Οι αποφάσεις των 5 Εργατικών Κέντρων, δεκάδων εργατικών σωματείων, αλλά και το κλίμα που συναντάνε οι συνδικαλιστές κατά τη διάρκεια των περιοδειών τους, δείχνουν ότι η θλίψη και η οργή που υπάρχουν σε πλατιές μάζες εργαζομένων συνυπάρχουν με τη διάθεση να απεργήσουν, να συνεχίσουν τον αγώνα ενάντια στην πολιτική που οδήγησε στο έγκλημα στα Τέμπη, αλλά και για τα «Τέμπη» που τσακίζουν συνολικά τις ζωές των εργαζομένων.

Τη μαζική συμμετοχή ενισχύουν οι αποφάσεις συλλόγων αυτοαπασχολούμενων. Μάλιστα, στη Λάρισα θα παραμείνουν για 3 ώρες κλειστά τα καταστήματα εστίασης, μετά από απόφαση του Συνδέσμου Ιδιοκτητών Καταστημάτων Αναψυχής και Εστίασης. Κλειστά για 3 ώρες θα παραμείνουν και τα φαρμακεία σε Λάρισα και Μαγνησία.

Στις απεργιακές συγκεντρώσεις θα συμμετάσχουν οι αγρότες της περιοχής με τρακτέρ.

Δυναμικό «παρών» θα δώσουν οι φοιτητές, μιας και 20 φοιτητικοί σύλλογοι έχουν πάρει απόφαση συμμετοχής, και οι μαθητές.

Στον «Ριζοσπάστη» μίλησε ο Παναγιώτης Τσιτσιρίκης, πρόεδρος του Σωματείου Εμποροϋπαλλήλων Μαγνησίας και μέλος της διοίκησης του Εργατικού Κέντρου Βόλου, σημειώνοντας: «Μέσα από τις συζητήσεις με εργαζόμενους, στα πηγαδάκια, στο σχόλασμα των βαρδιών, από τις συσκέψεις και τις συνελεύσεις που έχουν οργανώσει τα σωματεία, έρχεται πως η οργή για το έγκλημα αυτό δεν έχει "ξεθυμάνει". Γιατί εδώ στην πόλη μας το σύνθημα αυτό που βροντοφωνάξαμε τότε "Τα κέρδη τους ή οι ζωές μας" το φωνάξαμε ξανά και ξανά. Οταν οι φλόγες το καλοκαίρι περνούσαν δίπλα από τα σπίτια μας και τους χώρους δουλειάς μας. Οταν από τις πλημμύρες λαχτάρησαν συνάδελφοι να φτάσουν σπίτι τους για να μείνουν ανοιχτά τα ταμεία των πολυκαταστημάτων και των σούπερ μάρκετ. Οταν εγκλωβίστηκαν συνάδελφοι μέσα στα εργοστάσια που δούλευαν. Το σύνθημα αυτό βροντοφωνάξαμε και όταν 8 συνάδελφοί μας έφυγαν για τη δουλειά και δεν ξαναγύρισαν σπίτι τους γιατί τα μέτρα προστασίας της ζωής μας αποτελούν κόστος για τους εργοδότες».

Στο μεταξύ, στον τόπο του δυστυχήματος δεσπόζει από το περασμένο Σάββατο η τοιχογραφία που έγινε από το Εργατικό Κέντρο Λάρισας σε συνεργασία με το Εικαστικό Επιμελητήριο Ελλάδας. Το έργο αποτυπώθηκε από ομάδα τοπικών καλλιτεχνών που αποτελούνταν από τους Εύα Βασδέκη, Νίκος Γούλιο, Κίμωνα Διαμαντή, Μαρία - Ελένη Θαλασσινού, Θανάση Καραμπάλιο, Στράτο Μπόμπολο.

Ο Θανάσης Καραμπάλιος, που έκανε και το σχέδιο, μας λέει: «Οταν πήγα πριν από έναν μήνα στο μέρος που έγινε το δυστύχημα ήταν μια μέρα συννεφιασμένη και πήγαινε να βρέξει. Το μέρος είχε φωτογραφίες ξεθωριασμένες, έβλεπες τριγύρω τα σημάδια από τις πλημμύρες. Σου έδινε την αίσθηση του στοιχειωμένου. Το έχουν αυτό τα Τέμπη: Τα παιδιά από το Μακρυχώρι, οι οπαδοί του ΠΑΟΚ, τα άλλα λιγότερο γνωστά ατυχήματα που τα εικονοστάσια μας υπενθυμίζουν. Και τώρα στο ίδιο μέρος 57 άνθρωποι, νέοι στην πλειοψηφία τους, δολοφονήθηκαν. Θα μπορούσε να πει κάποιος το μέρος είναι καταραμένο... Ομως είναι έτσι; Το κοινό στοιχείο σε όλα τα ατυχήματα ήταν ένα. Δεν πάρθηκαν τα σωστά μέτρα ασφαλείας. Γιατί τα μέτρα αυτά "κοστίζουν". Το θέμα είναι να μειωθεί το κόστος για να βγάλουμε ακόμα πιο πολλά κέρδη. Ετσι κατέληξα στο προσχέδιο που συλλογικά το συζητήσαμε και φτιάξαμε. Δεν ήθελα καμία σύγκρουση τρένων να απεικονιστεί. Φτιάξαμε 57 φιγούρες που μοιάζουν με πνεύματα, που περιμένουν δικαιοσύνη και ανάμεσά τους ένα τρένο να τρέχει προς το μέλλον αδιαφορώντας για τα πάντα εκτός από το κέρδος».

Η Εύα Βασδέκη προσθέτει: «Παρατηρώντας στο τέλος την τοιχογραφία, πρόσεξα ότι τα πρόσωπα έχουν πάρει την έκφραση της απορίας, το "γιατί;" και την έκφραση της θλίψης, τόσο νέοι και τόσο άδικα! Τα χρώματα δεν είναι τυχαία. Το σκούρο γκρι σαν καμμένη γη, το κόκκινο που συμβολίζει τη ζωντανή πληγή και το άσπρο, το χρώμα της αθωότητας και της αγνότητας».

Η Μαρία - Ελένη Θαλασσινού λέει για τη συμμετοχή της στην προσπάθεια: «Η Τέχνη γεννήθηκε για να αποτυπώνει τους αγώνες για τη ζωή, δεν έχει ανάγκη το κέρδος, γίνεται ένα με τον πόνο, την οργή, την αναζήτηση, την αλλαγή, τη δικαίωση. Δικαίωση για το έγκλημα στα Τέμπη. Γροθιά στο στομάχι των ισχυρών».

Αντίστοιχα ο Στράτος Μπόμπολος προσθέτει: «Χρέος μας ως κοινωνία είναι να διατηρήσουμε ζωντανή τη μνήμη τους με όποιο μέσο, τρόπο ή κόστος χρειαστεί».