Από την απεργία της 9ης Νοέμβρη σε ένα από τα εργοστάσια του ομίλου

Οι κινητοποιήσεις των εργαζομένων στον όμιλο ΦΑΜΑΡ, που βρίσκονται σε εξέλιξη από το καλοκαίρι, επιβεβαιώνουν του λόγου το αληθές. Επιβεβαιώνουν αυτά που έχουμε αποφασίσει για τη δουλειά των κομμουνιστών στο εργατικό κίνημα σε όλες τις συνθήκες, σε κάθε φάση, για τη διαμόρφωση των προϋποθέσεων της οργάνωσης ενός αγώνα αλλά και στην εξέλιξή του.

Η ΦΑΜΑΡ είναι ένας πολυεθνικός φαρμακευτικός όμιλος, που παράγει και διακινεί εκατοντάδες εκατομμύρια συσκευασίες φαρμάκων και καλλυντικών για λογαριασμό τρίτων. Στην Ελλάδα, έχει τέσσερα εργοστάσια σε Αττική και Βοιωτία (1 στην Ανθούσα, 1 στον Αλιμο, 2 στον Αυλώνα) και μια αποθήκη και κέντρο διανομής στη Θήβα, με συνολικά περίπου 1.000 εργαζόμενους. Το 2021, ο όμιλος στην Ελλάδα σημείωσε αύξηση καθαρών κερδών πάνω από 30%.

Η συνδικαλιστική δράση, με οποιοδήποτε ιδιοκτησιακό καθεστώς της εταιρείας, πάντα συναντούσε εμπόδια από τους μηχανισμούς της εργοδοσίας, που έφταναν μέχρι και την αστυνομική καταστολή σε απεργιακές κινητοποιήσεις προηγούμενων ετών.

Εκτός από την εργοδοτική παρέμβαση, πότε με το «μαστίγιο» και πότε με το «καρότο», υπήρχαν και άλλοι παράγοντες που δυσκόλευαν την ενιαία συνδικαλιστική οργάνωση των εργαζομένων του ομίλου. Το μοναδικό επιχειρησιακό σωματείο (μέλος της Ομοσπονδίας Φαρμάκου - ΟΕΦΣΕΕ και του Εργατικού Κέντρου Αθήνας) στον όμιλο αφορούσε μόνο το ένα εργοστάσιο στον Αυλώνα (49ο χλμ.), αφού προερχόταν από το εργοστάσιο της «ΜΙΝΕΡΒΑ» στο Περιστέρι, που εξαγοράστηκε από τη ΦΑΜΑΡ και μεταφέρθηκε εκεί. Αντικειμενικές δυσκολίες αλλά και υποκειμενικοί δισταγμοί καθυστερούσαν την επέκταση του σωματείου στο επίπεδο του ομίλου. Αυτό το κενό αξιοποιήθηκε, κυρίως, από δυνάμεις του ΣΥΡΙΖΑ στο εργοστάσιο του Αυλώνα (48οχλμ.), με τη μετατροπή, το 2012, του Κλαδικού Σωματείου Φαρμάκου Βοιωτίας, εν μία νυκτί, σε επιχειρησιακό σωματείο ΦΑΜΑΡ, με έδρα το συγκεκριμένο εργοστάσιο, και τη «μεταφορά» του από την Ομοσπονδία Φαρμάκου στη διασπαστική ομοσπονδία Ιατρικών Επισκεπτών (ΠΟΙΕΦΣΕΚ).

