Αναφέρομαι στις αμερικάνικες εκλογές αυτού του φθινοπώρου. Γιατί μου γυρίζουν τ' άντερα όταν ακούω περισπούδαστες αναλύσεις, από καθηγητές πανεπιστημίου λόγου χάρη μέχρι ινφλουενσεράδες στα αραχνώδη μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Χτίζεται μια ανεπαίσχυντη ομολογία ότι η αμερικάνικη καπιταλιστική επικυριαρχία είναι δεδομένη και αποδεχτή σε τέτοιο βαθμό, ώστε να ακούς ως μόνιμη επωδό σε οποιοδήποτε επιχείρημα τη φράση «να δούμε, ως τις αμερικάνικες εκλογές...», αν θα συνεχιστεί ή θα σταματήσει η σφαγή στη Γάζα, αν θα ανοίξει κι άλλο μέτωπο εκτός απ' αυτό της Ουκρανίας, αλλά κι αν θα πεθάνει ο γείτονας από έλλειψη χορηγών ασθενοφόρων, κι αν το αντάρτικο θα καταφέρει να μπάσει και καμιά παλαιστινιακή σημαία στον εκστασιασμένου κοινού πανηγυρικό χυλό της Γιουριβίζιον.

Σε μια τέτοια πίστα, πιο εύκολα απ' όλους, κινούνται, βολεύονται κι εντέλει εγκαθίστανται οι φασίστες και τα ναζίδια. Συνήθως πλασάρουν καθαρότητα, τάξη, ασφάλεια, αρχές, αξίες, παράδοση, κ.λπ., ακριβώς επειδή οι σκακιστές που τους κουνάνε ως πιόνια έχουν φροντίσει όλα τα παραπάνω, και κυρίως η αντίπαλη του καπιταλισμού ιδεολογία, να έχουν απαξιωθεί σε βαθμό κακουργήματος. Κι όμως, στην πραγματικότητα αυτοί που γεμίζουν τις ζωές μας σκατά, είναι αυτοί που παρουσιάζουν το φασισταριό ως καζανάκι. Αλλά καζανάκι χαλασμένο που πλημμύρισε και κάνα δυο ορόφους παρακάτω. Είναι πολύ άσχημη, για την ακρίβεια αποκρουστική, μια... δημοκρατία που διαγκωνίζεται να πετύχει το παρακάτω!