Απόδειξη της ενιαίας αντιλαϊκής στρατηγικής του κεφαλαίου και των κυβερνήσεών του σε όλο τον κόσμο αποτελούν οι νέες ανατροπές που προωθεί η κυβέρνηση Μακρόν στη Γαλλία. Οι αλλαγές που προωθούνται τα τελευταία χρόνια από τις κυβερνήσεις Ολάντ και Μακρόν στα Εργασιακά και στο Ασφαλιστικό, συγκρίνονται στον διεθνή Τύπο με τις μεταρρυθμίσεις Θάτσερ τη δεκαετία του 1980 στη Βρετανία και τους «νόμους Χαρτζ» των σοσιαλδημοκρατικών κυβερνήσεων στη Γερμανία στις αρχές του 2000. Πρόκειται για αντιλαϊκές μεταρρυθμίσεις, που στοχεύουν στο να γίνει η γαλλική οικονομία πιο ανταγωνιστική, σε συνθήκες μεγάλης αβεβαιότητας και όξυνσης των ανταγωνισμών ανάμεσα στα ιμπεριαλιστικά κέντρα, αλλά και στο εσωτερικό των ΝΑΤΟ και ΕΕ.

Για όσους λοιπόν και στη χώρα μας «ξεπλένουν» τον «κεντρώο» Μακρόν, ως τον «μεταρρυθμιστή» Πρόεδρο που ήρθε να «μεταμορφώσει» τη Γαλλία, σήμερα αποκαλύπτεται περίτρανα τι είδους «μεταμόρφωση» είναι αυτή, για λογαριασμό ποιανού γίνεται και ποιοι την πληρώνουν για άλλη μια φορά.

Το παράδειγμα του συνταξιοδοτικού είναι αποκαλυπτικό: Με τη νέα αύξηση των γενικών ορίων ηλικίας (από τα 62 που είναι σήμερα, στα 64, με προαπαιτούμενο για πλήρη σύνταξη τα 43 χρόνια δουλειάς), ολόκληρες γενιές κινδυνεύουν ακόμα και να μη βγουν ποτέ στη σύνταξη, αν υπολογίσει κανείς τη ραγδαία επέκταση των ελαστικών μορφών απασχόλησης και την πολλαπλή επιβάρυνση που δέχεται η σωματική και ψυχική υγεία των εργαζομένων από την εντατικοποίηση, την κατάργηση του 8ωρου και συνολικά τη διευθέτηση του χρόνου εργασίας, την απουσία ουσιαστικών μέτρων Υγείας και Ασφάλειας στους χώρους δουλειάς. Αυτά είναι τα «οφέλη» που ...απολαμβάνουν οι εργαζόμενοι στη 2η μεγαλύτερη οικονομία της Ευρώπης και μια από τις ισχυρότερες του πλανήτη.

Απέναντι σ' αυτήν τη βάρβαρη πολιτική, εκατομμύρια εργαζόμενοι και νέοι της Γαλλίας δηλώνουν πως δεν είναι «κανονικότητα» να δουλεύουν και να ζουν με όρους που χειροτερεύουν ολοένα και περισσότερο. «Grever pour ne pas crever!» («Απεργούμε για να μην πεθάνουμε!») ήταν ένα από τα συνθήματα των διαδηλωτών, ενάντια σε όσους εμφανίζουν ως «ρεαλιστικές» και «αναγκαίες» τις νέες ανατροπές, στο όνομα της «βιωσιμότητας» των ασφαλιστικών ταμείων και της γαλλικής οικονομίας, ενώ αυτές οδηγούν με μαθηματική ακρίβεια σε δουλειά μέχρι τον τάφο! Χαρακτηριστικό είναι το παράδειγμα του προσωπικού στην αποκομιδή και διαχείριση των απορριμμάτων, όπου ήδη ο μέσος όρος ζωής είναι κατά 10 χρόνια χαμηλότερος από τον γενικό πληθυσμό, εξαιτίας της έκθεσής του σε ένα πολύ επικίνδυνο περιβάλλον.

