Πέμπτη 17 Νοέμβρη 2022
ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
Δυναμώνουμε την πάλη για νερό κοινωνικό αγαθό, κόντρα στην εμπορευματοποίηση

MotionTeam

To 2018, το Σωματείο Εργαζομένων στην ΕΥΑΘ προσέφυγε στο ΣτΕ κατά της μεταφοράς των μετοχών της εταιρείας στην ΕΕΣΥΠ (Υπερταμείο) βάσει των προβλέψεων του 3ου μνημονίου, του ΣΥΡΙΖΑ. Το Σωματείο δικαιώθηκε την άνοιξη του 2022 και σύμφωνα με την απόφαση του ΣτΕ οι μετοχές πρέπει να «επιστραφούν» στο ελληνικό Δημόσιο. Ωστόσο, τον Ιούλη η κυβέρνηση της ΝΔ έφερε τροπολογία που πρακτικά ακυρώνει την απόφαση του ΣτΕ και οι μετοχές παραμένουν στο Υπερταμείο.

Η κυβέρνηση της ΝΔ στοχεύει με άθλια τεχνάσματα και μεθοδεύσεις να προχωρήσει το σχέδιο της παραπέρα ιδιωτικοποίησης της ΕΥΑΘ, της ολοκληρωτικής παράδοσης της ύδρευσης και της αποχέτευσης της πόλης στα χέρια μεγαλοεργολάβων και επιχειρηματικών κολοσσών που λυμαίνονται και παρασιτούν στον κλάδο.

Βεβαίως, οποιοδήποτε ανάχωμα στήνεται απέναντι σε αυτά τα σχέδια κρίνεται θετικό και το στηρίζουμε. Η απόφαση του ΣτΕ πρέπει να γίνει σεβαστή. Ομως, προχωρώντας τη σκέψη κάποια βήματα παρακάτω, το διακύβευμα για τους εργαζόμενους της ΕΥΑΘ και τον λαό της πόλης είναι: Τι κατεύθυνση και ποιους στόχους πρέπει να έχει ο αγώνας για τη διασφάλιση του δημόσιου χαρακτήρα του νερού; Ποιοι είναι εχθροί και ποιοι πραγματικοί σύμμαχοι σε έναν τέτοιο αγώνα;

Δεν ξεχνάμε ποιοι υπηρέτησαν και υπηρετούν την εμπορευματοποίηση του νερού

Εχουμε πλούσια πείρα για να διακρίνουμε όσους υπηρετούν τον αγώνα προς όφελος των λαϊκών συμφερόντων από εκείνους που ποντάρουν στις ελληνικές καλένδες των κυβερνητικών εναλλαγών.

Απαντώντας στο αρχικό ερώτημα για τον στόχο που πρέπει να έχει ο αγώνας σήμερα, αυτός δεν μπορεί να είναι άλλος από την υποχρέωση του κράτους οι υπηρεσίες ύδρευσης και αποχέτευσης να εξασφαλίζονται φτηνά και ποιοτικά για όλο τον λαό.

Κάτι τέτοιο δεν μπορεί να γίνει στο σημερινό πλαίσιο της οικονομίας και του ισχύοντος νομικού οπλοστασίου. Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι η ανάκτηση κόστους ύδατος που περιγράφεται στην ευρωπαϊκή Οδηγία - Πλαίσιο για το Νερό, 60/2000, που πρακτικά δεν αφήνει περιθώρια κοινωνικής τιμολογιακής πολιτικής. Κόμματα και φορείς που υποκλίνονται στην ΕΕ και στην παραπάνω Οδηγία υποκρίνονται όταν εμφανίζονται ως υπερασπιστές στον αγώνα για να είναι το νερό κοινωνικό αγαθό. Για να πάψει το νερό να είναι εμπόρευμα απαιτείται σύγκρουση με τους νόμους της αγοράς, να ξεριζωθούν η ανταποδοτικότητα, η ανάκτηση κόστους και το κριτήριο του κέρδους.

Δεν ξεχνάμε ποιοι είναι οι εχθροί του λαού σε αυτήν την υπόθεση. Η ιδιωτικοποίηση της ΕΥΑΘ ξεκίνησε με την είσοδό της στον «ναό» του τζόγου, το Χρηματιστήριο, επί ΠΑΣΟΚ το 2001. Από τότε ενισχύεται ο εμπορευματικός χαρακτήρας στην ύδρευση και στην αποχέτευση, σύμφωνα με τους νόμους της αγοράς.