Στόχος τους ήταν η αποδυνάμωση της ΟΕΦΣΕΕ, που συσπειρώνεται στο ΠΑΜΕ, και η δημιουργία ενός σωματείου - εργαλείου της εργοδοσίας, προσαρμοσμένο στις επιχειρηματικές εξελίξεις του ομίλου αλλά και στις γενικότερες πολιτικές εξελίξεις που επρόκειτο να ακολουθήσουν. Γι' αυτό, και παρά τα «κούφια» λόγια τους για «ενότητα των εργαζομένων», όχι μόνο ήταν αρνητικοί στις προσπάθειες της Ομοσπονδίας και του πρώτου επιχειρησιακού σωματείου για να υπάρξει, τελικά, ένα σωματείο στον όμιλο, αλλά μαζί με την εργοδοσία προσπαθούσαν σταθερά να αποκλείσουν από τους εργασιακούς χώρους της ΦΑΜΑΡ την Ομοσπονδία, το Κλαδικό Συνδικάτο Αττικής καθώς και το Κλαδικό Συνδικάτο Βοιωτίας που στο μεταξύ είχε επανιδρυθεί, με απαγορεύσεις εισόδου και διαφόρων ειδών επιθέσεις.

Σε αυτές τις συνθήκες, και παρά τις δυσκολίες, οι δυνάμεις μας δεν έκαναν πίσω. Επιμείναμε στην παρουσία μας μέσα στους χώρους δουλειάς του ομίλου, δίναμε σταθερά τη μάχη της εισόδου και της συζήτησης - ενημέρωσης των εργαζομένων. Το επιχειρησιακό σωματείο - μέλος της ΟΕΦΣΕΕ έδινε, επίσης, τη μάχη του στο ένα εργοστάσιο που εκπροσωπούσε, ώστε να διατηρείται η φλόγα της αντίστασης και της κινητοποίησης των εργαζομένων, να βρίσκουν εμπόδια οι αντεργατικοί σχεδιασμοί.

Στο μεταξύ, το Κλαδικό Συνδικάτο Αττικής, σε πείσμα της εργοδοσίας και του σωματείου - εργαλείου της, κατάφερε να αποκτήσει γερές βάσεις οργάνωσης στα εργοστάσια του ομίλου σε Αλιμο και Ανθούσα.

Αυτή η δουλειά, μαζί με τις εξελίξεις, τα προβλήματα των εργαζομένων που οξύνθηκαν στην πορεία και γενικά, με την ακρίβεια, αλλά και ειδικά στον χώρο, με εντατικοποίηση της δουλειάς, μετακινήσεις εργαζομένων από εργοστάσιο σε εργοστάσιο για να καλύπτονται κενά, άδειες άνευ αποδοχών, αύξηση εργολαβικής εργασίας σε διάφορα πόστα, παγωμένους μισθούς χωρίς ΣΣΕ για πάνω από δέκα χρόνια, οδήγησαν στην αντίδραση των εργαζομένων και στην κινητοποίησή τους.

Μια κινητοποίηση που προσπάθησε να ελέγξει η εργοδοσία, με το σωματείο της να διατυπώνει αιτήματα κομμένα και ραμμένα στα μέτρα της, όπως κλιμακωτές «αυξήσεις» ανάλογα με το ύψος του μισθού από 2% έως 4%, αφήνοντας τους εργολαβικούς έξω από κάθε διεκδίκηση, διαχωρίζοντάς τους από τους υπόλοιπους εργαζόμενους.

Στον αντίποδα, τα σωματεία - μέλη της ΟΕΦΣΕΕ, τόσο το επιχειρησιακό όσο και τα δύο κλαδικά, συντονισμένα, δεν άφησαν ούτε στιγμή να περάσει ο διαχωρισμός των εργαζομένων, προτάσσοντας τη διεκδίκηση οριζόντιων αυξήσεων 10% για όλους, το βασικό ζήτημα της πρόσληψης προσωπικού με σταθερές και μόνιμες συμβάσεις αορίστου χρόνου στη ΦΑΜΑΡ, καθώς και της μονιμοποίησης με συμβάσεις στη ΦΑΜΑΡ των εργολαβικών συναδέλφων μας. Κατάρτισαν ολοκληρωμένο σχέδιο επιχειρησιακής ΣΣΕ προς διεκδίκηση. Ολα αυτά σε συζήτηση και επικοινωνία με τους εργαζόμενους, με μαζικές διαδικασίες και Γενικές Συνελεύσεις σε όλους τους χώρους δουλειάς του ομίλου.

