Κυριακή 26 Μάη 2002
ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
Σελίδα 6
ΠΟΛΙΤΙΚΗ
Αναντικατάστατος ο ιστορικός ρόλος της εργατικής τάξης

Πάει καιρός, από τότε που η τάξη μας, διεθνώς και στη χώρα μας, βγήκε μαζικά και δυναμικά στο προσκήνιο της κοινωνικής ζωής. Και πέρασε καιρός από τότε που η τάξη μας, απ' το αυθόρμητο ξέσπασμα, πέρασε στη συνειδητή οργανωμένη πάλη και έκανε πράξη την έφοδο στον ουρανό, για την κατάργηση της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο.

Το εργατικό κίνημα έχει την ιστορία του. Ο δέκατος ένατος αιώνας με την Κομμούνα του Παρισιού έδειξε τη δυνατότητα της εργατικής τάξης για εξέγερση. Εδειξε, όμως, παράλληλα εκείνη την εποχή τα συγκεκριμένα όριά της για να νικήσει. Στον 20ό αιώνα, το εργατικό κίνημα αφομοίωσε τα διδάγματα εκείνης της ήττας. Εκανε ένα τεράστιο βήμα μπροστά. Απέδειξε ότι μπορεί να πραγματοποιήσει κοινωνικές επαναστάσεις και να επικρατήσει. Απέδειξε ότι ο σοσιαλισμός είναι εφικτός. Οτι είναι δυνατό να υπάρχει ένας κόσμος χωρίς ατομικούς ιδιοκτήτες στα μέσα παραγωγής και κυκλοφορίας, χωρίς καπιταλιστικά τραστ, τράπεζες, μεγαλοκτηματίες. Οι κομμουνιστές μισούνται από ολόκληρο τον αστικό κόσμο, συκοφαντούνται και κυνηγιούνται, όχι εξαιτίας των λαθών τους, αλλά εξαιτίας αυτών που κατόρθωσαν. Που έδειξαν ότι μια κοινωνία χωρίς καπιταλιστική ατομική ιδιοκτησία στα μέσα παραγωγής, χωρίς αφεντικά, χωρίς εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο μπορεί να υπάρξει.

Κι αν σήμερα στην Ευρώπη δεν περπάτησε μέχρι το τέλος η Οχτωβριανή Επανάσταση, αυτό δε σημαίνει ότι η πράξη - ζωή αμφισβητεί και ακυρώνει τον ιστορικό της ρόλο. Και, πολύ περισσότερο, δεν μπορεί να αμφισβητήσει το θετικό που πρόσφερε στην ίδια την εργατική τάξη και σ' όλη την ανθρωπότητα.

Η πάλη για την εξουσία και ο ρόλος του Κομμουνιστικού Κόμματος

Εμείς επιμένουμε στην ιστορική αποστολή της εργατικής τάξης. Ξέρουμε ότι ο Μαρξ σωστά μας έδειξε τους νόμους της ιστορίας κι έβαλε το προλεταριάτο μπροστά στο τιμόνι.

Γιατί η ανάπτυξη της υλικής βάσης του καπιταλισμού, της μεγάλης βιομηχανίας, δεν απειλεί την ύπαρξη του προλεταριάτου σαν τάξης, δεν υπονομεύει τη θέση του στην κοινωνία, αλλά, αντίθετα, οδηγεί στην αύξησή του και στο μεγάλωμα του ρόλου του στην κοινωνικοοικονομική ζωή.

Γιατί η εργατική τάξη (μέσα στον καθορισμένο ιστορικά τρόπο παραγωγής), απ' τη σχέση της με τα μέσα παραγωγής και τους όρους της ζωής της, είναι ο πιο συνεπής εχθρός του καπιταλισμού, που περιορίζει και υποτάσσει την ανάπτυξη των παραγωγικών δυνάμεων, την ανθρώπινη δημιουργικότητα και ευημερία στα στενά όρια του καπιταλιστικού κέρδους.

