Σύντροφοι, η φράση του κ. Σημίτη «πάει η Δεξιά στα νοσοκομεία βρίσκει μια κατσαρίδα και ανοίγει θέμα υγείας» είναι αποκαλυπτική κι ας χάθηκε στην ευρωστρατολογία και τους δήθεν υψηλούς τόνους, για τα ως χτες χαμηλής σημασίας εθνικά θέματα.

Η κυβερνητική θέση, πάντα ίδια και ιδεολογικά ξεκαθαρισμένη, «μίζερος είναι ο λαός που δε χαίρεται με την προκοπή και τον πλουτισμό των αστών του!!!», είναι αυτή καθαυτή η κατσαρίδα.

Δηλαδή απλά και ξεκάθαρα ο πρωθυπουργός θεωρεί φυσικό να υπάρχουν κατσαρίδες στα νοσοκομεία. Πρέπει να μάθουμε να ζούμε μ' αυτές. Να τις βλέπουμε και να μη μας αφορούν. Να συμβιώνουμε στο ράντζο ή το δωμάτιο με την ελπίδα να μην πεθάνουμε ή να μην πονάμε όταν έρθει η αρρώστια, ευλογώντας το μεγάλο αφέντη που ασχολήθηκε με μας κι όχι με τις κατσαρίδες. Βέβαια, οι κατσαρίδες δεν είναι υποχρεωτικοί συγκάτοικοι για όλους. Είναι για το τμήμα εκείνο, το μεγαλύτερο του λαού που οφείλει να τις αντιμετωπίζει με καρτερία, ανωτερότητα και στιλ. Αυτή τη «συμβουλή» έδωσε ένας δεξιός σ' έναν άλλο δεξιό πολιτικό που μάλιστα φιλοδοξεί να τον διαδεχτεί στην εξουσία. Αγνοήστε τις κατσαρίδες. Είναι για το λαό όχι για τον εκλεκτό, πολλώ μάλλον για τον αρχηγό.

Οι κατσαρίδες βέβαια δεν έχουν ταξική συνείδηση. Επιβιώνουν ακόμη και μετά από πυρηνική καταστροφή. Κι ενδεχομένως ως ξενιστές (φιλόξενοι φορείς δηλαδή) χρησιμοποιούν κατ' εξοχήν τα άπληστα βρώμικα μυαλά. Η φυσική απέχθεια λοιπόν πρέπει να χρησιμοποιηθεί για να χειραγωγηθεί η μάζα ενόψει εκλογών. Να βλέπεις την κατσαρίδα αλλά να μη συχαίνεσαι τον ξενιστή και την πολιτική του. Να το θεωρείς το φιλελεύθερο διαχειριστικό σοσιαλισμό, την κεντροαριστερή διαστροφή, ως φυσικό φαινόμενο, ενίοτε απεχθές ως κατσαρίδα, αλλά να τον αγνοείς και να προχωράς προς την ιδιωτική άνοδο του βιοτικού σου επιπέδου, όπως οι καλοί υπηρέτες. Αυτή την ιδεολογική προσέγγιση τη συναντάμε κάθε μέρα πια και παντού.

Ετσι μόλις τις προάλλες στην επιτροπή εξωτερικών και άμυνας της Βουλής, όπου συζητούσαμε τη χρηματοδότηση προς τρίτες χώρες και μάλιστα με... όπλο και τις μη κυβερνητικές οργανώσεις βγήκαν οι κατσαρίδες και περπάταγαν θρασύτατα.

Ο μεν κ. Λοβέρδος, ο πρώην Κνίτης που έγινε πασόκος υφυπουργός, είπε αναφανδόν πως αυτή τη μέθοδο πολιτικής παρεμβατισμού τη χρησιμοποιούσαν και τη χρησιμοποιούν οι αποικιοκρατικές χώρες. Καιρός είναι να την εφαρμόσουμε κι εμείς!!! Ως κι οι δεξιοί ψιλοκουφάθηκαν από τον κυνισμό της ομολογίας. Αλλά τους έβγαλε από το... αδιέξοδο η κυρία Δαμανάκη της Προόδου. Είπε το αμίμητον: Σε συνθήκες παγκοσμιοποίησης δε βλέπω άλλο τρόπο για την Αριστερά, να δείξει την αλληλεγγύη της, από τα λεφτά!!! Η Αριστερά λοιπόν πρέπει να εκλαμβάνεται ως φιλανθρωπικό σωματείο πολιτικών κριτηρίων. Αλλιώς προφανώς είναι μίζερη κι αναχρονιστική.