Ενα κοινωνικό αγαθό δεν μπορεί να τζογάρεται στο χρηματιστήριο. Ενώ κανείς δεν μπορεί να ζήσει χωρίς νερό, αυτό να έχει υψηλότατα τέλη σύνδεσης ύδρευσης - αποχέτευσης. Να κινδυνεύει κανείς με διακοπή ύδρευσης αν δεν έχει να πληρώσει. Να μπαίνει η ύδρευση - αποχέτευση στη λογική της κερδοφορίας, των μερισμάτων και της ανταποδοτικότητας αλλά να λέγεται ότι είναι «δημόσιο αγαθό» και όχι εμπόρευμα.

Δεν ξεχνάμε ούτε ότι η προσφυγή του Σωματείου κινήθηκε κατά διοικητικής πράξης της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ. Η τροπολογία της ΝΔ «προστάτευσε» πρόβλεψη νόμου του ΣΥΡΙΖΑ. Είναι φανερή η σύμπλευση αυτών των κομμάτων στους κοινούς «εθνικούς» στόχους εξυπηρέτησης της αντιλαϊκής ατζέντας. Οι ίδιοι που τώρα υποκριτικά αντιδρούν είχαν στρώσει τον δρόμο από κυβερνητικές θέσεις.

Υποπτο ρόλο παίζουν και μια σειρά πολιτικές δυνάμεις που εμφανίζονται ως αγωνιστές, αλλά σε τελική ανάλυση σπέρνουν αυταπάτες για τον ρόλο του σημερινού αντιλαϊκού κράτους και της αστικής Δικαιοσύνης.

Εφόσον η απόφαση του ΣτΕ λέει ότι το νερό πρέπει να είναι κοινωνικό αγαθό και οι ΕΥΑΘ και ΕΥΔΑΠ δημόσιες υπηρεσίες, αρκεί μόνο μια αλλαγή στη μετοχική σύνθεση με την επιστροφή του 50%+1 των μετοχών στο υπουργείο Οικονομικών; Εξετάζοντας την υπόλοιπη μετοχική σύνθεση, το 24% ανήκει στο ΤΑΙΠΕΔ, που είναι υπεύθυνο για τις ρευστοποιήσεις της δημόσιας περιουσίας, και το 26% είναι στην ελεύθερη διασπορά, στη διάθεση διαφόρων funds και πολυεθνικών, όπως της «Suez», που κατέχει περίπου 5%. Μπορεί αυτό το καθεστώς - συνονθύλευμα να διαχειρίζεται ένα κοινωνικό αγαθό;

Είναι υποκρισία να μιλάει κανείς για δημόσια επιχείρηση χωρίς να ανοίγει μέτωπο με τους εργολάβους που λυμαίνονται τον χώρο. Σήμερα η ΕΥΑΘ χρειάζεται 800 - 900 εργαζόμενους για να λειτουργήσει σε όλες τις εκφάνσεις της, τεχνικές και διοικητικές. Μόνο το 1/3 αυτών εργάζονται στην ΕΥΑΘ ΑΕ. Οι υπόλοιποι εργάζονται σε εργολαβίες, σε κακοπληρωμένες και απαιτητικές εργασίες, χωρίς πλήρη δικαιώματα, για να συμπιέζεται το μισθολογικό κόστος και να έρχονται οι εργολάβοι να «τσιμπάνε» την επιταγούλα τους από την ΕΥΑΘ. Δεν διαλέγουμε το μικρότερο κακό, αν θα είναι ένας γιγάντιος, πολυεθνικός εργολάβος ή πολλοί, μεγάλοι και μικροί ντόπιοι εργολάβοι.

Το «εκκρεμές» μεταξύ ιδιωτικοποιήσεων και κρατικοποιήσεων

Η «μεγάλη εικόνα» σε όλες τις καπιταλιστικές οικονομίες είναι αποκαλυπτική. Παντού λειτουργεί το ίδιο «εκκρεμές» μεταξύ ιδιωτικοποιήσεων και κρατικοποιήσεων για το καθεστώς διαφόρων «υπηρεσιών κοινής ωφέλειας» όπως το νερό, η Ενέργεια, οι Μεταφορές. Πρόσφατα το γερμανικό κράτος κατέβαλε δισεκατομμύρια παίρνοντας υπό τον έλεγχό του τον ενεργειακό κολοσσό «Uniper», αφού προηγουμένως είχε στηρίξει τη ρευστότητά του με «ζεστό» επιδοτούμενο χρήμα.

