Ο Μάνος Σαριδάκης, Δρ. Σωματιδιακής Κοσμολογίας, κύριος ερευνητής στο Εθνικό Αστεροσκοπείο Αθηνών και υποψήφιος βουλευτής με το ΚΚΕ στον Νότιο Τομέα Αθήνας, στην παρέμβασή του σημείωσε:

«Ολοι μιλούν για τον κομβικό ρόλο της επιστήμης και της Ερευνας στην εποχή μας. Αλλά δεν έχουν στο μυαλό τους όλοι το ίδιο. (...)

Εμείς θεωρούμε την επιστήμη και την Ερευνα απελευθερωτική και παραγωγική δύναμη, τόσο επειδή μας επιτρέπουν τη βαθύτερη γνώση του κόσμου στον οποίο υπάρχουμε και δρούμε, όσο και γιατί η εφαρμογή τους οδηγεί σε ριζική βελτίωση του βιοτικού επιπέδου. Αλλοι τη θεωρούν ευκαιρία απόκτησης πλούτου για τους προνομιούχους.

Εμείς θεωρούμε ότι η επιστήμη και η Ερευνα οφείλουν να έχουν ως στόχο την κάλυψη των υλικών και πνευματικών αναγκών της κοινωνίας, άλλοι προσπαθούν να την ποδηγετήσουν και να τη θέσουν υπό την υπηρεσία του μεγάλου κεφαλαίου.

Τα παραδείγματα πολλά. Την ώρα που η συλλογική δράση της παγκόσμιας επιστημονικής κοινότητας (παρεμπιπτόντως, το 90% όλων των επιστημόνων όλης της Ιστορίας της ανθρωπότητας είναι ζωντανοί και εργάζονται), την ώρα λοιπόν που αναδεικνύονται απίστευτες δυνατότητες σε όλους τους τομείς, ολοένα και μεγαλύτερα τμήματα της κοινωνίας ζουν χειρότερα από τους γονείς τους για πρώτη φορά εδώ και αιώνες.

Αλλά και για τους ίδιους τους επιστήμονες ερευνητές, τους παραγωγούς της νέας γνώσης, τα πράγματα δεν είναι ρόδινα. Υπάρχουν στη χώρα μας γύρω στα 10.000 μέλη ΔΕΠ στα πανεπιστήμια και 850 ερευνητές στα ερευνητικά κέντρα. Αλλά υπάρχουν και πολλές εκατοντάδες μη μόνιμων καθηγητών (οι γνωστοί ΠΔ 407) και πολλές χιλιάδες μη μόνιμων ερευνητών και ερευνητριών, με όλων των ειδών τις συμβάσεις (κάτοχοι μεταπτυχιακού, υποψήφιοι διδάκτορες, μεταδιδακτορικοί ερευνητές και ερευνήτριες, συμβασιούχοι ερευνητές κ.ά.). Στα ερευνητικά κέντρα, ειδικότερα, η αναλογία μόνιμων - μη μόνιμων ερευνητών είναι 1 προς 4 τουλάχιστον. (...)

Η μεγάλη πλειοψηφία των συναδέλφων και συναδελφισσών, μόνιμων και μη, ανήκουμε στη μεγάλη στρατιά μισθωτών επιστημόνων και ερευνητών που επιβιώνουμε πουλώντας την ειδικευμένη εργατική μας δύναμη, και μάλιστα με πολύ χαμηλότερο αντίτιμο από ό,τι παλιότερα. (...)

Απέναντι σε όλα αυτά, αντί για τον ατομικό δρόμο της επιδίωξης της προσωπικής επιβίωσης, εμείς προτείνουμε τον συλλογικό δρόμο της αλλαγής των συσχετισμών και της βελτίωσης και ανατροπής της κατάστασης, δίπλα στους υπόλοιπους εργαζόμενους, δίπλα στους μη μόνιμους και τους συμβασιούχους συναδέλφους μας, δίπλα στους φοιτητές και τις φοιτήτριές μας.

Κλείνοντας, να μην ξεχνάμε ότι ο επιστήμονας, δίπλα στον ρόλο του στην παραγωγή νέας γνώσης στο αντικείμενό του, έχει πάντα και κοινωνικό ρόλο, καθώς όπως έλεγε και ο μεγάλος φυσικός Σρέντιγκερ "μπαίνοντας στο εργαστήριο δεν μπορεί να αφήσει την κοινωνικοπολιτική κοσμοθεωρία του στον καλόγερο, μαζί με το παλτό του και το καπέλο του".

Κατά καιρούς πολλοί μας λένε "εσείς είστε επιστήμονες που γνωρίζετε θαυμαστά πράγματα, τι δουλειά έχετε με τα μικρά, με την ασημαντότητα της πολιτικής;". Δεν θα μας κάλυπτε τίποτα περισσότερο από το γνωστό ποίημα του Ναζίμ Χικμέτ (προσωπικά ως αστροφυσικός έχω ακόμα έναν λόγο να ταυτίζομαι με τον μεγάλο ποιητή):

Για μένα, το λοιπόν, το πιο εκπληκτικό, / πιο επιβλητικό, πιο μυστηριακό και πιο μεγάλο / είναι ένας άνθρωπος που τον μποδίζουν να βαδίζει, / είναι ένας άνθρωπος που τον αλυσοδένουνε.

Οσο μεγαλειώδη και να είναι τα επιτεύγματα της επιστήμης, θα μένουν ανολοκλήρωτα όσο υπάρχουν άνθρωποι αλυσοδεμένοι, άνθρωποι που πεινάνε, άνθρωποι που κρυώνουν, άνθρωποι που τους εμποδίζουν να ζήσουν σαν άνθρωποι.

Με το ΚΚΕ λοιπόν!».