Ο «Ριζοσπάστης», συνεχίζοντας τη συζήτηση με πρωτοπόρους εργάτες και εργάτριες με καταγωγή από την Αλβανία μιλάει με την Ενάιντα Νοφούλλα, φοιτήτρια στα Γιάννενα και μέλος του ΔΣ του Φοιτητικού Συλλόγου Φυσικού Ιωαννίνων, που μας μεταφέρει την εμπειρία της ως μετανάστρια δεύτερης γενιάς που ζει στην Ελλάδα και την άποψή της για τις επερχόμενες εκλογές της 11ης Μάη, στην ιδιαίτερη πατρίδα της.

- Πες μας για τις συνθήκες που αντιμετώπισαν οι Αλβανοί μετανάστες και οι οικογένειές τους όταν ήρθαν, ποια είναι η κατάσταση σήμερα.

- Οι συνθήκες που βιώνουν οι Αλβανοί μετανάστες σε γενικές γραμμές είναι παρόμοιες. Τόσο από αφηγήσεις της οικογένειας, συγγενών και φίλων, αλλά και τα δικά μου βιώματα ως παιδί μεταναστών της δεκαετίας του '90, επιβεβαιώνουν την εκμετάλλευση που αντιμετώπισαν οι πρώτες γενιές μεταναστών.

Γεννήθηκα και μεγάλωσα σε νησί, και ξέρω από προσωπική εμπειρία τι σημαίνει να εργάζεσαι σεζόν για να τα βγάλεις πέρα έναν ολόκληρο χρόνο. Πριν ακόμη γεννηθώ, η μητέρα μου, χωρίς «χαρτιά» και βίζα τότε, αναγκάστηκε να δουλεύει «μαύρα», ακόμη και όταν ήταν οκτώ μηνών έγκυος. Ο εργοδότης της, εκμεταλλευόμενος την αδυναμία της, την απέλυσε χωρίς ποτέ να την πληρώσει.

Οι δυσκολίες δεν σταματούσαν εκεί. Δεν υπήρξε καμία κρατική στήριξη στην οικογένεια. Από μικρή ηλικία ήμουν μόνη μου στο σπίτι, γιατί η οικονομική ανάγκη απαιτούσε και οι δύο γονείς να εργάζονται αδιάκοπα. Στο σχολείο, η προσαρμογή ήταν εξίσου δύσκολη: Η γλώσσα ήταν εμπόδιο, δεν υπήρχε η απαραίτητη υποστήριξη από το εκπαιδευτικό σύστημα, ενώ οι γονείς μου δεν γνώριζαν επαρκώς Ελληνικά για να με βοηθήσουν.

Μπορεί σήμερα αυτή η φουρνιά μεταναστών να ζουν καλύτερα από τότε, όμως τίποτα δεν τους χαρίστηκε και συνεχίζουν να τα βγάζουν πέρα πάρα πολύ δύσκολα. Μας λένε πως για τα δεινά μας έφταιγε ο Χότζας και το σοσιαλιστικό σύστημα. Ομως το μεταναστευτικό ρεύμα από την Αλβανία συνεχίζεται μέχρι και σήμερα, γιατί τη φτώχεια και τον ξεριζωμό τα γεννάει ο καπιταλισμός. Και εκεί και εδώ, οι Αλβανοί μετανάστες έρχονται αντιμέτωποι με το αντιλαϊκό αστικό κράτος.

- Πώς ήρθες σε επαφή με το οργανωμένο κίνημα και τους κομμουνιστές;

- Μέσα από τη γνωριμία μου με τους συντρόφους, στις αρχές της φοιτητικής μου ζωής. Εκεί βρήκα πραγματικά διέξοδο και απαντήσεις στους προβληματισμούς και τις ανησυχίες μου. Προβληματισμούς όπως ότι δεν φταίω εγώ εν τέλει που η ζωή μου είναι έτσι, γεμάτη εμπόδια μπροστά μου, όσο σκληρά και να δουλεύω. Οτι από πίσω είναι ένα σύστημα ραμμένο και στρωμένο για τις ανάγκες των καπιταλιστών και όχι για τις δικές μου. Εκεί, η ζωή μου έπαψε να μοιάζει με ένα ακόμα χαμένο κύμα στον ωκεανό, έγινε η ίδια φουρτούνα, γεμάτη νόημα, μέσα από τις γραμμές του Κόμματος.