Το επαναλαμβανόμενο μοτίβο έχει ως εξής: Το κράτος με χρήματα του λαού στήνει τις υποδομές και «σβήνει» τις ζημιές, ο ιδιώτης βάζει τα «επενδυτικά σχέδια» και καρπώνεται τα κέρδη. Οι ανάγκες της οικονομίας πότε επιβάλλουν ιδιωτικοποίηση και πότε κρατικοποίηση. Γι' αυτό δεν πέφτουμε από τα σύννεφα όταν σοσιαλδημοκράτες βάζουν σφραγίδα σε ιδιωτικοποιήσεις, ή όταν φιλελεύθεροι προχωρούν σε μερικές κρατικοποιήσεις.

Σε κάθε περίπτωση ο λαός είναι ο μοναδικός χαμένος, που επωμίζεται τα βάρη είτε άμεσα, με αύξηση των τιμολογίων και χειροτέρευση των υπηρεσιών, είτε έμμεσα, μέσω της αύξησης της φορολογίας, είτε ακόμα και με τους δύο τρόπους ταυτόχρονα.

Τα συνθήματα περί «δημοκρατικής εκτροπής» στην πραγματικότητα θολώνουν τα νερά. Από πού ακριβώς εκτρέπει η τακτική της ΝΔ; Από τη λεγόμενη δημοκρατία που καθορίζεται και υπηρετεί τους νόμους της αγοράς; Από το νομικό πλαίσιο που επιτρέπει να ακυρώνονται αποφάσεις ανώτατου δικαστηρίου; Από τις κατευθύνσεις της ΕΕ, που πρώτες αυτές μιλάνε για νερό - εμπόρευμα και εισάγουν τις έννοιες της ανταποδοτικότητας και του «κόστους - οφέλους»; 'Η μήπως από τους νόμους του ελληνικού κοινοβουλίου, που εναρμονίζουν τα ελληνικά δεδομένα με την ευρωπαϊκή νομοθεσία;

Δεν επαρκεί μία απόφαση του ΣτΕ για να πάψει το νερό να θεωρείται εμπόρευμα. Δεν χωράνε αυταπάτες για τον χαρακτήρα της αστικής Δικαιοσύνης, που έχει αποδεχτεί ως συνταγματικά ένα σωρό αντιλαϊκά εκτρώματα:

-- Το ΣτΕ είναι που νομιμοποίησε τα μνημόνια. Με απόφασή του κρίθηκε συνταγματική η σύσταση της πανεπιστημιακής αστυνομίας, ενώ για τους φοιτητές που παστώνονται σε αίθουσες και πέφτουν από τα παράθυρα δεν κουνιέται φύλλο. Η πρόσληψη των εργαζομένων στο πρόγραμμα «Βοήθεια στο Σπίτι» με μόνιμη σχέση εργασίας εμποδίζεται από τις αποφάσεις του ΣτΕ, οδηγώντας τους σε ομηρία και ανασφάλεια χρόνων.

-- Σέρνονται στα δικαστήρια εργαζόμενοι και συνδικαλιστές με νόμους όλων των κυβερνήσεων. Ο ΓΓ της Ομοσπονδίας Οικοδόμων διώκεται με το άθλιο νομοθέτημα του ΣΥΡΙΖΑ, που βάφτιζε «ιδιώνυμο» αδίκημα τις κινητοποιήσεις ενάντια στους πλειστηριασμούς. Πρόσφατα εισαγγελέας στη Θεσσαλονίκη επικαλέστηκε τον νόμο Λάσκαρη, του 1976, για να συλλάβει απεργούς συνδικαλιστές στη «Μαλαματίνα». Κηρύσσονται παράνομες 9 στις 10 απεργίες με βάση τους αντεργατικούς νόμους Αχτσιόγλου - Βρούτση και πρόσφατα του Χατζηδάκη.

-- Ακόμα και θετικές αποφάσεις, όπως η επιστροφή αναδρομικών στους συνταξιούχους ή η επαναφορά των μισθών των νοσοκομειακών ιατρών στα προ περικοπών επίπεδα, με διάφορες μεθοδεύσεις μένουν στα χαρτιά.

Αποδεικνύεται ότι οι νόμοι και η επίπλαστη δημοκρατία που επικαλούνται είναι τρύπια σαν ελβετικό τυρί όταν αφορούν τα λαϊκά συμφέροντα. Ακόμα και μια δικαστική απόφαση σε ανώτατο επίπεδο, όπως του ΣτΕ, μπορεί να γίνει σουρωτήρι αν αυτό επιβάλλουν τα συμφέροντα των επιχειρηματικών ομίλων.