Ετσι, φάνηκε στην πράξη ποιο είναι τελικά το επιχειρησιακό σωματείο όλων των εργαζομένων. Επιπλέον, η αποδοχή από μεγάλο μέρος των εργαζομένων ενθάρρυνε στο να προχωρήσουν και οι καταστατικές τυπικές διαδικασίες, για να γίνει το συγκεκριμένο σωματείο σωματείο όλου του ομίλου.

Οι διεκδικήσεις των εργαζομένων της ΦΑΜΑΡ δέθηκαν, χάρη στη συντονισμένη δουλειά της Ομοσπονδίας μας και των σωματείων - μελών της, κλαδικών και επιχειρησιακού, με τη διεκδίκηση της κλαδικής ΣΣΕ. Γι' αυτό, η κλαδική απεργία του περασμένου Ιούνη, με την καλή συμμετοχή που είχε στη ΦΑΜΑΡ, δέχτηκε όχι μόνο τα πυρά της εργοδοσίας, αλλά κυρίως του εργοδοτικού σωματείου και της διασπαστικής ομοσπονδίας Ιατρικών Επισκεπτών, που την κατήγγειλε ως «παράνομη», λες και είναι αστικά δικαστήρια, ενώ έφτασαν να καλούν την αστυνομία «να κάνει τη δουλειά της», δηλαδή να καταστείλει τους απεργούς!

Ταυτόχρονα, προσπάθησαν να υπονομεύσουν τις κινητοποιήσεις, κηρύσσοντας στάση εργασίας αμέσως μετά το άνοιγμα των εργοστασίων του ομίλου από τις θερινές άδειες, για να την αξιοποιήσουν στον συμβιβασμό τους με την εργοδοσία. Κάτι που δεν τους βγήκε, αφού οι δυνάμεις της Ομοσπονδίας και των σωματείων της πήραν «πάνω τους» και αυτή την κινητοποίηση προβάλλοντας τις δίκαιες διεκδικήσεις των εργαζομένων, που έγιναν ευρέως αποδεκτές. Μια στάση που πραγματοποιήθηκε με επιτυχία, ακυρώνοντας στην πράξη τους υπονομευτικούς σχεδιασμούς.

Ωστόσο, το «έργο» των συγκεκριμένων δυνάμεων συνεχίζεται. Στη μαζική διαδικασία και συζήτηση με τους εργαζόμενους, σε φάση αγωνιστικών διεκδικήσεων, αντέταξαν μια περιφερόμενη κάλπη, για να εκβιάσουν «δημοκρατικά» τη συμφωνία των εργαζομένων με τις προτάσεις της εταιρείας.

Είναι ενθαρρυντικό το ότι, παρόλο που η εργοδοσία ήδη εφαρμόζει την πρόταση - απόφασή της με τα κουπόνια και τις κλιμακωτές «αυξήσεις» του 2% και 4% που συμφώνησε με το εργοδοτικό σωματείο, οι εργαζόμενοι συνεχίζουν τις κινητοποιήσεις. Ετσι έγινε ακόμα μια στάση εργασίας, που αποτυπώνει τη σθεναρή διεκδικητική τους στάση, κι αυτό παρά την τρομοκρατία, εργοδοτική και «συνδικαλιστική».

Ολη αυτή η προσπάθεια της Ομοσπονδίας και των Σωματείων της έχει συμβάλει στην αποδυνάμωση της λογικής ότι «τίποτα δεν βγαίνει με τους αγώνες», στην ανάδειξη των δυνατοτήτων του συλλογικού αγώνα και της αλληλεγγύης των εργατών, στο σπάσιμο της τρομοκρατίας εργοδοσίας - κυβέρνησης, στην αποκάλυψη του ρόλου των εργοδοτικών συνδικαλιστικών δυνάμεων, στην ενίσχυση του πραγματικού επιχειρησιακού σωματείου των εργαζομένων με νέες εγγραφές.

