Επ' ευκαιρία της επίσκεψης του Χρ. Κατσώτη στην Ιωάννα Κολοβού, ο «Ριζοσπάστης» συνομίλησε μαζί της για όλα αυτά που έχουν συμβεί.

Μας εξιστορεί αρχικά τη δύσκολη κατάσταση που περιήλθε από τότε που πέθανε ο άντρας της.

«Τότε ο γιος μου ήταν 3,5 ετών. Καταλαβαίνετε πόσο δύσκολο είναι να μένει μια μητέρα μόνη με ένα παιδί, προσπαθώντας να καλύψουμε τις ανάγκες μας με έναν μισθό και χωρίς άλλη βοήθεια. Το μόνο που είχα ήταν το συγκεκριμένο σπίτι της δεκαετίας του '50 που πήρα από τον πατέρα μου. Εν τω μεταξύ, αργότερα εμφάνισα και σοβαρό πρόβλημα υγείας.

Παρ' όλα αυτά δεν πήρα ποτέ δάνειο: Το μόνο που είχα ήταν τρεις κάρτες τράπεζας οι οποίες κάποια στιγμή μετά από προτροπή της γίνανε μία και ουσιαστικά κεφαλαιοποιήθηκαν σε δάνειο φθάνοντας το χρωστούμενο ποσό στα 45.000 ευρώ. Πριν μερικά χρόνια προσπάθησα να κάνω διακανονισμό καλύπτοντας το ποσό των 5.000 που έβαζε η τράπεζα ως προϋπόθεση, όμως αυτός δεν έγινε. Μάλιστα, όχι μόνο δεν είπαν για ποιο λόγο δεν έγινε ο διακανονισμός αλλά αντίθετα η δικηγορική εταιρεία που εκπροσωπούσε την τράπεζα στις επικοινωνίες μας έγινε ακόμη πιο πιεστική». Εντέλει, μετά από δύο άγονες προσπάθειες, ολοκληρώθηκε ο πλειστηριασμός.

Μας περιγράφει επίσης τα αίσχη που έγιναν τα ξημερώματα της Δευτέρας στην επιχείρηση έξωσης. «Στις 5.30 με ξυπνάει ο γιος μου που είδε από το μπαλκόνι να έχει σταθμεύσει περιπολικό. Στην αρχή δεν φανταζόμουνα ότι ήταν για εμάς αλλά εντέλει γύρω στις 6 ήρθε ο δικαστικός επιμελητής με κλειδαρά και με τη συνοδεία της αστυνομίας μπήκαν στην πολυκατοικία και άρχισαν να χτυπάνε την πόρτα του διαμερίσματος. Εμείς από μέσα με κρατημένη την ανάσα ακούγαμε την προσπάθειά τους, το ηλεκτρικό πριόνι στον αφαλό της πόρτας. Μάλιστα, ήταν τόσο το μένος του επιμελητή που τον άκουσα να φωνάζει "άντε σπάσε την", όπως και έγινε εντέλει».

Μας θυμίζει ότι η πρώτη απόπειρα έξωσης πριν από λίγους μήνες είχε ματαιωθεί αφού από τα πριν είχε μαζευτεί κόσμος για να εμποδίσει τη διαδικασία και επομένως γι' αυτόν τον λόγο αυτήν τη φορά ήρθαν αξημέρωτα. «Ομως, και πάλι πολύ γρήγορα», όπως περιγράφει, «ήρθε κόσμος για να εκφράσει την αλληλεγγύη του, μέλη του ΠΑΜΕ, άλλοι αγωνιστές, ο κύριος Κατσώτης και άλλοι βουλευτές. Στο μεταξύ, υπήρχε και από ένας αστυνομικός σε κάθε όροφο της πολυκατοικίας. Κάποια στιγμή μου αρνήθηκαν να επισκεφτώ το μπάνιο λέγοντάς μου χαιρέκακα "δεν είναι ιδιοκτησία σου, να πας στο γείτονα". Εκεί ο κόμπος έφτασε στο χτένι και ο αγανακτισμένος κόσμος μπήκε στο διαμέρισμα».

Για τη μεγάλη συγκέντρωση που ακολούθησε αλλά και γενικά το κύμα αλληλεγγύης, μας λέει πως «δεν πίστευα στα μάτια μου πόσος κόσμος μαζεύτηκε, σωματεία και φορείς, άνθρωποι όλων των ηλικιών. Εγινε δυναμική πορεία στους δρόμους στην οποία έμπαινε κόσμος από τη γειτονιά που τη στήριξή της συνεχίζω να την λαμβάνω, δέχομαι πολλά μηνύματα στήριξης από ανθρώπους που μου λένε "θα μπορούσα να είμαι εγώ στη θέση σου". Λύση στα προβλήματα των ανθρώπων του μόχθου μπορεί να δώσει μόνο η αλληλεγγύη, να γίνει όπλο στα χέρια τους. Αυτό το κύμα αλληλεγγύης δεν θα το ξεχάσω ποτέ».

Τέλος, απαντώντας στην προσπάθεια συκοφάντησης υπογραμμίζει: «Εξαρχής ήμουν ενάντια στον πλειστηριασμό θέλοντας να κρατήσω το σπίτι μου, γι' αυτό προσπάθησα και για διακανονισμό όπως είπα παραπάνω. Η όποια διαδικασία του πλειστηριασμού προχώρησε μονομερώς, ενώ εγώ δεν πήρα ποτέ λεφτά στα χέρια μου τα οποία απορροφήθηκαν απευθείας για διάφορες οφειλές. Αυτή ήταν και είναι η στάση μου, γι' αυτό ακόμη και το μικρό ποσό που έμεινε δεν το έχω πάρει προφανώς ούτε αυτό στα χέρια μου».