Θετικές εξελίξεις μόνο μέσα από την παρέμβαση του λαϊκού παράγοντα

Η παρέμβαση του λαϊκού παράγοντα μπορεί να επιβάλει θετικές εξελίξεις μόνο μέσα από τον δρόμο του οργανωμένου αγώνα.

Η δυναμική του αγώνα για να μην προχωρήσει η περαιτέρω ιδιωτικοποίηση εξαρτάται και από το αν στοχεύουμε σωστά, για μια πραγματικά φιλολαϊκή προοπτική. Απαιτείται μια ριζικά διαφορετική οργάνωση της οικονομίας, με τις υποδομές και τους υδάτινους πόρους να αποτελούν κοινωνική ιδιοκτησία, με κεντρικό σχεδιασμό της παραγωγής και ενιαίο φορέα διαχείρισης όλων των υποδομών. Ετσι θα κατοχυρώνεται το νερό ως κοινωνικό αγαθό και θα διασφαλίζεται η συνδυασμένη ικανοποίηση των κοινωνικών αναγκών.

Να μη πατήσουμε τις μπανανόφλουδες των (επανα)δημοτικοποιήσεων και των πολυμετοχικών σχημάτων. Να δυναμώσει η πάλη για συνολική ανατροπή της πολιτικής εμπορευματοποίησης του νερού, να ξεριζωθεί ο ανταγωνισμός των χρήσεων και της αξιοποίησης του νερού με γνώμονα το κέρδος, τόσο από ιδιωτικούς ομίλους όσο και από μεικτές επιχειρήσεις και ΣΔΙΤ. Να δυναμώσει η κοινή πάλη των μαζικών φορέων του λαού για:

-- Φραγμό στην περαιτέρω ιδιωτικοποίηση και άμεση χρηματοδότηση των απαραίτητων τεχνικών έργων και υποδομών, χωρίς ΣΔΙΤ και συμβάσεις παραχώρησης.

-- Φτηνό νερό, χωρίς εκπτώσεις στην ποιότητα, με άμεση μείωση όλων των τιμολογίων και κύρια σε ανέργους, χαμηλόμισθους, χαμηλοσυνταξιούχους, μαζί με μια ελάχιστη εγγυημένη ποσότητα νερού για την αξιοπρεπή διαβίωση. Να μη διανοηθούν να μετακυλήσουν το ενεργειακό κόστος στα τιμολόγια και σε βάρος των μισθών των εργαζομένων στον κλάδο.

-- Πλήρη, σταθερή εργασία για το σύνολο των εργαζομένων στον κλάδο, με ουσιαστικές αυξήσεις μισθών. Να γίνουν προσλήψεις και να φύγουν όλοι οι εργολάβοι.

-- Κατάργηση του νομοθετικού πλαισίου της Κοινοτικής Οδηγίας για το νερό και της σχετικής επιχειρηματικής δραστηριότητας. Αποκλειστικά κρατική διαχείριση των υδατικών πόρων, που θα αφορά την έρευνα, την προστασία και τη διασφάλιση υδατικής επάρκειας σε κάθε διαμέρισμα.

Μέσα στο κλίμα αντιλαϊκής επίθεσης, με την ακρίβεια, την ενεργειακή κρίση, το κατάκοπο σύστημα Υγείας, τους καθηλωμένους μισθούς, τις υπόλοιπες υποδομές σχεδόν στο σύνολό τους ιδιωτικοποιημένες, δεν πρέπει να υπάρχει η ψευδαίσθηση ότι η ύδρευση και η αποχέτευση θα παραμείνουν αλώβητες, θα σωθούν από την πλήρη ιδιωτικοποίηση, αν δεν υπάρξει αγώνας δυνατός, ταξικός σε όλα τα επίπεδα. Ενώνουμε τις φωνές μας ώστε αυτός ο αγώνας να γίνει υπόθεση όλων των μαζικών φορέων, των συνδικάτων, των συλλόγων, σε κάθε χώρο δουλειάς και στις γειτονιές.

Το γαλατικό χωριό είναι πολύ όμορφο, αλλά είναι μόνο για τα κόμικς του Αστερίξ. Το νερό δεν σώζεται αν δεν σωθεί όλη η κοινωνία, αν δεν το πάρει απόφαση ο λαός για το νερό και μαζί για όλα τα άλλα που τον καίνε. Και εμείς, οι εργαζόμενοι της ΕΥΑΘ, θα είμαστε εκεί. Πρώτοι στη δουλειά και στον αγώνα!


