Ενας ιστοχώρος διάσπαρτος με πλούσιο αρχειακό και φωτογραφικό υλικό, βίντεο, πληροφοριακά bulletins και διαφορετικές απόψεις και λήψεις του χώρου και των διαφόρων μνημείων. Στην ουσία το ΚΚΕ διαμόρφωσε έναν ενιαίο και εμπλουτισμένο ψηφιακό τόπο, που αναπαριστά πλήρως τον παρόντα φυσικό και τον διανθεί με στοιχεία του ιστορικού του παρελθόντος. Ασφαλώς η σημασία και η αξία αυτού του εγχειρήματος είναι μεγάλη και πολλαπλή.

Από τη Μακρόνησο, τη μεγαλύτερη ψηφιοποιημένη εκδοχή εξωτερικού χώρου στην Ελλάδα, έως το νοσοκομείο του Δημοκρατικού Στρατού στον Γράμμο, μοναδική μόνιμη έκθεση σε εξωτερικό χώρο, η πλατφόρμα του ΚΚΕ διασυνδέει τις δεκάδες «νησίδες» μνημείων και μουσείων που δημιούργησε τα τελευταία χρόνια, σε όλη την Ελλάδα, σε έναν μοναδικό ψηφιακό χώρο. Αυτά τα «ξαφνικά μνημεία», όπως ορθά τα χαρακτηρίζει ο καθηγητής του Πανεπιστημίου Ιωαννίνων Αρης Σαραφιανός, «σκίζουν» τον χώρο, τον χρόνο και την πολλαπλώς επιβεβλημένη λήθη για την Ιστορία του ελληνικού ταξικού κινήματος.

Ετσι, μπορεί κανείς να πει ότι το ΚΚΕ ανασύρει τη μνήμη της ελληνικής εργατικής τάξης, της οποίας αποτελεί και πρωτοπόρο τμήμα, από τις διαχρονικές προσπάθειες του συστήματος για απόκρυψη ή εγκιβωτισμό εντός του ανιστορικού και ψευδεπίγραφου πλαισίου των διαφόρων πολιτικών «εθνικής συμφιλίωσης». Αλλωστε το ΚΚΕ ουδέποτε δέχτηκε τον όρο, δεν απομακρύνθηκε από την ατραπό της ταξικής πάλης, δεν ζήτησε «συγχωροχάρτια» και δεν συμφιλιώθηκε με την αστική τάξη.

Συνολικά λοιπόν η ΚΕ του ΚΚΕ, με την ψηφιακή πλατφόρμα μνημείων, μουσείων και τόπων μνήμης, προχωρά «ένα βήμα πιο πέρα» την επαναπόδοση, στην ελληνική εργατική τάξη τού σήμερα, της μνήμης του ιστορικού, πολιτικού και ταξικού της παρελθόντος, που «αναδύεται απ' τα σκοτάδια του σήμερα» για να αναδείξει τον δρόμο του αύριο.

Μέσω της διαδραστικής εκμάθησης και της διαδραστικής αφήγησης, οι ψηφιακές τεχνολογίες διευκολύνουν την ενσωμάτωση της Ιστορίας στη ζωή και στο ενδιαφέρον του κοινού. Στο παραπάνω πλαίσιο, λοιπόν, η προσπάθεια του ΚΚΕ αποτελεί αν όχι απόπειρα ουσιαστικού εμπλουτισμού αυτού του χώρου, τουλάχιστον καταλυτική και ουσιώδης συμβολή σε αυτόν. Χρησιμοποιώντας συμβατικά (φυσικά μνημεία, εκθέσεις, μουσεία κ.λπ.) αλλά και τελείως νέα μέσα (ψηφιακά ανάλογα των παραπάνω), το ΚΚΕ επανεισάγει με τρόπο ριζοσπαστικό την ιστορική μνήμη του κινήματος στον φυσικό αλλά και στον ψηφιακό χώρο, αποδίδοντάς την εκ νέου, και μάλιστα εμπλουτισμένη, στον διαμορφωτή και παραγωγό της: Την ελληνική εργατική τάξη.

Συνολικά, και καθώς ο ιστορικός εγγραμματισμός πάσχει, αλλά και η μνημειακή παραγωγή μετασχηματίζεται σε «χλιαρές» και συστημικά ενταγμένες εκδοχές της, το ΚΚΕ διαπαιδαγωγεί την τάξη που εκπροσωπεί, θυμίζοντας διαρκώς ότι η ανθρωπότητα δεν έχει γράψει ακόμα την τελευταία της σελίδα.