Για μια ακόμα φορά, η πλατεία Συντάγματος αποτέλεσε το «βήμα» καταδίκης του ιμπεριαλισμού από το λαό της Αθήνας. Για μια ακόμα φορά, η πιο ουσιαστική «διπλωματική πρωτοβουλία» που μπορεί να υπάρξει, το πιο δυνατό διπλωματικό «χαρτί», που το κρατούν μόνον οι λαοί του κόσμου, η διεθνιστική αλληλεγγύη, με την πιο βαθιά ταξική της έννοια, «ξεδιπλώθηκε» έξω από τη Βουλή, την Τετάρτη το βράδυ, μαζί με τα παλαιστινιακά μαντίλια, τα πανό και τις σημαίες, μαζί με τις νότες και τα λόγια των τραγουδιών που «ξαπόστασαν» πάνω σε κάθε ένα από τα χιλιάδες χείλη. Για να ενωθούν με τα συνθήματα των διαδηλωτών στην Αμερική, στην Ευρώπη, στην Ασία, που αντιστέκονται και αντιδρούν στο νέο ιμπεριαλιστικό έγκλημα. Δείχνοντας, παράλληλα, τα «δόντια» και στις κυβερνήσεις τους-πολιτικά πιόνια των πολυεθνικών.

Με τον ίδιο τρόπο που «γίναμε» όλοι Σέρβοι με τους ΝΑΤΟικούς βομβαρδισμούς και Κούρδοι με την «απλόχερη» παράδοση του Οτσαλάν στο τουρκικό καθεστώς από την ελληνική κυβέρνηση, έτσι και στη μεγαλειώδη διαδήλωση-συναυλία την Τετάρτη «γίναμε» όλοι Παλαιστίνιοι. Ετσι θα «λάβουμε» και κάθε άλλη «υπηκοότητα» στο μέλλον, όσο ο ιμπεριαλισμός θα σκάβει ομαδικούς τάφους για να κρύψει τα εγκλήματά του. Οσο λέξεις όπως «Τζενίν» θα γράφονται με αίμα στο βιβλίο της Ιστορίας, δίπλα σε άλλες όπως «Αουσβιτς», κατά το συνειρμό του Παλαιστίνιου πρέσβη, Αμπντάλα Αμπντάλα, καθώς καλούσε τους συγκεντρωμένους: «Τζενίν: Να θυμάστε αυτό το όνομα»...

Το ότι η ουσία της διαδήλωσης της Τετάρτης είναι ακριβώς η ανάδειξη της διεθνιστικής αλληλεγγύης μεταξύ των λαών - όπως και άλλων ανάλογων διαδηλώσεων όποτε η «δημοκρατία» της αστικής τάξης αποκαλύπτει απροσχημάτιστα το πραγματικό της πρόσωπο - αποδεικνύεται και έμμεσα, από τη δυσκολία των αστών και των εκπροσώπων τους να διαχειριστούν προς όφελός τους την κρίση που δημιούργησαν σε επίπεδο ιδεολογικής χειραγώγησης. Οχι πως δεν προσπαθούν. Απλώς τα γεγονότα είναι τόσο απροκάλυπτα, που είτε σιωπούν (οι εξυπνότεροι, που βλέπουν πως ο κοσμοπολιτισμός και οι «φιλανθρωπικές» βραδιές τους θα μετατραπούν σε «μπούμερανγκ») είτε προβαίνουν σε «άοσμες» και «άχρωμες» δηλώσεις περί «ειρήνης». Τη «βρώμικη δουλιά» την αναλαμβάνουν - ως είθισται - οι ιδεολογικοί τους «εκπρόσωποι» στα κυρίαρχα ΜΜΕ, με το αποτυχημένο, πλην όμως μοναδικό (όπως φαίνεται), «όπλο» τους, των «ίσων αποστάσεων». Αυτό στην «καλύτερη» περίπτωση. Στη χειρότερη γίνονται και «βασιλικότεροι του βασιλέως» και ως άλλοι δημοσιογραφικοί «φωστήρες» του CNN «βαφτίζουν» θύτες τα θύματα!

Ωστόσο, η παρακμή του εποικοδομήματός τους ακολουθεί την παρακμή της βάσης τους, με αποτέλεσμα, ακόμη και τα πολύ λιγότερο συνειδητοποιημένα κομμάτια της εργατικής τάξης να αντιδρούν όλο και περισσότερο, «μη αναμενόμενα» για το σύστημα, στο άκουσμα τέτοιου είδους «επιχειρημάτων». Η συνέχεια θα γραφτεί στους δρόμους...