Η ομιλήτρια λοιπόν με πάθος μιλούσε για τους κινδύνους ενός επικείμενου πολέμου κ.λπ... Καταλαβαίνεις τώρα τι έλεγε... Οι δύο άνθρωποι πλησιάζουν στο Σύνταγμα και ξαφνικά η γυναίκα σταματάει και ψιθυρίζει... Μιχάλη η αδερφή μου... Θεέ μου η αδερφή μου... Πού είναι; Ποια αδερφή σου; Αυτή που μιλάει... Θεέ μου. Για λίγο νομίζω πως την είδα έτοιμη να λιποθυμήσει... αλλά όχι ...με γρήγορο βήμα προσπαθούσα να βρω μια θέση να σε δω καλύτερα!!!»...

Ξανάγραψε, πιάνοντας το νήμα από εκεί που το άφησε το προηγούμενο βράδυ: «Ναι, η αλήθεια είναι ότι τα κρατάω καλά κρυμμένα... τώρα πια θαμμένα!! Δυστυχώς - ευτυχώς έτσι μεγάλωσα... έτσι με έμαθαν από μικρή... αυτόν τον εαυτό μου καλλιέργησαν... όμως οι ευθύνες μου πολλές που δεν το άλλαξα... συνέχισα να πορεύομαι έτσι... βλέπεις αυτό μου ήταν γνώριμο... το άλλο ήθελε αγώνα και προσπάθεια μεγάλη... Παρά αυτά, όμως, όλοι μας κρύβουμε μέσα μας αισθήματα που είναι ανάγκη να τα βγάλουμε γιατί μας πνίγουν, ή θα μας πνίξουν αν δεν τα εκφράσουμε!!! Αρα δεν πρόκειται για ποίημα... ήταν κάτι το μοναδικό αυτό που μου συνέβη!!!

Συναισθήματα απανωτά... απορία: Ποια μιλάει; Ακολουθεί η αμφιβολία, η έκπληξη, ο φόβος, ο θυμός ...όλα αυτά τα σκεπάζει ο θαυμασμός!!! Θαυμασμός γιατί το άξιζε αυτή η κοπέλα που μιλούσε στη συγκέντρωση... μιλούσε για πρώτη φορά και δεν το καταλαβαίνεις αν δεν το ήξερες!!! Και μεγαλώνει ο θαυμασμός γιατί τώρα που το σκέφτομαι, βλέπω ότι δεν θα μπορούσα επ' ουδενί να εκθέσω τον εαυτό μου αναλόγως!!! Δυστυχώς, δεν μου φτάνει η αυτοπεποίθηση και η δύναμη ψυχής να το κάνω!! Αυτά τα λίγα με την αγάπη μου να τα θυμάσαι πάντα!!!».

«Συντάσσομαι με τη θέληση του ελληνικού λαού και της νεολαίας για υπεράσπιση της ακεραιότητας της πατρίδας μου, με όποια θυσία και όποιο τίμημα αυτή η επιλογή μου απαιτεί. Αρνούμαι να κάνω το ίδιο για τα συμφέροντα αυτών που σφαγιάζουν σήμερα τον λαό της Παλαιστίνης και της Ουκρανίας, τον λαό της Συρίας, του Ιράκ, της Γιουγκοσλαβίας πριν από κάποια χρόνια. Αυτές οι επεμβάσεις αποτέλεσμα είχαν εκατομμύρια θύματα, νεκρούς, τραυματίες, ξεριζωμένους, πολλά από τα οποία ήταν μικρά παιδιά και άμαχοι (...)

Γι' αυτό σήμερα ο κάθε άνθρωπος ας αναρωτηθεί: "Κι εγώ τι έκανα για να εμποδίσω όλα αυτά τα πολεμοκάπηλα σχέδια που εξελίσσονται γύρω μας;". Και αν πραγματικά ο καθένας μας επιλέξει τη θέση υπεράσπισης των συμφερόντων του λαού, αν όλοι οι τίμιοι άνθρωποι συνενωθούν, τότε θα διαφυλάξουμε την ειρήνη, θα υπερασπιστούμε την ευτυχία των παιδιών μας, την ευτυχία και την ευημερία των λαών».