Copyright 2023 The Associated

Δημιουργούν ταυτόχρονα και ερωτήματα. Ερωτήματα που για όλους μας έρχονται ασυναίσθητα κάθε φορά που αντικρίζουμε μια μεγάλη φυσική καταστροφή, όπως είναι ο σεισμός. Το ερώτημα «μα καλά... δεν υπάρχει τρόπος να σωθούν οι άνθρωποι και οι περιουσίες τους από έναν τέτοιο μεγάλο σεισμό», στριφογυρνά στο μυαλό όλων μας.

Υπάρχει; Κι όμως υπάρχει. Και ας πάρουμε τα πράγματα με τη σειρά.

Ο σεισμός είναι ένα αναπόφευκτο φυσικό φαινόμενο. Σε ολόκληρο τον πλανήτη καθημερινά γίνονται χιλιάδες σεισμοί, μικροί και μεγάλοι. Στην Ελλάδα και στην ευρύτερη περιοχή της ΝΑ Μεσογείου είναι δεκάδες οι σεισμοί που γίνονται καθημερινά, μικρού και μεσαίου μεγέθους. Βρισκόμαστε, είτε το θέλουμε είτε δεν το θέλουμε, σε μια περιοχή που έχει έντονη σεισμική δραστηριότητα και στην οποία αργά ή γρήγορα θα σημειωθούν σεισμικές δονήσεις που ενδέχεται να είναι και μεγάλου μεγέθους, άρα και εν δυνάμει καταστροφικοί για τις ανθρώπινες υποδομές.

Το ερώτημα που τίθεται είναι το εξής: Από τη στιγμή που γνωρίζεις ότι θα γίνει στο εγγύς μέλλον ένας σεισμός τέτοιου μεγέθους, τι κάνεις;

Αυτό όμως το ερώτημα δεν τίθεται γενικά, ή ακόμα καλύτερα δεν είναι ένα ατομικό ερώτημα που παίρνει και ατομική απάντηση. Είναι ερώτημα που απευθύνεται στο κράτος, τους «αρμόδιους» όπως λέμε.

Γιατί; Γιατί πολύ απλά το ζήτημα της αντισεισμικής θωράκισης, όπως και το καθετί που αφορά την πρόληψη, από μία φυσική καταστροφή έως μία ασθένεια, μπαίνουν στη ζυγαριά του «κόστους - οφέλους». Γιατί στον καπιταλισμό, το αστικό κράτος, όσο επιτελικό και αν είναι, όσο ψηφιακά μετασχηματισμένο και να είναι, όλα θα τα λογαριάζει με τη βασική του αρχή, το κέρδος. Ακούγεται «χοντρό» στα αυτιά των περισσότερων, αλλά αυτή είναι η πραγματικότητα. Μια ματιά σε μια οποιαδήποτε μελέτη κατατίθεται προς έγκριση για ένα δημόσιο έργο, που αφορά αντισεισμικές ή αντιπλημμυρικές κατασκευές, αρκεί για να πειστεί και ο πιο «αδαής».

Είναι γιατί το σύγχρονο αστικό κράτος, οποιαδήποτε απόχρωση και αν έχει, έχει επιλέξει συνειδητά ότι τέτοιου είδους ζητήματα που αφορούν την πρόληψη φυσικών καταστροφών «δεν συμφέρουν και άρα δεν είναι επιλέξιμα». Και επειδή θα πουν πως δεν είναι έτσι, ας απαντήσουν εδώ στην Ελλάδα αυτοί που κυβέρνησαν, τα τελευταία 30 χρόνια τουλάχιστον, ορισμένα απλά ερωτήματα.

Γίνονται έλεγχοι, στατικότητας και αντοχής, σε όλα τα δημόσια κτίρια (σχολεία, νοσοκομεία κ.α.) και αντίστοιχα σε μεγάλους εργασιακούς χώρους (βιομηχανικά και βιοτεχνικά κτίρια); Πόσοι είναι οι μηχανικοί που είναι επιφορτισμένοι για να τους πραγματοποιούν σε όλη τη χώρα; Πόσο έχει μειωθεί η χρηματοδότηση για την έρευνα στα πανεπιστημιακά τμήματα της χώρας, αλλά και τι γίνεται σε ό,τι αφορά το μέλλον του ΙΤΣΑΚ (Ινστιτούτο Τεχνικής Σεισμολογίας και Αντισεισμικών Κατασκευών), το μοναδικό ερευνητικό και τεχνολογικό ινστιτούτο της χώρας;

Και επειδή είναι ζήτημα προτεραιότητας, πολιτικής επιλογής που στα πλαίσια αυτού του κοινωνικοοικονομικού συστήματος θα βρίσκεται πάντα στην τελευταία θέση οποιασδήποτε λίστας, θα πάμε ένα βήμα παραπέρα και θα πούμε κάτι «κολλημένο». Τη λύση και σε αυτό το ζήτημα θα την δώσει ένα άλλο κράτος, το εργατικό. Ενα κράτος που στην προτεραιότητά του έχει τον ίδιο τον εργαζόμενο και την οικογένειά του, από το πιο μικρό έως την ίδια του τη ζωή.

Το ΚΚΕ «δεν μασάει τα λόγια του» όταν κινδυνεύουν ανθρώπινες ζωές και την ίδια στιγμή να μιλάμε για κόστη και οφέλη. Αυτά δεν μπαίνουν στο ζύγι, δεν αποτιμώνται.

Σε αυτές τις συνθήκες είναι πολύ σημαντική η συνειδητοποίηση της θέσης ότι «μόνο ο λαός μπορεί να σώσει τον λαό, στον δρόμο της ανατροπής, με πιο δυνατό ΚΚΕ», παντού και στις εκλογές, ώστε να δυναμώσει η πάλη για την κατάκτηση τέτοιων ουσιαστικών μέτρων, να δοθεί ώθηση στο διεκδικητικό κίνημα και να συσπειρωθούν εργατικές - λαϊκές δυνάμεις στον δρόμο της ανατροπής.