Οι «Απειροβαθείς ύλες» του Παναγιώτη Καραβασίλη εξορύσσονται από ορυχεία βάθους. Πρόκειται για στοιχεία γνήσιας ανθρώπινης συνείδησης, όταν στη νεοβάρβαρη ηλεκτρονική εποχή μας κινδυνεύουμε να μεταλλαχτούμε σε κομπιούτερ. Ωστόσο, «εις πείσμα των καιρών υπάρχει η ανάσα μας», διαπιστώνει ο ποιητής. Η ελπίδα του ποιητή να επιβιώσει ο άνθρωπος μέσα του, είναι ο ίδιος ο φόβος του, μήπως δεν υπάρξει αύριο. Ετσι, «όσο ανεβαίνουν οι δείχτες του χρηματιστηρίου» νιώθει να ζει στο παρελθόν σαν «Ρωμαίος πολίτης του φόβου». Μέσα στο φόβο του «σαν ένα αστέρι η ποίηση γεννιέται», για να γίνει το δικό του όπλο. Οταν «οι μετοχές των εταιριών όπλων βρίσκονται στη μεγαλύτερη τιμή τους», ο ποιητής δεν αποχωρίζεται το δικό του: «Κοιμάμαι με το όπλο τ' άγρια μεσάνυχτα / όταν ρέει το αίμα κι αγοράζουν / τα μετόχια του αγίου εργάτη». Πειθαρχεί απόλυτα στην αυτοστράτευσή του: «Στη ράχη του αλόγου γεννημένος / κρατώ το χαλινάρι μέχρι να φτάσω / στη μάχη και πυροβολώ τους εφιάλτες». Αυτούς που κάνουν τον περίγυρό του ασφυκτικό: «Εκστασιάζονται τα κομπιούτερ. / Συνεδριάζουν τα κομπιούτερ του παρόντος. / Συσκέπτονται τα κομπιούτερ του μέλλοντος. / Κενολογούν μονότονα και παίζουν».

Εραστής της επανάστασης ο Π. Κ. υψώνει τα σύμβολά της: «Σφυρί και δρεπάνι». Ξέρει καλά ότι, χωρίς την παρουσία του εργάτη, το σύμπαν είναι λειψό: «Ο ουρανός και η γη ολοκληρώνονται από τον ιδρώτα και το αίμα» (Εκδ. «ΙΔΜΩΝ»)