Στο διεθνή αυτό όρο, κατά καιρούς, αποδόθηκαν τρεις διαφορετικές μεν αλλά αλληλένδετες μεταξύ τους έννοιες.

Στην αρχή, στα κολέγια της Αγγλίας όπου πρωτοεμφανίστηκε, το φερ πλέι σήμαινε ετυμολογικά «ωραίος αγώνας». Αργότερα έφθασε να υποδηλώνει και το πνεύμα, που έκανε πραγματοποιήσιμο, αυτόν τον «ωραίο αγώνα». Με άλλα λόγια, εκείνο που ήταν απόλυτα αναγκαίο για να πετύχουν, όσοι παίρνανε μέρος σε έναν «ωραίο αγώνα».

Με τον καιρό, ο όρος έγινε χαρακτηρισμός.

Παράδειγμα: Στη Γαλλία λέγανε, για κάποιον που ήταν γνωστός για την τιμιότητά του στο παιχνίδι, στον αγώνα και στη ζωή, ότι «Il est fair play» - «παίζει σωστά, τίμια»...

Κάτι ανάλογο ίσχυε και για τον όρο - χαρακτηρισμό «αθλητής»...

Ωστόσο, καθένας που μετέχει, άμεσα ή έμμεσα, στην «αθλητική λειτουργία», πρέπει να σέβεται και να τηρεί, όχι μόνο τους κανόνες, γραπτούς και άγραφους που τη διέπουν, αλλά και πέρα από αυτούς, το πνεύμα της...

Το «φερ πλέι» συνεπάγεται επίσης μετριοπάθεια στη νίκη, ηρεμία στην ήττα και γενναιοψυχία για τη δημιουργία θερμών και διαρκών ανθρώπινων σχέσεων, ανάμεσα σε «συναγωνιστές» και όχι «ανταγωνιστές»...

Και, βέβαια, αυτό το «φερ πλέι» δεν αφορά μόνο τους «αθλητές», αλλά και όλους τους άλλους που είτε άμεσα είτε έμμεσα εμπλέκονται στην «αθλητική λειτουργία» (προπονητές, κριτές, θεατές - φιλάθλους και παράγοντες), οι οποίοι μπορούν και πρέπει να συνεισφέρουν στη διάδοση και ανάπτυξή της μέσω της επιρροής τους, που μπορούν να ασκούν, πάνω στους πρώτους, στους αθλητές, αλλά και στην ευρύτερη φίλαθλο κοινωνία...

... Αφού, συχνά, οι αγωνιστικοί χώροι μεταβάλλονται σε «πεδία μάχης μέχρις εσχάτων» και οι δραστηριοποιούμενοι μέσα σε αυτούς από «συναγωνιστές», μετατρέπονται σε «ανταγωνιστές», που κύριο στόχο τους έχουν «να νικήσουν, για να τα οικονομήσουν»...

Επόμενα, κάτω από την πίεση αυτού του «εξωτερικού κινήτρου», αλλά και άλλων που συνοδεύουν τη σύγχρονη αθλητική (;) λειτουργία, για την αγωνιστική επιτυχία (όπως, ο αχαλίνωτος ενθουσιασμός, η αμφισβήτηση του κύρους των διαιτητών - κριτών, ο τοπικισμός και πιο ευρύτερα, ο εθνικός σοβινισμός, ή ακόμα και ο ρατσισμός...) όλα όσα προηγούμενα ερμηνευτικά αποδόθηκαν στο «φερ πλέι», έχουν από καιρό παύσει να ισχύουν, για ένα μεγάλο τουλάχιστον κομμάτι του ψευδεπίγραφα καλούμενου σύγχρονου «αθλητισμού»..!

Ετσι, ο αθλητισμός που, ενώ στην αρχή του 20ού αιώνα κινδύνευσε να «μαραθεί», από έλλειψη κατανόησης, σήμερα, ως «μέσο επιβίωσης, εμπορίας και πλουτισμού», αλλά και άλλων επιδιώξεων αυτών που τον διαφεντεύουν και καθοδηγούν, γνωρίζει παγκόσμια, τη μέγιστη ίσως «άνθησή» του, σε βάρος του «φερ πλέι»... Του «φερ πλέι» που στη δική μας γλώσσα αντιστοιχεί στον «ωραίο αγώνα», στον «τίμιο αγώνα», στην «ευγενή άμιλλα», στο «ευ αγωνίζεσθαι», στην «αγαθή έριδα», στο «συναγωνισμό»...

Η «οικονομία της αγοράς» δεν επιτρέπει τέτοιου είδους «στεγανά»...

Το αντίθετο μόνο «αφελείς», για να μην πω τίποτα βαρύτερο..., μπορούν να υποστηρίζουν, και μάλιστα δημόσια, σε εφημερίδες, ραδιόφωνα και τηλεοράσεις...