Οι απεργίες και οι διαδηλώσεις των τελευταίων δυο εβδομάδων σε μια σειρά κλάδους, σε εκατοντάδες αστικά και βιομηχανικά κέντρα όλης της χώρας, δεν είναι βέβαια «κεραυνός εν αιθρία». Αποτυπώνουν σε μεγάλο βαθμό την κλιμακούμενη δυσαρέσκεια του γαλλικού λαού για τα αδιέξοδα που αναπαράγει στη ζωή του το σάπιο σύστημα με οποιαδήποτε κυβέρνηση, φορτώνοντάς του τα σπασμένα σε ανάπτυξη και κρίση. Για παράδειγμα, το περασμένο φθινόπωρο δόθηκε μια πολυήμερη απεργιακή μάχη στα διυλιστήρια και άλλους χώρους της Ενέργειας για αξιοπρεπείς αυξήσεις στους μισθούς. Το 2020 είχε δοθεί σκληρός απεργιακός αγώνας κατά των μεταρρυθμίσεων που επέκτειναν περαιτέρω τα επαγγελματικά ασφαλιστικά ταμεία. Το 2018, ενάντια στην ιδιωτικοποίηση της SNCF (γαλλικός ΟΣΕ), το 2016 κατά του «νόμου Κομρί» που σμπαράλιαζε τις Συλλογικές Συμβάσεις Εργασίας.

Χαρακτηριστικά αυτών των κινητοποιήσεων είναι ότι ενισχύεται η συμμετοχή εργατοϋπαλλήλων, δυναμώνει το απεργιακό στοιχείο, η εναντίωση στις νέες ανατροπές εκφράζεται με παράλυση μεγάλων μονάδων παραγωγής, σε κλάδους στρατηγικής σημασίας, όπως Ενέργεια, Μεταφορές, Χημική Βιομηχανία, Λιμάνια κ.τ.λ. Σε πολλές συγκεντρώσεις εργαζομένων φωνάζονται συνθήματα όπως «Την κοινωνική καταπίεση δεν την διαπραγματευόμαστε - την αντιπαλεύουμε», χιλιάδες διαδηλωτές ακούγονται να τραγουδούν τη «Διεθνή». Δεν είναι τυχαίο πως η λέξη «απεργία» εμφανίστηκε μετά από πολλές δεκαετίες στο λεξιλόγιο μεγάλων συνδικαλιστικών οργανώσεων, κάτω και από την πίεση που ασκούν οι αντιδράσεις των ίδιων των εργαζομένων.

Η συμμετοχή των Γάλλων εργαζομένων στις απεργιακές διαδηλώσεις του Γενάρη (ειδικά στις 31/1), του Φλεβάρη, αλλά και του Μάρτη (ειδικά στις 8/3) κυμάνθηκε σε επίπεδα που αναγνωρίζονται ως τα υψηλότερα της τελευταίας 20ετίας, καθώς στους δρόμους όλης της χώρας βγήκαν πάνω από 2 εκατομμύρια διαδηλωτές. Ανάλογα μεγάλες απεργίες και διαδηλώσεις έγιναν την ίδια περίοδο σε Γερμανία, Βρετανία, Βέλγιο και άλλες ευρωπαϊκές χώρες. Οι κινητοποιήσεις αυτές γεννούν ελπίδα αγωνιστικής ανάτασης και επιβεβαιώνουν ότι τα πράγματα δεν είναι «στατικά», «ακούνητα». Οτι οι λαοί δεν έχουν πει ακόμα την τελευταία τους λέξη, όπως προσπαθούν να το παρουσιάσουν οι κυβερνήσεις και τα επιτελεία τους σε όλη την Ευρώπη, σπέρνοντας ταυτόχρονα τον φόβο σε όποιον κινητοποιείται.

Οι αγώνες αυτοί αναδεικνύουν τη δύναμη που έχουν οι εργαζόμενοι όταν οργανωμένα αμφισβητούν τον αντιλαϊκό μονόδρομο και διεκδικούν αξιοπρεπείς όρους δουλειάς, αμοιβής, ζωής. Η ενεργοποίηση όλου του αντιδραστικού - αντιαπεργιακού οπλοστασίου από την κυβέρνηση Μακρόν δείχνει τον φόβο και την ανησυχία της απέναντι στη μαζική λαϊκή κινητοποίηση και ταυτόχρονα ρίχνει τη μάσκα του «προοδευτισμού» από κυβερνήσεις που πλασάρονται ως τέτοιες, αποδεικνύεται όμως ότι δεν διστάζουν πουθενά, προκειμένου να θωρακίσουν τα συμφέροντα και την εξουσία του κεφαλαίου. Οι αγώνες των Γάλλων εργαζομένων είναι και δικοί μας αγώνες! Η αλληλεγγύη μας είναι και δύναμή τους! Γιατί όπως έγραφε το πανό του ΠΑΜΕ τον περασμένο Γενάρη, στο πλευρό των Γάλλων απεργών, δανειζόμενο στίχους του Βίκτωρ Ουγκό, «Αυτοί που ζουν είναι αυτοί που παλεύουν...»!