Ο Κώστας Κ. είναι κτηνοτρόφος στον Παλαμά, 45 χρονών. Εδώ και 3 μέρες βρίσκεται από νωρίς το πρωί έως τα μεσάνυχτα στον στάβλο του, στο ψυχοφθόρο έργο της απομάκρυνσης των πνιγμένων ζώων του. Είχε 400 πρόβατα και του απέμειναν μόλις 30.

Οταν ρωτήθηκε αν έλαβε καμία βοήθεια στην αντιμετώπιση αυτής της υγειονομικής «βόμβας», που αποτελούν τα χιλιάδες κουφάρια ζώων που σαπίζουν σε όλη την περιοχή, απάντησε κοφτά: «Οχι βέβαια. Εμείς με προσωπική μας δουλειά τα βγάλαμε έξω από τον στάβλο και έρχεται η εταιρεία (όπου γίνεται η καύση) με το φορτηγό και έχουν μισθώσει από την Περιφέρεια και την Κτηνιατρική τσαπάκια τα οποία τα φορτώνουν πάνω.

Φωνάζουμε από την πρώτη μέρα που πνίγηκαν τα ζώα ότι θα υπήρχε πρόβλημα μεγάλο. Υπολογίζουμε οι κτηνοτρόφοι πως μόνο στον Παλαμά υπάρχουν πάνω από 5.000 ζώα νεκρά, χωρίς τα οικόσιτα. Η κατάσταση είναι επικίνδυνη. Σήμερα ερχόντουσαν εκατοντάδες κοράκια, κοπάδια ατελείωτα, με το που έπεφτε το πρώτο στα νεκρά τα ζώα ακολουθούσαν και τα άλλα. Μη γελιέται κανένας, τα ζώα δεν θα μαζευτούν ούτε τα μισά, γιατί είναι διάσπαρτα σε πολλά μέρη, δεν μπορεί κανένας να ψάξει να τα βρει, και δεν το έχουν αναλάβει, να βάλουν συνεργεία να ψάξουν να τα βρουν. Ο,τι βγάλουμε εμείς από τους στάβλους μας, τα άλλα δεν θα μαζευτούν με τίποτα».

Η συγκέντρωση των νεκρών ζώων γίνεται με τη δουλειά των κτηνοτρόφων. Αυτοί μόνοι τους τα συγκεντρώνουν, ενώ ο κρατικός μηχανισμός το μόνο που κάνει είναι να τα φορτώνει σε μισθωμένα φορτηγά για καύση. «Στον δικό μου στάβλο ήρθαν Τετάρτη βράδυ. Αύριο Παρασκευή θα πάρουν τα τελευταία από μένα. Από ό,τι γνωρίζω εγώ, από τη Διεύθυνση Κτηνιατρικής ακόμα μέχρι την Παρασκευή θα είναι τα φορτηγά εδώ, μετά θα πάνε σε άλλο χωριό. Δεν πιστεύω πως μέχρι την Παρασκευή θα προλάβουν να τα πάρουν όλα.

Ούτε μας βοήθησαν, ούτε μας είπαν τίποτα. Ολα με δικό μας κόστος. Με πρωτοβουλία δική μας και κάτι μεροκάματα που δώσαμε τα βγάλαμε από τους στάβλους. Την πρώτη μέρα επικοινώνησα μόνος μου με την Κτηνιατρική. Κανένας μέχρι σήμερα δεν είπε, "παιδιά, έχετε μια στολή; Εχετε μάσκα;". Δηλαδή τα σάπια ζώα, χωρίς στολή, μάσκα, μπότες, οξυγόνο, πού να πας να τα διαχειριστείς; Δυστυχώς εμείς σαν κτηνοτρόφοι αυτά τα διαχειριστήκαμε, αυτοί δεν ήταν άξιοι να τα διαχειριστούν. Το μόνο που μας είπαν ήταν "πάρτε γάντια και μάσκες από τα φαρμακεία και πάτε να τα βγάλετε"».

Το δεύτερο μεγάλο πρόβλημα που έχει δημιουργηθεί, σύμφωνα με τον ίδιο, είναι τα λιμνάζοντα νερά. «Ο,τι ήταν να τραβήξουν οι υπόνομοι, η αποχέτευση, το έχουν τραβήξει. Υπάρχουν τώρα λιμνάζοντα νερά και μέσα στον Παλαμά και έξω. Σε αυτά τα νερά ήταν νεκρά ζώα. Ολο αυτό σιγά σιγά θα το πιει η γη, και σε λίγες μέρες, σε λίγους μήνες θα το πιούμε εμείς. Δεν έχει βοηθήσει καθόλου ο δήμος να απομακρυνθούν τα λιμνάζοντα νερά».

Ακόμα ένα ζήτημα που αντιμετωπίζουν οι κτηνοτρόφοι, είναι οι ζωοτροφές. «Εγώ μέσα στον δικό μου στάβλο έχω πάνω από 200 τόνους ζωοτροφή. Με δικά μου έξοδα πρέπει να τα βγάλω έξω να τα πετάξω, και πρέπει να γίνει άμεσα, γιατί όλα αυτά σαπίζουν. Δεν μας είπαν τίποτα. Ούτε να μας βοηθήσουν ούτε να μας στείλουν έναν φορτωτή, μια τσάπα. Κανένας δεν γνωρίζει τίποτα. Πρέπει να πληρώσω ιδιώτη με μηχάνημα να τα απομακρύνει, πόσο θα κοστίσει για να βγάλει αυτά, τον κόπο μου, τα χρήματα που είχα για να βγάλω 1,5 χρόνο. Και πότε θα μας αποζημιώσουν; Αγνωστο. Εγώ για μηχανήματα και εξοπλισμό ακόμα δεν έχω πάρει τίποτα από τον "Ιανό".

Η εγκληματική απουσία του αστικού κράτους και των μηχανισμών του, τόσο πριν όσο και μετά την καταστροφή, έχει επηρεάσει ψυχολογικά τους κτηνοτρόφους. «Δυστυχώς είναι πολλά τα προβλήματα και κάθε μέρα ανακαλύπτουμε και ένα καινούργιο πρόβλημα για το πώς θα ζήσουμε την επόμενη μέρα. Εδώ και 10 μέρες έχουμε τελειώσει, έχουμε πεθάνει. Και κάθε μέρα που περνάει και το συνειδητοποιούμε ξημερώνει χειρότερη μέρα. Φτάνουμε σπίτι και δεν μπορούμε να κοιμηθούμε. Με τι όνειρα, με τι ελπίδα, με τι κουράγιο; Εχουν τελειώσει όλα αυτά, όσο δυνατοί και αν είμαστε, όσο και αν το παλεύουμε, φτάνεις και λες έχει αξία να το ξανακάνω;». Ωστόσο, στο τέλος της κουβέντας φάνηκε ότι η μόνη ελπίδα που έχουν αυτοί οι βιοπαλαιστές είναι μέσα από την οργάνωση και τον αγώνα τους να κερδίσουν τα δίκαια αιτήματά τους για να ξεκινήσουν ξανά να παράγουν.