Κώστας ΖΑΜΠΕΤΟΓΛΟΥ
Χημικός, μέλος του ΔΣ του Σωματείου Εργαζομένων ΕΥΑΘ

Ορισμένες πλευρές σχετικά με τις εξελίξεις και τις κινητοποιήσεις στον όμιλο ΦΑΜΑΡ

Από την απεργία της 9ης Νοέμβρη σε ένα από τα εργοστάσια του ομίλου
Από την απεργία της 9ης Νοέμβρη σε ένα από τα εργοστάσια του ομίλου
Σωστά λέμε, αφού η ίδια η ζωή το αποδεικνύει, ότι στην κοινωνία και στο κίνημα τίποτα δεν μένει στάσιμο, τη «νηνεμία» σε μια χρονική περίοδο, σε έναν κλάδο, σε έναν χώρο δουλειάς, μπορεί να τη διαδεχθεί ένα αγωνιστικό «κύμα», στη βάση των εξελίξεων, κάτω από ορισμένες προϋποθέσεις.

Οι κινητοποιήσεις των εργαζομένων στον όμιλο ΦΑΜΑΡ, που βρίσκονται σε εξέλιξη από το καλοκαίρι, επιβεβαιώνουν του λόγου το αληθές. Επιβεβαιώνουν αυτά που έχουμε αποφασίσει για τη δουλειά των κομμουνιστών στο εργατικό κίνημα σε όλες τις συνθήκες, σε κάθε φάση, για τη διαμόρφωση των προϋποθέσεων της οργάνωσης ενός αγώνα αλλά και στην εξέλιξή του.

Η ΦΑΜΑΡ είναι ένας πολυεθνικός φαρμακευτικός όμιλος, που παράγει και διακινεί εκατοντάδες εκατομμύρια συσκευασίες φαρμάκων και καλλυντικών για λογαριασμό τρίτων. Στην Ελλάδα, έχει τέσσερα εργοστάσια σε Αττική και Βοιωτία (1 στην Ανθούσα, 1 στον Αλιμο, 2 στον Αυλώνα) και μια αποθήκη και κέντρο διανομής στη Θήβα, με συνολικά περίπου 1.000 εργαζόμενους. Το 2021, ο όμιλος στην Ελλάδα σημείωσε αύξηση καθαρών κερδών πάνω από 30%.

Η συνδικαλιστική δράση, με οποιοδήποτε ιδιοκτησιακό καθεστώς της εταιρείας, πάντα συναντούσε εμπόδια από τους μηχανισμούς της εργοδοσίας, που έφταναν μέχρι και την αστυνομική καταστολή σε απεργιακές κινητοποιήσεις προηγούμενων ετών.

Διαρκής μάχη κόντρα στην εργοδοσία και τους μηχανισμούς της

Εκτός από την εργοδοτική παρέμβαση, πότε με το «μαστίγιο» και πότε με το «καρότο», υπήρχαν και άλλοι παράγοντες που δυσκόλευαν την ενιαία συνδικαλιστική οργάνωση των εργαζομένων του ομίλου. Το μοναδικό επιχειρησιακό σωματείο (μέλος της Ομοσπονδίας Φαρμάκου - ΟΕΦΣΕΕ και του Εργατικού Κέντρου Αθήνας) στον όμιλο αφορούσε μόνο το ένα εργοστάσιο στον Αυλώνα (49ο χλμ.), αφού προερχόταν από το εργοστάσιο της «ΜΙΝΕΡΒΑ» στο Περιστέρι, που εξαγοράστηκε από τη ΦΑΜΑΡ και μεταφέρθηκε εκεί. Αντικειμενικές δυσκολίες αλλά και υποκειμενικοί δισταγμοί καθυστερούσαν την επέκταση του σωματείου στο επίπεδο του ομίλου. Αυτό το κενό αξιοποιήθηκε, κυρίως, από δυνάμεις του ΣΥΡΙΖΑ στο εργοστάσιο του Αυλώνα (48οχλμ.), με τη μετατροπή, το 2012, του Κλαδικού Σωματείου Φαρμάκου Βοιωτίας, εν μία νυκτί, σε επιχειρησιακό σωματείο ΦΑΜΑΡ, με έδρα το συγκεκριμένο εργοστάσιο, και τη «μεταφορά» του από την Ομοσπονδία Φαρμάκου στη διασπαστική ομοσπονδία Ιατρικών Επισκεπτών (ΠΟΙΕΦΣΕΚ).

