Σήμερα στη χώρα μας και διεθνώς η ζωή καταγράφει ότι ο δρόμος της ιμπεριαλιστικής νέας τάξης δεν είναι στρωμένος με ροδοπέταλα. Οι λαοί αμφισβητούν και αντιστέκονται.

Οι αντιθέσεις οξύνονται και η υποταγή της εργατικής τάξης και των λαών δεν είναι δεδομένη ούτε τελειωμένη υπόθεση. Η αγανάκτηση συσσωρεύεται.

Τις μέρες της Πρωτομαγιάς, δημοσιογράφος, με στενές σχέσεις με την πλουτοκρατία, έγραφε σε οικονομική εφημερίδα: «Φαντάζει ως δώρο άδωρο η υπογραφή διετούς Συλλογικής Σύμβασης Εργασίας από τους κοινωνικούς εταίρους. Η εργασιακή ειρήνη δεν εξασφαλίστηκε. Γιατί, παρά την υπογραφή της, ακολούθησε κύκλος απεργιών και ευρύτερης παράλυσης του κοινωνικού μηχανισμού που εμποδίζει τις μεγάλες αναδιαρθρώσεις στη δομή και στη λειτουργία της ελληνικής οικονομίας. Οι δυνάμεις που αντιστρατεύονται την προώθησή τους φαντάζουν και τελικώς εκ του αποτελέσματος αποδεικνύεται ότι είναι πιο ισχυρές. Και υπάρχει πρόβλημα και ευθύνη σε συνδικαλιστικές ομάδες, που δε συμμορφώνονται με τις απαιτήσεις των καιρών».

Ο θυμός τους για τη δυσκολία που συναντούν στην προώθηση των καπιταλιστικών αναδιαρθρώσεων δεν κρύβεται. Οσο κι αν δείχνουν πανίσχυροι, όσο κι αν είναι ισχυρότατες οι προσβάσεις τους στο συνδικαλιστικό κίνημα με τις συμβιβασμένες συνδικαλιστικές ηγεσίες τους, η αγωνία τους για το παρόν και το μέλλον του εργατικού κινήματος, για το αντίπαλο δέος υπάρχει.

Εμείς γι' αυτή την αγωνία τους δε νιώθουμε έκπληξη. Ούτε είμαστε απλοί θεατές της. Νιώθουμε δημιουργοί και πρωταγωνιστές και δεν είμαστε μόνοι μας. Νιώθουμε ικανοποίηση και αισιοδοξία που το ταξικό ρεύμα υπάρχει, δυναμώνει, παρεμβαίνει βασανιστικά αλλά σταθερά σηκώνει το ανάστημά του απέναντι στη συνολική γραμμή της άρχουσας τάξης, ξεσκεπάζει τους στημένους κοινωνικούς διαλόγους, τη συναίνεση και την ταξική υποταγή.

Αυτή τη νέα δυνατότητα, την προοπτική του εργατικού κινήματος επιχειρούν να τσακίσουν παλιοί και νέοι εχθροί και μαζί μ' αυτό τη φωνή του κόμματος της εργατικής τάξης επιχειρούν να πνίξουν, να υποτάξουν οι ποικιλόχρωμοι εκπρόσωποι του κεφαλαίου.

Και μαζί με τον αυταρχισμό και την καταστολή, εντείνουν και προσαρμόζουν την ιδεολογική επίθεση για τη χειραγώγηση της εργατικής τάξης και της πρωτοπορίας της στη χώρα μας και σε όλο τον κόσμο.

Στο τέλος του 20ού αιώνα είδαμε να φουντώνει η φρασεολογία και η ρητορική του «τέλους». Τέλος, λοιπόν, του σοσιαλισμού, τέλος της διαίρεσης του κόσμου σε δύο μπλοκ, τέλος του έθνους - κράτους, τέλος της ιστορίας, τέλος της εργασίας, τέλος της εργατικής τάξης και των ιδεολογιών, τέλος της υπεραξίας και φυσικά το τέλος του Μαρξισμού.

