Ο έλεγχος των καυσίμων και τα ΚΤΕΟ, με τον τρόπο που γίνονται, τι ρόλο παίζουν; Απλούστατα, σε αναγκάζουν να βάλεις το χέρι στην τσέπη, να ταλαιπωρηθείς και δεν είναι μόνον αυτό. Ο γραφειοκρατικός Γολγοθάς αρχίζει από τη στιγμή της αναμονής, του πότε θα έρθει η σειρά σου να περάσεις από το ΚΤΕΟ, μήπως περάσει η προθεσμία και πληρώσεις πρόστιμο. Δεύτερον, πρέπει να επιμένεις πολλή ώρα, ώσπου να κατορθώσεις να πιάσεις το 167, να κλείσεις το πολυπόθητο ραντεβού. Και ο Γολγοθάς συνεχίζεται, ή, μάλλον, τώρα αρχίζει στην κυριολεξία.

Μετά προχωράς και πας στην ουρά, εκεί ακριβώς που σου έχουν υποδείξει να περάσεις τον έλεγχο. Και περιμένεις και περιμένεις και περιμένεις, ώσπου μεσημεριάζει. Ημουνα το νούμερο 109. Επιτέλους, φτάνεις μπροστά. Να και παρουσιάζεται μπροστά σου, αγέλαστος, σκυθρωπός και αυταρχικός, μιλώντας σου στον ενικό, ο εντεταλμένος μηχανικός. Σε πιάνει κρύος ιδρώτας από το φόβο, σαν το νεοσύλλεκτο στη θέα του μόνιμου δεκανέα. Κάνεις κάποιες κινήσεις, που σου υποδεικνύει. Κάτι μετράει με κάποια όργανα, ύστερα οδηγείς το αυτοκίνητο πάνω από ένα λάκκο (εν τω μεταξύ για το φόβο των Ιουδαίων, έχεις πάει πριν δυο μέρες στο συνεργείο σου κι έχεις σκάσει τα 50 χιλιάρικά σου, για να αισθάνεσαι άνετος. Αν και, καθώς λέει, υπάρχουν ειδικά γραφεία, που αναλαμβάνουν να σου τελειώσουν τη δουλιά έναντι αδράς αμοιβής). Τέλος πάντων. Κάθεσαι λίγο πάνω από το λάκκο, κάτι σου χτυπάνε και προχωρείς προς την έξοδο, περιμένοντας και πάλι. Δε σκέφτεσαι, παρά την πιθανή καμπάνα που σε περιμένει.