Στόχος τους ήταν η αποδυνάμωση της ΟΕΦΣΕΕ, που συσπειρώνεται στο ΠΑΜΕ, και η δημιουργία ενός σωματείου - εργαλείου της εργοδοσίας, προσαρμοσμένο στις επιχειρηματικές εξελίξεις του ομίλου αλλά και στις γενικότερες πολιτικές εξελίξεις που επρόκειτο να ακολουθήσουν. Γι' αυτό, και παρά τα «κούφια» λόγια τους για «ενότητα των εργαζομένων», όχι μόνο ήταν αρνητικοί στις προσπάθειες της Ομοσπονδίας και του πρώτου επιχειρησιακού σωματείου για να υπάρξει, τελικά, ένα σωματείο στον όμιλο, αλλά μαζί με την εργοδοσία προσπαθούσαν σταθερά να αποκλείσουν από τους εργασιακούς χώρους της ΦΑΜΑΡ την Ομοσπονδία, το Κλαδικό Συνδικάτο Αττικής καθώς και το Κλαδικό Συνδικάτο Βοιωτίας που στο μεταξύ είχε επανιδρυθεί, με απαγορεύσεις εισόδου και διαφόρων ειδών επιθέσεις.

Σε αυτές τις συνθήκες, και παρά τις δυσκολίες, οι δυνάμεις μας δεν έκαναν πίσω. Επιμείναμε στην παρουσία μας μέσα στους χώρους δουλειάς του ομίλου, δίναμε σταθερά τη μάχη της εισόδου και της συζήτησης - ενημέρωσης των εργαζομένων. Το επιχειρησιακό σωματείο - μέλος της ΟΕΦΣΕΕ έδινε, επίσης, τη μάχη του στο ένα εργοστάσιο που εκπροσωπούσε, ώστε να διατηρείται η φλόγα της αντίστασης και της κινητοποίησης των εργαζομένων, να βρίσκουν εμπόδια οι αντεργατικοί σχεδιασμοί.

Δύο γραμμές συγκρούονται για την οργάνωση των διεκδικήσεων

Στο μεταξύ, το Κλαδικό Συνδικάτο Αττικής, σε πείσμα της εργοδοσίας και του σωματείου - εργαλείου της, κατάφερε να αποκτήσει γερές βάσεις οργάνωσης στα εργοστάσια του ομίλου σε Αλιμο και Ανθούσα.

Αυτή η δουλειά, μαζί με τις εξελίξεις, τα προβλήματα των εργαζομένων που οξύνθηκαν στην πορεία και γενικά, με την ακρίβεια, αλλά και ειδικά στον χώρο, με εντατικοποίηση της δουλειάς, μετακινήσεις εργαζομένων από εργοστάσιο σε εργοστάσιο για να καλύπτονται κενά, άδειες άνευ αποδοχών, αύξηση εργολαβικής εργασίας σε διάφορα πόστα, παγωμένους μισθούς χωρίς ΣΣΕ για πάνω από δέκα χρόνια, οδήγησαν στην αντίδραση των εργαζομένων και στην κινητοποίησή τους.

Μια κινητοποίηση που προσπάθησε να ελέγξει η εργοδοσία, με το σωματείο της να διατυπώνει αιτήματα κομμένα και ραμμένα στα μέτρα της, όπως κλιμακωτές «αυξήσεις» ανάλογα με το ύψος του μισθού από 2% έως 4%, αφήνοντας τους εργολαβικούς έξω από κάθε διεκδίκηση, διαχωρίζοντάς τους από τους υπόλοιπους εργαζόμενους.

Στον αντίποδα, τα σωματεία - μέλη της ΟΕΦΣΕΕ, τόσο το επιχειρησιακό όσο και τα δύο κλαδικά, συντονισμένα, δεν άφησαν ούτε στιγμή να περάσει ο διαχωρισμός των εργαζομένων, προτάσσοντας τη διεκδίκηση οριζόντιων αυξήσεων 10% για όλους, το βασικό ζήτημα της πρόσληψης προσωπικού με σταθερές και μόνιμες συμβάσεις αορίστου χρόνου στη ΦΑΜΑΡ, καθώς και της μονιμοποίησης με συμβάσεις στη ΦΑΜΑΡ των εργολαβικών συναδέλφων μας. Κατάρτισαν ολοκληρωμένο σχέδιο επιχειρησιακής ΣΣΕ προς διεκδίκηση. Ολα αυτά σε συζήτηση και επικοινωνία με τους εργαζόμενους, με μαζικές διαδικασίες και Γενικές Συνελεύσεις σε όλους τους χώρους δουλειάς του ομίλου.

