«Το αληθινό ερώτημα είναι για ποια βάση μιλάμε: Τη βάση του τι έχουμε σήμερα; Γιατί, αν μιλάμε επί τη βάσει του τι έχουμε σήμερα, τι έχουμε; Σε κυριαρχία, τι έχουμε; (...) Μιλούμε λοιπόν περί της προσδοκώμενης κυριαρχίας και κυριαρχικών δικαιωμάτων, που εμείς διεκδικούμε - και διεκδικούν και οι Τούρκοι. Μιλάμε με άλλα λόγια για τη διαχείριση μιας προσδοκίας. Αρα η λέξη και μόνο "υποχώρηση" είναι λάθος. Δεν υποχωρείς από την προσδοκία!». Αυτά έλεγε η Ντόρα Μπακογιάννη, για το ενδεχόμενο η προσφυγή στη Χάγη να οδηγήσει σε μειωμένη επήρεια νησιών κατά τη χάραξη ΑΟΖ. Η παρέμβαση αυτή έρχεται λίγες βδομάδες από όταν ξεκίνησε ο νέος γύρος των παζαριών στα Ελληνοτουρκικά, με αφετηρία τη δήλωση του πρωθυπουργού ότι μια ενδεχόμενη «απομείωση κυριαρχίας» «είναι σχετική έννοια», καθώς «οποιαδήποτε συμφωνία μπορεί ενδεχομένως να συνεπάγεται και κάποιες υποχωρήσεις από κάποιες θέσεις οι οποίες μπορούν να αποτελούν την αφετηρία μιας διαπραγμάτευσης». Με δυο λόγια, τέλος τα περί «κόκκινων γραμμών» και οι βαρύγδουπες αναφορές στο «απαραβίαστο» του διεθνούς δικαίου! Ολα είναι σχετικά στο «άνευ όρων» ιμπεριαλιστικό παζάρι, όπου κόβονται και ράβονται τα κυριαρχικά δικαιώματα και οι «επώδυνες διευθετήσεις», με μόνες σταθερές τα αμερικανοΝΑΤΟικά σχέδια, την ευρωατλαντική συνοχή και την προοπτική της συνεκμετάλλευσης. Κι επειδή οι εξελίξεις τρέχουν, με επόμενο σταθμό τη συνάντηση Ερντογάν - Μητσοτάκη στη Νέα Υόρκη, δεν υπάρχει χώρος για κανέναν εφησυχασμό και καμιά αυταπάτη ότι έχει κάτι να κερδίσει ο λαός από τα παζάρια για τα συμφέροντα των ΝΑΤΟ - ΕΕ - αστικής τάξης.

Στις πλημμύρες; Ο λογαριασμός δεν βγαίνει και άρα, για να «βοηθήσει» η κυβέρνηση τους πληγέντες, δεν μπορεί παρά να φορτώσει ένα νέο χαράτσι στον προϋπολογισμό. Στις φωτιές; «Δεν γίνεται να πληρώνουμε όλοι για όσους χτίζουν μέσα στα καμένα» και άρα χρειάζεται η υποχρεωτική ασφάλιση των σπιτιών. Στην πανδημία; «Δεν μπορεί να έχει ο καθένας κι από μια ΜΕΘ» κι ούτε «να γονατίσει η οικονομία». Αρα «μπαίνουν προτεραιότητες» και ...ο σώζων εαυτόν σωθήτω. Ακόμα και η φοροεπιδρομή στους επαγγελματίες που βρίσκεται στα σκαριά, γίνεται στο όνομα ότι αυτοί στερούν από τον κόσμο καλύτερες κοινωνικές παροχές, επειδή «κλέβουν το κράτος»! Αυτές είναι όλες κι όλες οι «επιλογές» που έχει ο λαός, μέσα στο μαγκανοπήγαδο του σάπιου συστήματος, όπως παρουσιάζονται από την κυβέρνηση και τα άλλα αστικά κόμματα, έτσι ώστε «αυτονόητα» να μένει εκτός συζήτησης η «ιερή αγελάδα», δηλαδή τα κέρδη του κεφαλαίου. Ο λαός έχει όμως άλλη επιλογή: Να δυναμώσει τον αγώνα για τις δικές του σύγχρονες ανάγκες, για να πληρώσει το κεφάλαιο και όχι ο ίδιος.

Βλέποντας την καταστροφή ως «ευκαιρία», η δημοτική αρχή Πύλου - Νέστορος απευθύνεται στους δήμους της Περιφέρειας Θεσσαλίας και καλεί τους πλημμυροπαθείς «να μετοικήσουν σε βραχυπρόθεσμη βάση και να απασχοληθούν στην ευρύτερη περιοχή του δήμου Πύλου - Νέστορος ως εργάτες γης ενόψει της επικείμενης ελαιοκομικής περιόδου». Τάζει «σε κάθε ενδιαφερόμενο» ότι «πλέον της συμφωνηθείσας αμοιβής, θα παρέχεται, όπου αυτό είναι εφικτό, δωρεάν διαμονή και σίτιση για το συγκεκριμένο χρονικό διάστημα που θα απασχοληθούν». Μάλιστα, πέραν ενός αντιδημάρχου που ορίζεται ως «υπεύθυνος» να «τρέξει» το ...πρότζεκτ, εντέλλονται και συγκεκριμένοι υπάλληλοι του δήμου, ως «αρμόδιοι» να συγκεντρώσουν τα αιτήματα. Αντιδρώντας άμεσα σε αυτά τα αδιανόητα ξεφτιλίκια, ο Ν. Κουτουμάνος, υποψήφιος περιφερειάρχης Πελοποννήσου, και ο Θ. Ραδιώτης, υποψήφιος δήμαρχος Πύλου - Νέστορος με τη «Λαϊκή Συσπείρωση», κάνουν λόγο σε κοινή δήλωσή τους για «δουλεμπόριο» και καταγγέλλουν ότι «η "αλληλεγγύη" του δήμου Πύλου - Νέστορος είναι οι πνιγμένοι της Θεσσαλίας να μετοικήσουν ως "σύγχρονοι δούλοι" στην Πύλο». Αλήθεια, αν πλημμύριζαν οι περιοχές της Πυλίας και καταστρέφονταν οι αγρότες, η δημοτική αρχή θα τους πρότεινε να μετοικήσουν σε άλλη περιοχή για να δουλέψουν ως εργάτες γης; Καθόλου απίθανο, μιας και θα απαλλασσόταν από την υποχρέωση να τους φροντίσει. «Αλληλεγγύη» δεν είναι να ξεριζωθούν οι κάτοικοι της Θεσσαλίας για να γίνουν φτηνά εργατικά χέρια μέσα στην απελπισία τους. Αλληλεγγύη είναι να στηριχτούν ο αγώνας και τα δίκαια αιτήματά τους για να συνεχίσουν να ζουν προστατευμένοι και να παράγουν στον τόπο τους.