ΑΠΙΣΤΕΥΤΑ ΒΑΣΑΝΙΣΤΗΡΙΑ: «Συγκλονιστικές ήταν οι αφηγήσεις όσων Παλαιστινίων απελευθέρωσε χθες ο ισραηλινός στρατός στην Τζενίν. Αλλου του είχαν σπάσει τη μέση, άλλου τα πλευρά, άλλου του είχαν κάψει με τσιγάρο τον αφαλό, άλλου του είχαν ανοίξει το κεφάλι με τον υποκόπανο όπλου, άλλου τα χέρια είχαν πρηστεί από τις "σύγχρονες" "χάρτινες" και "πλαστικές" αλυσίδες. Εικόνες που θύμιζαν τους φυλακισμένους στα στρατόπεδα συγκέντρωσης των Γερμανών, όταν τους απελευθέρωναν, μετά τη λήξη του Β' Παγκόσμιου Πολέμου... Ανθρώπινα... κουρέλια, συγκεντρωμένα προσωρινά στο τζαμί του χωριού Ρομάνι, θα μπορούσαν να εμπνεύσουν δέκα Πικάσο να συνθέσουν εκατό πίνακες ανάλογους με την «Γκουέρνικα». Και απ' έξω, αναρτημένος ένας κατάλογος με ονόματα αγνοουμένων, όπου καθένας πήγαινε και σημείωνε αν είχε κάποια πληροφορία για τον δικό του αγαπημένο άνθρωπο, διαδικασία που μου θύμισε τις ανακοινώσεις του Ερυθρού Σταυρού, δεκαπέντε χρόνια μετά το τέλος του εμφυλίου...» (Γ. Διακογιάννης απεσταλμένος των ΝΕΩΝ).

ΓΙΑ ΑΛΛΑ! ΑΟΥΛΑΝΤΙ!: «Για Αλλα! Αουλάντι! Για Αλλα! Αουλάντι!: (Ω, Θεέ μου... Τα παιδιά μου! Ω, Θεέ μου! Τα παιδιά μου!). Με τη μαντίλα της να έχει γλιστρήσει προς τα πίσω, νυχιάζοντας τα μάγουλα και τραβώντας τα μαλλιά, αλλόφρων μέσα στο σπαραγμό της, η μεσόκοπη Παλαιστίνια μάταια αναζητεί μέσα στο πλήθος τούς αγαπημένους γιους ή, έστω, νέα τους. Τριγύρω της, μέσα και έξω από το τζαμί στον κεντρικό δρόμο της Ρομάνα, του μικρού χωριού δίπλα ακριβώς στη μισοκατεστραμμένη Τζενίν, εκατοντάδες ενσαρκώσεις της ανθρώπινης απόγνωσης συνωστίζονται. Ανδρες, νέοι οι περισσότεροι, όλοι από το προσφυγικό στρατόπεδο της Τζενίν...» (Ντίνα Βαγενά απεσταλμένη της ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑΣ).