Οσο περισσότερο στενεύουν τα περιθώρια του ΠΑΣΟΚ να παριστάνει την «αριστερά», όσο περισσότερο η πολιτική του ξεπερνά σε «εφαρμοσμένη φαντασία» τα πιο τρελά όνειρα του μεγάλου κεφαλαίου, ως προς το πώς και πόσο μπορεί να μειωθεί -και διά της εφαρμοζόμενης πολιτικής- η τιμή της εργατικής δύναμης, όσο, δηλαδή, πιο καραμπινάτα δεξιά καταγράφεται στη συλλογική - κοινωνική συνείδηση η πολιτική του κυβερνητικού κόμματος, τόσο περισσότερο εμφανίζονται στο προσκήνιο διάφοροι «παράγοντες» που δηλώνουν δημοσίως και γραπτά τον μέχρι θανάτου έρωτά τους με την τόσο αναγκαία -στο ΠΑΣΟΚ και τη συμπληρωματική του δύναμη, τον ΣΥΝ - "ιδέα" για τη συγκρότηση ενός Εθνικού Κοινωνικού Φόρουμ.

Ορισμένοι απ' αυτούς μετέχουν πράγματι σε κινηματικές διαδικασίες, δεν μπορούν βέβαια να ισχυριστούν σοβαρά ότι οι ίδιοι είναι το κίνημα.

Αλλοι βγάζουν σπυράκια στην ιδέα ότι θα συγχρωτιστούν με πραγματικά εργατικά συνδικάτα ή άλλες οργανωμένες οντότητες του μαζικού λαϊκού κινήματος (αντιπολεμικές κινήσεις που έχουν οργανώσει κατ' επανάληψη διαδηλώσεις χιλιάδων και χιλιάδων ανθρώπων, περιβαλλοντικές οργανώσεις που χωρίς δεκάρα κρατικής επιδότησης συσπειρώνουν χιλιάδες πολίτες και δίνουν στο πεδίο της υπαρκτής αντιπαράθεσης πραγματικές μάχες ενάντια στα μεγάλα οικονομικά συμφέροντα κ.ά.).

Ολοι μαζί διακρίνονται και ταυτίζονται ως προς κάποιες ιδιότητες: Μια εξαιρετική θεσμολαγνεία, μια προσήλωση σε σχήματα κορυφής που δε δίνουν λόγο σε καμία βάση, μια ιντριγκαδόρικη πρακτική. Για ορισμένους έχει φροντίσει η κυβέρνηση μέσα από το μηχανισμό επιδότησης των «Μη Κυβερνητικών Οργανώσεων», να τους κατοχυρώσει και έναν τέτοιο τίτλο.

Ετσι φτάνουμε ένα χρόνο πριν τη μεγάλη διαδήλωση που οργανώνεται ήδη από τις υπαρκτές δυνάμεις του μαζικού λαϊκού κινήματος στη Θεσσαλονίκη για τον Ιούνη του 2003, να επιχειρείται με αφορμή και αυτό το γεγονός να «φορεθεί» ένα τεράστιο καπέλο στο ντόπιο λαϊκό κίνημα, υπό τον τίτλο «ελληνικό κοινωνικό φόρουμ» και υπό το πρόσχημα ότι έτσι θα αντιστοιχηθούν, δήθεν, τα κινήματα της χώρας μας με τα ευρωπαϊκά κι ακόμα καλύτερα...«θα δυναμώσει η ενότητα της Αριστεράς και των κινημάτων και μετά τη Θεσσαλονίκη 2003». Νάτη, λοιπόν, πάλι η ανάγκη του ΠΑΣΟΚ και η επίσης ανοιχτά ομολογουμένη του ΣΥΝ, να ενσωματώσουν με κάθε τρόπο ό,τι αμφισβητεί αυτούς και την πολιτική που προωθούν. Ε, δε θα πάρουμε! `Η, αλλιώς, διαδήλωση ενάντια στην Ευρωπαϊκή Ενωση, με επιδότηση από την Ευρωπαϊκή Ενωση δε λέει...

Εκτός των άλλων προκύπτουν διάφορα ερωτήματα:

Από πού κι ως πού, για παράδειγμα, το «ίδρυμα Ν. Πουλαντζάς» συνιστά κίνημα; Από πού κι ως πού, ποιος, παρέχει σε διάφορες σφραγίδες τέτοια προνομιακή θέση, που να καθορίζουν οι εκπρόσωποί τους ότι δεν είναι κίνημα η συσπείρωση εκατοντάδων σωματείων, εργατικών κέντρων και ομοσπονδιών όπως το ΠΑΜΕ με διαπιστωμένη εκπροσώπηση περισσοτέρων των 500.000 οργανωμένων στα σωματεία τους εργατών; Για να μην αναφερθούμε στην αξίωση, που πρόβαλαν ορισμένοι στη συνάντηση της Βιέννης, για αποκλεισμό του ΚΚΕ!