Κι από κοντά έρχεται η φιλολογία για το μετά.

Για το νέο, για τη μεταβιομηχανική, για τη μετακαπιταλιστική κοινωνία, για την κοινωνία της γνώσης, που έρχεται καβάλα πάνω στις εξελίξεις της επιστήμης και των νέων τεχνολογιών.

Ο 21ος αιώνας, λένε μερικοί, θα είναι η εποχή εκείνη που ο άνθρωπος με τη γνώση θα ευημερήσει. Η πείνα θα εξαλειφθεί κι ο πόλεμος επίσης, κι όλοι θα ζούμε σε μια κοινωνία δικαίου και ευημερίας. Θα υπάρξει, λένε, ίσως στην αρχή μια έντονη αναγκαία μάχη του καλού με το κακό. Ομως, τελικά το καλό θα επικρατήσει σ' όλο τον πλανήτη, η επιστήμη θα νικήσει τις ασθένειες και την πείνα, οι άνθρωποι θα δουλεύουν λιγότερο και θα ζουν περισσότερο και καλύτερα.

Οι προβλέψεις αυτές για το αύριο, στα πλαίσια αυτού του κοινωνικού συστήματος που παραμένει καπιταλιστικό --μονοπωλιακός καπιταλισμός, στο στάδιο του ιμπεριαλισμού-- άλλα δείχνουν.

Στην εποχή μας, απέναντι στον πρώτο κόσμο του κεφαλαίου και των πολυεθνικών απ' τις καπιταλιστικές μητροπόλεις ως και τις πιο καθυστερημένες χώρες στέκεται και στενάζει ο δεύτερος κόσμος της εργασίας και του μόχθου, ο κόσμος της ανεργίας, της υποαπασχόλησης, ο κόσμος της μόνιμης εξαθλίωσης, του περιθωρίου, του θανάτου απ' τα ναρκωτικά, την πείνα και τις αρρώστιες.

Κι όλα αυτά σε ένα φόντο κυριολεκτικά διαιώνισης του Μεσαίωνα για πλατιές ζώνες της Ασίας, της Αφρικής και της Ν. Αμερικής, ενώ η φλόγα του πολέμου που σπέρνουν οι ιμπεριαλιστές φουντώνει.

Πριν 116 χρόνια στην Πρωτομαγιά του Σικάγο ανάμεσα στ' άλλα η εργατική τάξη διεκδικούσε την κατάργηση της παιδικής εργασίας. Σήμερα 250 εκατομμύρια παιδιά ηλικίας 5 - 14 ετών είναι εργάτες πλήρους εκμετάλλευσης, δουλεύοντας τα περισσότερα 14 - 17 ώρες την ημέρα. Το 80% αυτών των εκατομμυρίων παιδιών εργατών δεν αμείβονται. Σχεδόν όλα υφίστανται φυσική και ψυχολογική βία καθώς και σεξουαλική κακοποίηση. Οι μύγες εξακολουθούν να τρώνε τα πρόσωπα των παιδιών στην Αφρική.

Η δυστυχία δε μαστίζει μόνο πληθυσμούς στις ζώνες της λεγόμενης υπανάπτυξης. Χτυπά τις μητροπόλεις του καπιταλισμού της νέας οικονομίας, προς δόξαν της «κοινωνίας της γνώσης». Ακόμη και στη φανταχτερή και πάμπλουτη Νέα Υόρκη το 52% των παιδιών γεννιούνται σε συνθήκες ανέχειας, με όλο και αυξανόμενους ρυθμούς. Και στις άλλες χώρες, της ζώνης των προνομιούχων, εντείνεται η υλική εκμετάλλευση μαζί με την πολύμορφη πνευματική υποδούλωση και η παιδική πορνεία γίνεται κερδοφόρα βιομηχανία.

Δείγμα ενός κοινωνικού συστήματος που σαπίζει, σκοτώνοντας υλικά και πνευματικά το πιο ζωντανό του κομμάτι, τους νέους, την αυριανή κοινωνία.