Ταυτόχρονα, ξέρουμε, μέσα από την ιστορία του εργατικού κινήματος, ότι οι πολύμορφες δυσκολίες της ταξικής πάλης, ο πρωτοπόρος ρόλος της εργατικής τάξης, η ιστορική αποστολή της, δε θα συντελεστούν αυθόρμητα, μέσα απ' τη δεδομένη ένταση της εκμετάλλευσης, τις κοινωνικές εκρήξεις και τα ξεσπάσματα που τη συνοδεύουν.

Δεν ξεπερνιούνται με κάποιο λίφτιγκ στο γερασμένο πρόσωπο της σοσιαλδημοκρατίας, που πάνω από 100 χρόνια δίνει το φιλί της ζωής στο καπιταλιστικό εκμεταλλευτικό σύστημα.

Δεν ξεπερνιούνται με τις κραυγές των μεταλλαγμένων κομμουνιστών για τη χαμένη ενότητα της Αριστεράς, ζητώντας από την εργατική τάξη και το κόμμα της να τραβήξουν μαζί τους στο βάλτο της ταξικής συνεργασίας και υποταγής.

Κι ένα βασικό καταξιωμένο επίκαιρο συμπέρασμα για την ιστορική αποστολή της εργατικής τάξης, είναι ότι το προλεταριάτο μπορεί και πρέπει να καταχτήσει την πολιτική εξουσία, για να μπορέσει να καταργήσει την ατομική ιδιοκτησία στα βασικά μέσα παραγωγής, τη βάση της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο και να οικοδομήσει το σοσιαλισμό και τον κομμουνισμό.

Οι κλασικοί της κοσμοθεωρίας μας και η ταξική πάλη απέδειξε ότι ο περιορισμός αποκλειστικά στον οικονομικό αγώνα σημαίνει πάλη μόνο για καλύτερους όρους πούλησης της εργατικής δύναμης, με ταυτόχρονη ιδεολογική και πολιτική υποταγή του προλεταριάτου στην αστική τάξη, σημαίνει εγκατάλειψη της ιστορικής αποστολής της εργατικής τάξης.

Πολιτικός και ιδεολογικός, όμως, αγώνας για την εξουσία, για το σοσιαλισμό και τον κομμουνισμό δεν είναι νοητός, χωρίς η εργατική τάξη να έχει το δικό της κόμμα, τη συνειδητή οργανωμένη πρωτοπορία της.

Ο Λένιν ακόμα σημείωνε πως όταν το προλεταριάτο κατακτήσει την εξουσία συνεχίζει την ταξική πάλη με άλλες μορφές και μέσα, ως την ολοκληρωμένη κατάργηση των τάξεων, που σημαίνει, όχι μόνο κατάργηση των καπιταλιστών, αλλά και εξάλειψη «της διαφοράς ανάμεσα στην πόλη και το χωριό», καθώς και «της διαφοράς ανάμεσα στους ανθρώπους της σωματικής και της πνευματικής εργασίας», δηλαδή ως τον κομμουνισμό.

Με λίγα λόγια, όποιος αγωνίζεται για την κοινωνική απελευθέρωση, για την ιστορική αποστολή της εργατικής τάξης, αυτός οφείλει να αφομοιώνει και να καταξιώνει μέσα στην πράξη και στη δράση την ακατανίκητη μαρξιστική κοσμοθεωρία. Οφείλει να δυναμώνει τους δεσμούς του με την τάξη και τα ευρύτερα λαϊκά στρώματα.

Οφείλει να δυναμώνει το κόμμα της εργατικής τάξης σαν κόμμα νέου τύπου. Να κατακτά και να καταξιώνει καθημερινά στη ζωή τον ηγετικό πρωτοπόρο ρόλο του, σε κάθε φάση της ιστορικής αναμέτρησης με το κεφάλαιο και τον ιμπεριαλισμό.

Κι είναι σταθερή η πεποίθησή μας ότι ο ιστορικός ρόλος της εργατικής τάξης στη χώρα μας πάει μαζί με τον αναντικατάστατο ρόλο του ΚΚΕ, με την ισχυροποίηση του ταξικού ρεύματος μέσα στο εργατικό κίνημα, με τον προλεταριακό διεθνισμό, την ανασυγκρότηση και ισχυροποίηση του παγκόσμιου κομμουνιστικού κινήματος.


Κορυφή σελίδας
Ο καθημερινός ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ 1 ευρώ