Ετσι, φάνηκε στην πράξη ποιο είναι τελικά το επιχειρησιακό σωματείο όλων των εργαζομένων. Επιπλέον, η αποδοχή από μεγάλο μέρος των εργαζομένων ενθάρρυνε στο να προχωρήσουν και οι καταστατικές τυπικές διαδικασίες, για να γίνει το συγκεκριμένο σωματείο σωματείο όλου του ομίλου.

Οι διεκδικήσεις των εργαζομένων της ΦΑΜΑΡ δέθηκαν, χάρη στη συντονισμένη δουλειά της Ομοσπονδίας μας και των σωματείων - μελών της, κλαδικών και επιχειρησιακού, με τη διεκδίκηση της κλαδικής ΣΣΕ. Γι' αυτό, η κλαδική απεργία του περασμένου Ιούνη, με την καλή συμμετοχή που είχε στη ΦΑΜΑΡ, δέχτηκε όχι μόνο τα πυρά της εργοδοσίας, αλλά κυρίως του εργοδοτικού σωματείου και της διασπαστικής ομοσπονδίας Ιατρικών Επισκεπτών, που την κατήγγειλε ως «παράνομη», λες και είναι αστικά δικαστήρια, ενώ έφτασαν να καλούν την αστυνομία «να κάνει τη δουλειά της», δηλαδή να καταστείλει τους απεργούς!

Ταυτόχρονα, προσπάθησαν να υπονομεύσουν τις κινητοποιήσεις, κηρύσσοντας στάση εργασίας αμέσως μετά το άνοιγμα των εργοστασίων του ομίλου από τις θερινές άδειες, για να την αξιοποιήσουν στον συμβιβασμό τους με την εργοδοσία. Κάτι που δεν τους βγήκε, αφού οι δυνάμεις της Ομοσπονδίας και των σωματείων της πήραν «πάνω τους» και αυτή την κινητοποίηση προβάλλοντας τις δίκαιες διεκδικήσεις των εργαζομένων, που έγιναν ευρέως αποδεκτές. Μια στάση που πραγματοποιήθηκε με επιτυχία, ακυρώνοντας στην πράξη τους υπονομευτικούς σχεδιασμούς.

Δεν είμαστε μια «οικογένεια» με την εργοδοσία!

Ωστόσο, το «έργο» των συγκεκριμένων δυνάμεων συνεχίζεται. Στη μαζική διαδικασία και συζήτηση με τους εργαζόμενους, σε φάση αγωνιστικών διεκδικήσεων, αντέταξαν μια περιφερόμενη κάλπη, για να εκβιάσουν «δημοκρατικά» τη συμφωνία των εργαζομένων με τις προτάσεις της εταιρείας.

Είναι ενθαρρυντικό το ότι, παρόλο που η εργοδοσία ήδη εφαρμόζει την πρόταση - απόφασή της με τα κουπόνια και τις κλιμακωτές «αυξήσεις» του 2% και 4% που συμφώνησε με το εργοδοτικό σωματείο, οι εργαζόμενοι συνεχίζουν τις κινητοποιήσεις. Ετσι έγινε ακόμα μια στάση εργασίας, που αποτυπώνει τη σθεναρή διεκδικητική τους στάση, κι αυτό παρά την τρομοκρατία, εργοδοτική και «συνδικαλιστική».

Ολη αυτή η προσπάθεια της Ομοσπονδίας και των Σωματείων της έχει συμβάλει στην αποδυνάμωση της λογικής ότι «τίποτα δεν βγαίνει με τους αγώνες», στην ανάδειξη των δυνατοτήτων του συλλογικού αγώνα και της αλληλεγγύης των εργατών, στο σπάσιμο της τρομοκρατίας εργοδοσίας - κυβέρνησης, στην αποκάλυψη του ρόλου των εργοδοτικών συνδικαλιστικών δυνάμεων, στην ενίσχυση του πραγματικού επιχειρησιακού σωματείου των εργαζομένων με νέες εγγραφές.