Απέναντι σ' αυτή τη ζοφερή κοινωνική πραγματικότητα, οι εκπρόσωποι του κεφαλαίου δεν κλείνουν τα μάτια, και οι μετακαπιταλιστικές θεωρίες τους έχουν κι άλλες παραλλαγές. Οτι η ιμπεριαλιστική νέα τάξη (με την εκμετάλλευση, τον πόλεμο, τον αυταρχισμό και την καταστολή, το ρατσισμό), αποτελεί τη μοναδική προοπτική της κοινωνίας. Οι ιμπεριαλιστές βάλθηκαν να μας κάνουν να πιστέψουμε ότι οι άνθρωποι έτσι είμαστε κι έτσι θα είμαστε για πάντα. Ο θάνατός σου η ζωή μου. Ο δυνατός, ο πρώτος νικά, υποτάσσει τους πάντες, τα παίρνει όλα. Οι υπόλοιποι μπορούν να εκτονώνονται με τη σειρά τους στον πιο παρακατιανό αδύνατο κρίκο. Αυτός είναι ο αδήριτος νόμος της ανθρώπινης κοινωνίας: η ζούγκλα!

Εμείς επιμένουμε ότι το λάθος δε βρίσκεται στα γονίδια, στο χαρακτήρα του απλού ανθρώπου, δε βρίσκεται στο χρώμα, στο θρήσκευμα, στη διαφορετική γλώσσα, στις παραδόσεις ή τα έθιμα. Εμείς λέμε ότι βρίσκεται στο καπιταλιστικό σύστημα, που θέλει τον άνθρωπο αντικείμενο εκμετάλλευσης, και ταυτόχρονα πνευματικά υπόδουλο, παρ' όλη τη φιλολογία της κοινωνίας της γνώσης, για να κυριαρχούν στη ζωή μας κάποιοι, να διευρύνουν τις σφαίρες επιρροής τους, να μεγαλώνουν τα κέρδη τους. Το ομολογούν και οι ίδιοι. Η εργατική δύναμη είναι ένα εμπόρευμα που σκέφτεται και η σκέψη ενοχλεί το νευροφυτικό σύστημα της αγοράς. Αυτή είναι η ουσία της κοσμογονίας της εκπαιδευτικής μεταρρύθμισης που το κεφάλαιο στη χώρα μας και διεθνώς προωθεί, για να προσαρμόσει και να υποτάξει το ανθρώπινο δυναμικό στις ανάγκες τους.

Εμείς επιμένουμε και σωστά ότι η εποχή που ζούμε είναι η εποχή που οξύνεται η βασική αντίθεση, αλλά και το σύνολο των αντιθέσεων του ιμπεριαλιστικού συστήματος.

Είναι η περίοδος που το κεφάλαιο, αξιοποιώντας τα επιτεύγματα της επιστήμης και των νέων τεχνολογιών, οδηγεί από τη μια στην αύξηση του βαθμού εκμετάλλευσης των προλεταρίων, και απ' την άλλη στην αύξηση του εφεδρικού στρατού των εργαζομένων.

Η αναμφισβήτητη αλματώδης τεχνολογική πρόοδος όχι μόνο δε δίνει ανάσα ζωής στο γερασμένο καπιταλισμό, αλλά, αντίθετα, αποτελεί το αντικειμενικό έδαφος επιτάχυνσης της σήψης του, κάνοντας αναγκαίο και ρεαλιστικό το στόχο της ανατροπής του, το σοσιαλισμό και τον κομμουνισμό.

Το καπιταλιστικό σύστημα, όπως παλιότερα και η φεουδαρχία, «έφαγε τα ψωμιά του». Ο,τι ήταν να δώσει το έδωσε. Τώρα πια αποτελεί τροχοπέδη της κοινωνικής εξέλιξης και πρέπει το γρηγορότερο να φύγει πριν είναι αργά για το ανθρώπινο είδος.

Αυτό είναι το μεγάλο καθήκον της εργατικής τάξης. Η ιστορική αποστολή της προβάλλει ζωντανή και επίκαιρη στην εποχή μας όσο ποτέ.