Από πού κι ως πού γίνονται δεκτοί ...κραγμένοι εργατοπατέρες όπως ο Παναγόπουλος της ΓΣΕΕ και τους ζητείται να ηγηθούν μιας διαδήλωσης που από και μόνη την εξαγγελία της τους έχει ξεπεράσει ως προς τους στόχους που θέτει; Εδώ δεν πρόκειται απλά για λάκκο στη φάβα. Αλλά για μια καλά ενορχηστρωμένη επίθεση στο ίδιο το λαϊκό κίνημα. Το οποίο, έχοντας πίσω του ήδη αρκετές λαμπρές σελίδες αντίστασης, επιχειρούν τώρα να το ποδηγετήσουν με τον πλέον βάναυσο τρόπο. Δεν κρύβουν, άλλωστε, τα λόγια τους: «Να διαχωριστούμε από τις αντιιμπεριαλιστικές και αντικαπιταλιστικές πλειοδοσίες», ζητά ένας από εκείνους που φιλοδοξούν να πρωταγωνιστήσουν σε μια «πλατιά συσπείρωση» με τον εξαιρετικά «πλατύ» στόχο πάλης, την «Απελευθέρωση» από τον αντιιμπεριαλιστικό ζυγό...

Πρόσθετα: Σε ό,τι αφορά στο ΠΑΣΟΚ αποτελεί πάγιο στοιχείο της τακτικής του η επιδίωξη να καλύπτει την αντιδραστική πολιτική του με διαφόρου τύπου Εθνικές Κοινωνικές Συμφωνίες (σ.σ. «κοινωνικά συμβόλαια» τα ονόμαζε ο προκάτοχος του Κ. Σημίτη). Και ο ΣΥΝ, επίσης, δεν έχει κρύψει τη σταθερή επιλογή του υπέρ διαφόρων τύπου εθνικών συνομολογήσεων (έχει αναγάγει σε κεντρική επιδίωξη τη σύσταση εθνικού συμβουλίου εξωτερικής πολιτικής). Πάντα η άρχουσα τάξη, οι πολιτικοί εκφραστές της και τα συμπληρώματά τους ανάγουν σε εθνικό ό,τι γυμνό αποκαλύπτεται στενά ταξικό. Το ερώτημα είναι τι συμβαίνει με διάφορες μικρές, αλλά υπαρκτές πολιτικές ομάδες, που, ενώ εμφανώς δεν έχουν ή δεν έχουν δείξει μέχρι τώρα ότι έχουν κάποια σχέση με το κυρίαρχο πολιτικό σκηνικό, που ενώ, μάλιστα, έχουν διακηρύξει και αντικαπιταλιστικούς στόχους, αίφνης διατείνονται ότι όχι μόνο είναι προς το συμφέρον των κινημάτων το καπέλωμά τους από τη σοσιαλδημοκρατία, αλλά και ότι είναι επιβεβλημένη ανάγκη μπροστά στο νέο κίνδυνο, την άνοδο της ακροδεξιάς! Το γεγονός ότι δεν μπαίνουν στον κόπο καν να εξηγήσουν γιατί η ακροδεξιά σηκώνει κεφάλι ακριβώς εκεί που η σοσιαλδημοκρατία κυβερνά κανονικότατα ως Δεξιά, δεν ερμηνεύεται ως πτωχή πολιτική ανάλυση. Αντίθετα...

Παρ' όλα αυτά, η ανάγκη καλύτερου συντονισμού και οργάνωσης των αγώνων, όχι μόνο για τη διαδήλωση στη Θεσσαλονίκη, αλλά από σήμερα κιόλας για την καθημερινή παρέμβαση του οργανωμένου αγωνιζόμενου λαού ενάντια σ' ό,τι υπονομεύει το μέλλον του, είναι πραγματική. Το παράδειγμα της κίνησης «Δράση: Θεσσαλονίκη 2003», που επέλεξε ως πρώτες εμφανίσεις της τη μαζική συμμετοχή τόσο στις αντιιμπεριαλιστικές διαδηλώσεις αυτών των ημερών όσο και στην πανεργατική απεργία της 29 Μάη είναι θετικό και δείχνει ένα δρόμο για το πώς τα κινήματα θα συγχρωτίζονται, θα αλληλοενισχύονται, ώστε να δυναμώνει η συλλογική δυνατότητα του λαού να παρεμβαίνει στις εξελίξεις. Ετσι θα προχωρήσουμε. Από το Ασφαλιστικό (για το οποίο δυνάμεις του υπό σύσταση «κοινωνικού φόρουμ» υπογράφουν ήδη για την κατεδάφισή του), έως τον ευρωστρατό και τις άλλες ΝΑΤΟικές ορδές που και με σφραγίδα Ευρωπαϊκής Ενωσης εξορμούν, έχουμε μπροστά μας αρκετά μεγάλα μέτωπα.