Με αυτή τη δουλειά γίνεται πιο ξεκάθαρο στους εργαζόμενους τι σωματεία και τι αγώνες χρειάζονται. Αναδεικνύεται πιο γλαφυρά η διαφορά αυτών που κινούνται στη λογική του κοινωνικού εταιρισμού, του «είμαστε μια οικογένεια με την εταιρεία», της προσαρμογής των «διεκδικήσεων» στα εργοδοτικά συμφέροντα για την επίτευξη μιας ...«ενδοοικογενειακής» συμφωνίας, με τις δυνάμεις που διαμορφώνουν διεκδικήσεις με μοναδικό κριτήριο τα εργατικά συμφέροντα και ανάγκες, που προτάσσουν την ανυποχώρητη πάλη μεταξύ εργοδοσίας - κράτους και εργαζομένων, που προκύπτει από τα αντίθετα συμφέροντά τους, τα οποία δεν συναντιούνται και δεν συμβιβάζονται πουθενά.

Απέναντι στην αδιάλλακτη στάση της εργοδοσίας και στην υπονομευτική, συμβιβασμένη στάση του σωματείου της, που σκοπό έχουν να απογοητεύσουν και να κάμψουν τις αγωνιστικές διαθέσεις των εργαζομένων, αναδεικνύεται ως μονόδρομος η συνέχεια του αγώνα στη ΦΑΜΑΡ, όπως και σε όλο τον κλάδο. Αγώνες που θα πρέπει να γίνουν ακόμα πιο σκληροί και αποφασιστικοί, προκειμένου να αποσπάσουν τις όποιες κατακτήσεις.

Η απεργία στις 9 Νοέμβρη, με τα σημαντικά ποσοστά συμμετοχής που κατέγραψε σε όλο τον όμιλο ΦΑΜΑΡ, αλλά και σε πολλές επιχειρήσεις του κλάδου, αυτό το στίγμα έδωσε. Και σε αυτή την απεργία, οι εργαζόμενοι στη ΦΑΜΑΡ αναμετρήθηκαν με τους μηχανισμούς της εργοδοσίας που κινήθηκαν για να επιβάλουν υπερωριακή εργασία στη νυχτερινή βάρδια, παραμονή της απεργίας, και να φέρουν εργαζόμενους με μισθωμένα οχήματα, προκειμένου να πιάσουν δουλειά από τις τέσσερις το πρωί! Και σε αυτή την αναμέτρηση, οι συνάδελφοί μας στηρίχτηκαν στην αποφασιστική παρέμβαση των σωματείων τους, επιχειρησιακού και κλαδικών, και της ΟΕΦΣΕΕ, σε αντιδιαστολή με την εκκωφαντική σιωπή του σωματείου και της ομοσπονδίας που ελέγχουν οι δυνάμεις του συμβιβασμού, οι οποίες κήρυξαν μια «αντικυβερνητική» απεργία, αφήνοντας στο απυρόβλητο την εργοδοσία, τη σχέση της με την κάθε είδους κυβερνητική διαχείριση και την αντεργατική πολιτική.

Είναι, επομένως, προφανής η ανάγκη για όξυνση της αντιπαράθεσης, εκφραζόμενη μέσα από την ουσιαστική συζήτηση, τις συνελεύσεις, τις συσκέψεις των εργαζομένων, τη μαζικοποίηση, μέσα στον αγώνα, των εργατικών - στην πράξη και όχι κατ' όνομα - σωματείων, με την ανάδειξη, στις αρχαιρεσίες, του πραγματικά αντιπροσωπευτικού σωματείου και στη ΦΑΜΑΡ. Ετσι ώστε μέσα στους αγώνες να αδυνατίζει η εργοδοτική - κυβερνητική γραμμή στα σωματεία και να ενισχύεται η ταξική γραμμή που επιδιώκει, μαζί με τις κατακτήσεις του εργατικού κινήματος, να θέσει την εργατική τάξη μπροστά στο ιστορικό της καθήκον, αυτό της κατάργησης της καπιταλιστικής εκμετάλλευσης, και να την καταστήσει ικανή να το εκπληρώσει.

Οι κομμουνιστές έχουμε την πρώτη ευθύνη στην υπηρεσία αυτού του σκοπού!