Ο Κώστας Ζαμπέτογλου τόνισε ότι «η ιδιωτικοποίηση της ΕΥΑΘ ξεκίνησε με την είσοδό της στον "ναό" του τζόγου, το Χρηματιστήριο, επί ΠΑΣΟΚ, το 2001. Από τότε ενισχύεται ο εμπορευματικός χαρακτήρας στην ύδρευση και στην αποχέτευση, σύμφωνα με τους νόμους της αγοράς (...)

Δεν ξεχνάμε ούτε ότι η προσφυγή του Σωματείου κινήθηκε κατά διοικητικής πράξης της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ. Η τροπολογία της ΝΔ "προστάτευσε" πρόβλεψη νόμου του ΣΥΡΙΖΑ. Είναι φανερή η σύμπλευση αυτών των κομμάτων στους κοινούς "εθνικούς" στόχους εξυπηρέτησης της αντιλαϊκής ατζέντας. Οι ίδιοι που τώρα υποκριτικά αντιδρούν είχαν στρώσει τον δρόμο από κυβερνητικές θέσεις».

Οπως σημείωσε, «δεν ξεχνάμε ποιοι υπηρέτησαν και υπηρετούν την εμπορευματοποίηση του νερού. Εχουμε πλούσια πείρα για να διακρίνουμε όσους υπηρετούν τον αγώνα προς όφελος των λαϊκών συμφερόντων από εκείνους που ποντάρουν στις ελληνικές καλένδες των κυβερνητικών εναλλαγών. Απαντώντας στο αρχικό ερώτημα για τον στόχο που πρέπει να έχει ο αγώνας σήμερα, αυτός δεν μπορεί να είναι άλλος από την υποχρέωση του κράτους οι υπηρεσίες ύδρευσης και αποχέτευσης να εξασφαλίζονται φτηνά και ποιοτικά για όλο τον λαό.

Κάτι τέτοιο δεν μπορεί να γίνει στο σημερινό πλαίσιο της οικονομίας και του ισχύοντος νομικού οπλοστασίου. Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι η ανάκτηση κόστους ύδατος που περιγράφεται στην ευρωπαϊκή Οδηγία - Πλαίσιο για το Νερό, 60/2000, που πρακτικά δεν αφήνει περιθώρια κοινωνικής τιμολογιακής πολιτικής. Κόμματα και φορείς που υποκλίνονται στην ΕΕ και στην παραπάνω Οδηγία υποκρίνονται όταν εμφανίζονται ως υπερασπιστές στον αγώνα για να είναι το νερό κοινωνικό αγαθό. Για να πάψει το νερό να είναι εμπόρευμα απαιτείται σύγκρουση με τους νόμους της αγοράς, να ξεριζωθούν η ανταποδοτικότητα, η ανάκτηση κόστους και το κριτήριο του κέρδους».

Κάνοντας αναφορά στους εργολαβικούς εργαζόμενους της ΕΥΑΘ σημείωσε ότι «είναι υποκρισία να μιλάει κανείς για δημόσια επιχείρηση χωρίς να ανοίγει μέτωπο με τους εργολάβους που λυμαίνονται τον χώρο».

Καταλήγοντας τόνισε ότι μόνο η παρέμβαση του λαϊκού παράγοντα μπορεί να επιβάλει θετικές εξελίξεις μέσα από τον δρόμο του οργανωμένου αγώνα. «Απαιτείται μια ριζικά διαφορετική οργάνωση της οικονομίας, με τις υποδομές και τους υδατικούς πόρους να αποτελούν κοινωνική ιδιοκτησία, με κεντρικό σχεδιασμό της παραγωγής και ενιαίο φορέα διαχείρισης όλων των υποδομών. Ετσι θα κατοχυρώνεται το νερό ως κοινωνικό αγαθό και θα διασφαλίζεται η συνδυασμένη ικανοποίηση των κοινωνικών αναγκών.

Να μην πατήσουμε τις μπανανόφλουδες των (επανα)δημοτικοποιήσεων και των πολυμετοχικών σχημάτων. Να δυναμώσει η πάλη για συνολική ανατροπή της πολιτικής εμπορευματοποίησης του νερού, να ξεριζωθεί ο ανταγωνισμός των χρήσεων και της αξιοποίησης του νερού με γνώμονα το κέρδος, τόσο από ιδιωτικούς ομίλους όσο και από μεικτές επιχειρήσεις και ΣΔΙΤ», υπογράμμισε.