Ζώντας και δρώντας με τους κομμουνιστές της σχολής μου, σε κάθε μικρό και μεγάλο ζήτημα με βοήθησε να βγάλω γρήγορα συμπεράσματα. Κατάλαβα πως είναι η πολιτική του κόστους - οφέλους, της εμπορευματοποίησης που έχει τσακίσει κάθε λαϊκή οικογένεια εδώ αλλά και στην Αλβανία. Κατάλαβα πως η πολυπόθητη (από την αστική τάξη της Αλβανίας) ΕΕ και οι κατευθύνσεις της έχουν φέρει την Ελλάδα και την Αλβανία σε ένα ασφυκτικό πλαίσιο ζωής για τον λαό. Κατάλαβα πως προτεραιότητά τους δεν είμαστε εμείς και οι οικογένειές μας, αλλά πώς θα κλέψουν ακόμα περισσότερο και θα εκμεταλλευτούν τα μπράτσα και τον ιδρώτα των γονιών μας.

Ως παιδί μεταναστών, πέρα από κάποια ιδιαίτερα ζητήματα που βιώνουμε, συνειδητοποίησα πως όλα τα υπόλοιπα - η ακρίβεια, το καθημερινό άγχος, η αβεβαιότητα στην επαγγελματική αποκατάσταση, οι κόφτες στις σπουδές, ο ρόλος μας ως αυριανοί επιστήμονες, η υποβάθμιση της αξίας των πτυχίων, ακόμα και οι ιμπεριαλιστικοί πόλεμοι που διεξάγονται αυτήν τη στιγμή από ΗΠΑ - ΝΑΤΟ - ΕΕ, είναι αυτά που μας ενώνουν βαθιά, πέρα από κάθε σημαία. Είναι ο κοινός βίος, τα κοινά αδιέξοδα, τα κοινά προβλήματα που με έφεραν στην οργάνωση με το φοιτητικό κίνημα πλάι στους εργαζόμενους και στο ΚΚΕ.

- Μπροστά και στις εκλογές στην ιδιαίτερη πατρίδα σου, τι κουβεντιάζεται μεταξύ των συμπατριωτών σου; Τα διλήμματα περί προόδου και συντήρησης τι απήχηση έχουν;

- Στον δικό μου κύκλο, η γενιά των παιδιών των Αλβανών μεταναστών νιώθει πλέον βαθιά απογοητευμένη, χωρίς καμία εμπιστοσύνη προς το κράτος - είτε αυτό εκφράζεται μέσω της ελληνικής είτε μέσω της αλβανικής αστικής τάξης. Κυριαρχεί έντονος προβληματισμός για τις πραγματικές αιτίες της κοινωνικής αδικίας και της φτώχειας, τον ρόλο του συστήματος και των πολέμων που αυτό γεννά.

Κι ενώ οι γονείς μας κουβαλούν ακόμα την πίκρα και το βάρος της πρώτης μετανάστευσης, η συζήτηση για ένα νέο κύμα φυγής - αυτήν τη φορά από την Ελλάδα - παραμένει ζωντανή στη νεολαία. Γιατί όσο η οικονομία και ο πλούτος παραμένουν στα χέρια των λίγων, η μετανάστευση, η προσφυγιά και οι πόλεμοι δεν πρόκειται να σταματήσουν. Είναι φαινόμενα που γεννιούνται από την ίδια μήτρα: Την εκμετάλλευση, την ανισότητα.

Σε ό,τι αφορά τις εκλογές στην Αλβανία, δεν υπάρχει κανένα πολιτικό κόμμα που να εκφράζει εμάς και τα προβλήματά μας. Σε αυτήν τη φάση, η αποχή ή το άκυρο είναι ο μόνος τρόπος να εκφράσουν την αντίθεσή τους με την υπάρχουσα κατάσταση.

Εμείς, ως μια γενιά που μεγαλώσαμε βιώνοντας από πρώτο χέρι τι σημαίνει εκμετάλλευση, ρατσισμός, γνωρίζουμε ότι η μόνη λύση βρίσκεται στην οργάνωση. Στους συλλόγους μας, στα σωματεία μας - και αντίστοιχα στην Αλβανία - για να δυναμώσει το κύμα αμφισβήτησης απέναντι στην κυρίαρχη πολιτική και το ίδιο το σύστημα. Ενα κύμα που πρέπει να φτάσει να πάρει επαναστατικό χαρακτήρα, ώστε οι ίδιοι οι εργαζόμενοι να πάρουν στα χέρια τους τα «κλειδιά» της παραγωγής και του σχεδιασμού. Να έχουν την εξουσία στα χέρια τους, για να οικοδομήσουν μια νέα κοινωνία, τον σοσιαλισμό - κομμουνισμό.