Οποιος αισθάνεται πραγματικά αριστερός, δεν μπορεί να μην αναγούλιασε τις προηγούμενες μέρες παρακολουθώντας (όσο άντεξε...) το συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ. Οι «εργασίες» θύμιζαν ...ρωμαϊκή αρένα, με κουβαλητούς «συνέδρους», με τους οποίους η κάθε κομματική φατρία προσπάθησε να επιβάλει το σχέδιο και τις επιλογές της. Η καμαρίλα, η ίντριγκα και το άγριο παρασκήνιο κυριάρχησαν σε όλο το συνέδριο, όπως και οι συνεννοήσεις πίσω από κλειστές πόρτες, σε απευθείας γραμμή με κέντρα και παράκεντρα, στο όνομα των «μελών του κόμματος». Επί τέσσερις μέρες, νυν και επίδοξη ηγεσία δεν κατέθεσαν ούτε ένα πειστήριο της πολιτικής διαφωνίας τους. Τόσο που να απορεί κανείς «προς τι η φασαρία;», αφού όλοι συμφωνούν στο κύριο: Πώς θα γίνει ο ΣΥΡΙΖΑ ξανά ο εκλεκτός της αστικής τάξης για τη διακυβέρνηση. Αυτό το κριτήριο υπερασπίζονταν άλλωστε «προεδρικοί» και διαφωνούντες που πήραν τον λόγο: Αν η ηγεσία θα κριθεί στο «νήμα» των εθνικών εκλογών ή νωρίτερα, αφού ηγεσία που δεν κερδίζει εκλογές δεν έχει λόγο να υπάρχει, όπως γίνεται σε όλα τα αστικά κόμματα. Ο Κασσελάκης έλεγε πως έχει «σχέδιο αναμόρφωσης» του ΣΥΡΙΖΑ το οποίο οδηγεί στην «ήττα της ΝΔ» και το αντίπαλο μπλοκ το αμφισβητούσε. Αυτό ήταν το επίδικο του συνεδρίου, που οδηγεί σε ακόμα μεγαλύτερη αντιδραστικοποίηση, μέσα στο συνολικότερο σκηνικό της ρευστότητας στο πολιτικό σύστημα και της κινητικότητας που επικρατεί στη σοσιαλδημοκρατία. Γι' αυτό ο εκφυλισμός που είδαμε στις οθόνες μας ήταν προδιαγεγραμμένος για την ...«κυβερνώσα αριστερά». Και, όπως όλα δείχνουν, ακόμα δεν έχει πιάσει πάτο.