Η αγάπη μου για την Αθήνα με κάνει να παρακολουθώ συστηματικά τους υποψηφίους δημάρχους. Ετσι είδα στην εκπομπή της κ. Στάη για τη μάχη της Αθήνας, που φυσικά ήταν αφιερωμένη στην κ. Ντόρα Μπακογιάννη, το σκηνοθέτη Νίκο Κούνδουρο. Δεν ξαφνιάστηκα, αντιθέτως. Αυτονόητα μου φάνηκαν όσα έλεγε, με τις φιλοφρονήσεις του για την Ντόρα κι ό,τι άλλο χριστιανικό θέλετε να προσθέσετε για το σκηνοθέτη. Ενα χασμουρητό είχε αρχίσει να σχηματίζεται ανάμεσα Στάη - Ντόρας και Νίκου, και ο τελευταίος κατάλαβε πως έπρεπε κάτι να πει για να το σπάσει. Ετσι ανέφερε, για τον υποψήφιο της Αριστεράς (δηλαδή τον Χαλβατζή, γιατί ο κ. Νίκος είναι γνωστός συνασπισμένος, οπότε εξαιρείται ο Κουβέλης), τη γνωστή παροιμία ότι ο λύκος κι αν εγέρασε κλπ, υπονοώντας ότι οι κομμουνιστές παίζουν μια ζωή στα ίδια. Αφού λοιπόν βρήκε γάντι για να πετάξει, ας μπω στον άχαρο ρόλο να το σηκώσω. Να μιλήσω για το χορτοφάγο λύκο της Αριστεράς, που συνεχίζει σε πείσμα κάθε Κούνδουρου. Το χορτοφάγο λύκο εκπροσωπεί ο Σπύρος Χαλβατζής κι αυτό δεν είναι καθόλου τυχαίο.

Ο Σπύρος Χαλβατζής μεγάλωσε σε μια γενιά που έβγαλε αγωνιστές μέσα σ' ένα περιβάλλον χαφιέδων, λακέδων και χαβαλέδων. Εμεινε αταλάντευτος προς όλους και φύλαξε ως κόρη οφθαλμού την αξιοπρέπειά μας, αυτό που έχουμε ανάγκη. Σε αντίθεση με τον Κούνδουρο, που ζει σε μια ιδιόμορφη κατάσταση ασυλίας, σαν να είναι βουλευτής. Δικαίωμά του να κρύβεται αδέξια πίσω από τη μοναδική ταινία που, ουσιαστικά, έχει γυρίσει, το «Δράκο», και να μην κάνει τίποτ' άλλο από το να ζητάει. Ας ζητάει. Από την άλλη, ο Σπύρος Χαλβατζής, υπηρετώντας την αγαπημένη Αριστερά, είναι υποχρεωμένος να δίνει από αυτό που δεν έχει. Ας το καταλάβουν όλοι. Σ' όλες τις εκλογές δεν υπάρχει ασυλία για κανέναν. Ο καθένας θα κρίνεται όχι από το παρελθόν του ή από τις φιλοδοξίες του για ένα λαμπρό μέλλον, αλλά από το τώρα, που ανοίγεται μπροστά μας και το μοιραζόμαστε.