Με αυτή τη δουλειά γίνεται πιο ξεκάθαρο στους εργαζόμενους τι σωματεία και τι αγώνες χρειάζονται. Αναδεικνύεται πιο γλαφυρά η διαφορά αυτών που κινούνται στη λογική του κοινωνικού εταιρισμού, του «είμαστε μια οικογένεια με την εταιρεία», της προσαρμογής των «διεκδικήσεων» στα εργοδοτικά συμφέροντα για την επίτευξη μιας ...«ενδοοικογενειακής» συμφωνίας, με τις δυνάμεις που διαμορφώνουν διεκδικήσεις με μοναδικό κριτήριο τα εργατικά συμφέροντα και ανάγκες, που προτάσσουν την ανυποχώρητη πάλη μεταξύ εργοδοσίας - κράτους και εργαζομένων, που προκύπτει από τα αντίθετα συμφέροντά τους, τα οποία δεν συναντιούνται και δεν συμβιβάζονται πουθενά.

Αναδεικνύονται νέες δυνατότητες από τις κινητοποιήσεις

Απέναντι στην αδιάλλακτη στάση της εργοδοσίας και στην υπονομευτική, συμβιβασμένη στάση του σωματείου της, που σκοπό έχουν να απογοητεύσουν και να κάμψουν τις αγωνιστικές διαθέσεις των εργαζομένων, αναδεικνύεται ως μονόδρομος η συνέχεια του αγώνα στη ΦΑΜΑΡ, όπως και σε όλο τον κλάδο. Αγώνες που θα πρέπει να γίνουν ακόμα πιο σκληροί και αποφασιστικοί, προκειμένου να αποσπάσουν τις όποιες κατακτήσεις.

Η απεργία στις 9 Νοέμβρη, με τα σημαντικά ποσοστά συμμετοχής που κατέγραψε σε όλο τον όμιλο ΦΑΜΑΡ, αλλά και σε πολλές επιχειρήσεις του κλάδου, αυτό το στίγμα έδωσε. Και σε αυτή την απεργία, οι εργαζόμενοι στη ΦΑΜΑΡ αναμετρήθηκαν με τους μηχανισμούς της εργοδοσίας που κινήθηκαν για να επιβάλουν υπερωριακή εργασία στη νυχτερινή βάρδια, παραμονή της απεργίας, και να φέρουν εργαζόμενους με μισθωμένα οχήματα, προκειμένου να πιάσουν δουλειά από τις τέσσερις το πρωί! Και σε αυτή την αναμέτρηση, οι συνάδελφοί μας στηρίχτηκαν στην αποφασιστική παρέμβαση των σωματείων τους, επιχειρησιακού και κλαδικών, και της ΟΕΦΣΕΕ, σε αντιδιαστολή με την εκκωφαντική σιωπή του σωματείου και της ομοσπονδίας που ελέγχουν οι δυνάμεις του συμβιβασμού, οι οποίες κήρυξαν μια «αντικυβερνητική» απεργία, αφήνοντας στο απυρόβλητο την εργοδοσία, τη σχέση της με την κάθε είδους κυβερνητική διαχείριση και την αντεργατική πολιτική.

Είναι, επομένως, προφανής η ανάγκη για όξυνση της αντιπαράθεσης, εκφραζόμενη μέσα από την ουσιαστική συζήτηση, τις συνελεύσεις, τις συσκέψεις των εργαζομένων, τη μαζικοποίηση, μέσα στον αγώνα, των εργατικών - στην πράξη και όχι κατ' όνομα - σωματείων, με την ανάδειξη, στις αρχαιρεσίες, του πραγματικά αντιπροσωπευτικού σωματείου και στη ΦΑΜΑΡ. Ετσι ώστε μέσα στους αγώνες να αδυνατίζει η εργοδοτική - κυβερνητική γραμμή στα σωματεία και να ενισχύεται η ταξική γραμμή που επιδιώκει, μαζί με τις κατακτήσεις του εργατικού κινήματος, να θέσει την εργατική τάξη μπροστά στο ιστορικό της καθήκον, αυτό της κατάργησης της καπιταλιστικής εκμετάλλευσης, και να την καταστήσει ικανή να το εκπληρώσει.

Οι κομμουνιστές έχουμε την πρώτη ευθύνη στην υπηρεσία αυτού του σκοπού!


Της
Γιώτας ΤΑΒΟΥΛΑΡΗ*
Η Γιώτα Ταβουλάρη είναι μέλος της ΚΕ του ΚΚΕ και πρόεδρος της Ομοσπονδίας Φαρμάκου (ΟΕΦΣΕΕ)



Ο καθημερινός ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ 1 ευρώ