«Είν' η εξουσία κάτι σαν τ' αγέρι / που κλωθογυρίζει σαν κακό στοιχειό. / Ολοι τη γνωρίζουν μα κανείς δεν ξέρει / τίνος είναι δούλος τέτοιο αφεντικό». Αυτός ο στίχος του Φώντα Λάδη, από την έκδοση της «Σύγχρονης Εποχής» «Τα τραγούδια του νόμου και της τάξης», που βγήκε προ ημερών, μας ήρθε στον νου διαβάζοντας τις μέρες αυτές τις κυβερνητικές και άλλες «αναλύσεις» με αφορμή τα απανωτά περιστατικά κακοποίησης παιδιών. Οι ευθύνες «κλωθογυρίζουν» σαν «κακιά στοιχειά» κάπου ανάμεσα στους «ανενημέρωτους γονείς» και στην «ευθύνη όλης της κοινωνίας». Τσουβαλιάζονται όπως όπως με τα υπόλοιπα θέματα του αστυνομικού δελτίου και με τα κυβερνητικά παραμύθια περί «βίας και ανομίας» που ενδημεί σε πανεπιστήμια και ΕΠΑΛ, έτσι που να χάνονται τα πραγματικά «ίχνη» των εγκλημάτων, που οδηγούν ξανά και ξανά στο σάπιο καπιταλιστικό σύστημα. Αυτός είναι ο πραγματικός ένοχος για τη φτώχεια, τις στερήσεις, τα αδιέξοδα που οδηγούν ανήλικα παιδιά να εγκαταλείπουν το σχολείο, να δουλεύουν από δέκα χρονών, να είναι «έρμαια» σε όποιο οικογενειακό περιβάλλον και στις ορέξεις κάθε είδους κυκλωμάτων. Αυτός είναι ο πραγματικός ένοχος και για την πλήρη απουσία των κρατικών και άλλων δομών που θα μπορούσαν να αποτελούν δίχτυ προστασίας για όλα τα παιδιά. Αυτός και ο πραγματικός ένοχος της εξαχρείωσης, των σάπιων «αξιών» και της αποθέωσης του ατομισμού, με τον παραμορφωτικό φακό του κέρδους να στρεβλώνει όλες τις ανθρώπινες σχέσεις. Ολόδική τους λοιπόν η μπόχα. Και μόνη ανάσα οι αγώνες του λαϊκού κινήματος, η λαϊκή αλληλεγγύη που απλώνει δίχτυ προστασίας, ώσπου το λαϊκό αγέρι να τους σαρώσει μια και καλή, για να ανασάνει ο λαός.