εξυπηρετώ, να κάνω ταμείο, αν χρειαστεί να πηγαίνω στο μανάβικο ή στα τυριά και μετά πάλι στα ράφια, και φυσικά να μη φέρνω σε τίποτα αντίρρηση, να δέχομαι κάθε προσβολή.

Φτάσαμε στο σημείο, ενώ η τεχνολογία καλπάζει, στις αποθήκες να φορτώνουμε εμπορεύματα γυναίκες, κουβαλώντας καλαθούνες, δουλεύοντας παλετοφόρα!

Σε συνθήκες όπου τα μέτρα ασφάλειας και υγείας είναι «κόστος», δεν χωράνε στα κέρδη τους...

Σε τέτοιες συνθήκες φτάσαμε να μετράμε νεκρούς στο Εμπόριο.

Φυσικά, δεν λείπει και ο εκφοβισμός: «Μη φέρνεις αντίρρηση, γιατί θα έχεις κακή αξιολόγηση», «μη ζητάς πολλά, γιατί τουλάχιστον έχεις να φας», «μην πας τουαλέτα δεύτερη φορά, δεν το επιτρέπει το ωράριο»!

Γυναίκες σακατεμένες! Μυοσκελετικά, κήλες, αυχενικά, τενοντίτιδες και άλλα. Γυναίκες που παλεύουμε 8 ώρες να κρατήσουμε κάτι, για να έχουμε και για το σπίτι!

Οχι μόνο «υλικά», αφού είπαμε, ο μισθός δεν φτάνει ούτε για τον μισό μήνα, αλλά λίγη ενέργεια ακόμα ώστε να φροντίσουμε τις ανάγκες των παιδιών, του σπιτιού ως μητέρες!

Μητέρα που κάθε μέρα παλεύω με την ελπίδα ενός καλύτερου αύριο για τα παιδιά μου. Που θέλω χρόνο μαζί τους, να μάθουν αξίες, να 'χουν όνειρα, δημιουργώντας τις δικές τους οικογένειες και φτάνοντας τους στόχους τους. Μητέρα που όσο κι αν αυτό το σύστημα θέλει να διαλύσει τη ζωή μας, θα μάχομαι για το αντίθετο. Μητέρα που θέλω να έχω και τον χρόνο και τη διάθεση να παίξω με τα παιδιά μου! Να έχω τον χρόνο που τους αναλογεί!

Εργαζόμενη μητέρα λοιπόν και μονογονέας που εν έτει 2025 εργάζομαι σε μια εταιρεία όπου ενώ γιγαντώνονται τα κέρδη της, δεν έχω ούτε μισθό ούτε χρόνο για να ζήσω!

Που δυσκολεύομαι να βγάλω τον μήνα και δεν μπορώ ούτε να διανοηθώ πέντε μέρες διακοπές με τα παιδιά μου. Αγωνιώ πώς θα αντεπεξέλθω με τις ανάγκες του παιδιού μου που πέτυχε τον στόχο του στις Πανελλήνιες, πώς θα τα βγάλω πέρα με νοίκια και άλλα έξοδα που είναι στα ύψη.

Και μέσα σ' όλα αυτά έρχεται και το αισχρό νομοσχέδιο για το 13ωρο, για τις «σπασμένες άδειες» και άλλα τέτοια βγαλμένα από τον περασμένο αιώνα! Εδώ με 8ωρο και δεν μας φτάνει να αντεπεξέλθουμε στην καθημερινότητά μας!

Να το ξεχάσουν, δεν θα τους περάσει! Οχι άλλες θυσίες για τα σχέδιά τους. Δεν χαρίζουμε λεπτό από τη ζωή μας, από την οικογένειά μας, από την υγεία μας. 13ωρο; Ούτε καν!