Την αμεσότητα που είχε ο λόγος του συγγραφέα Βασίλη Φυτσιλή στο αντιστασιακό αφήγημά του «Μιλώντας με το Γιάννη», ξανασυναντούμε και στα χρονογραφήματά του στη στήλη «Διακριτικά» του «Ριζοσπάστη» από το 1994 ως το Μάη του 2001, στις στήλες «Επικοινωνία» και «Προεκτάσεις».

Είναι τόσο εύγλωττα, ζωντανά, παραστατικά, που δικαίως η «Σύγχρονη Εποχή» ξαναφέρνει στη δημοσιότητα, περίπου εκατό από αυτά.

Με διακριτικότητα, με το «μαλακό» μ' άλλα λόγια, σπάζει κόκαλα αναφερόμενος στη «διακεκαυμένη» επικαιρότητα. Κάθε θέμα του είναι βαρύ «κατηγορώ» για τα ασύλληπτα που συμβαίνουν στη χώρα μας και κατ' επέκταση «σ' όλη της γης την πλάτη». Τη βαθυστόχαστη πολιτική διάστασή τους διανθίζει με σχετικά ποιητικά αποσπάσματα, που την επαυξάνουν προσθέτοντας έτσι και το εφαλτήριο μήνυμά του.

Στον πρόλογο «δύο λόγια από το συγγραφέα» παίρνουμε και την κεντρική γραμμή των όσων, από τα βάθη του είναι του, θέλει να μεταβιβάσει στους αναγνώστες της εφημερίδας: «Αισθάνομαι χαρά και ικανοποίηση μεγάλη, που μπορώ κι εγώ, μέσω του "Ριζοσπάστη", να προσθέσω τη μικρή μου συμβολή στον άνισο και σκληρό αγώνα, που δίνουμε όλοι μαζί, εργατιά, αγροτιά, νεολαία, εργάτες της τέχνης και του πνεύματος, όλοι "της Γης οι κολασμένοι", ώστε να ξημερώσει κάποτε μια "άσπρη μέρα" και μια ζωή ανθρώπινη και ειρηνική για την πατρίδα μας, για ετούτο τον καλό κι αγαπημένο λαό, τον «πάντα ευκολόπιστο και πάντα προδομένο».

Ο αγώνας που ξεκίνησε στην πιο τρυφερή ηλικία του ενάντια σε κάθε κατοχή και καταπίεση με τη «χρυσή της νιότης πανοπλία», συνεχίζεται και τώρα με τα λευκά μαλλιά της σοφίας και της πείρας.