Ενα πρόγραμμα, που συμβάλλει, όπως είπε ο συνθέτης, σε χτεσινή συνέντευξη Τύπου, «να γνωρίσουν οι νέοι κάποιες άλλες εποχές, που υπήρχαν εξουσίες ανάλγητες», μέσα από την παρουσίαση τραγουδιών, που έγραψε στην περίοδο της δικτατορίας και ήταν κομμένα από τη λογοκρισία. «Απ' όλους τους Ελληνες συναδέλφους μου», αναφέρει ο συνθέτης, «έχω ένα μοναδικό θλιβερό προνόμιο. Είμαι ο μόνος, που το έργο του («Τα Χαμένα Χρόνια» σε ποίηση Γιάννη Κακουλίδη) απαγορεύτηκε, αφού κυκλοφόρησε στη μεταπολίτευση. Το έργο αναφερόταν στις μέρες του '36 και στη δικτατορία Μεταξά, στην Κατοχή και τον Εμφύλιο. Ο Ε. Αβέρωφ με σύντομη αναφορά στη Βουλή, αφού επαίνεσε τους δημιουργούς για την προσφορά τους, συνέστησε να απαγορευθεί το έργο, το οποίο είχε κριθεί σαν το "καλύτερο της χρονιάς"». Τη λογοκρισία, όμως, αντιμετώπισε η δημιουργική κατάθεση του Μ. Πλέσσα και στην περίοδο της δικτατορίας. Ο «Δρόμος» κατέβηκε από το «Θέατρο Παξινού», το «Μίλα μου για τη Λευτεριά» λογοκρίθηκε και απαγορεύτηκε η φωνογράφησή του, όπως και το «Εκείνη τη νύχτα», ενώ το «Ζει» (σε ποίηση Κ. Βίρβου) απαγορεύτηκε μετά την κυκλοφορία του.
Μαζί με αυτό το «θλιβερό προνόμιο έχω και ένα καμάρι», λέει ο συνθέτης. «Ποτέ δεν χρησιμοποίησα αυτά τα γεγονότα για να προπαγανδίσω τα έργα μου». Εξάλλου, όπως είπε και ο Γ. Χριστοδούλου, «όπου και να σκάψουμε στο πεντάγραμμο, ο Μ. Πλέσσας είναι από κάτω».