Εχοντας ως δεδομένο ότι τον λογαριασμό της ακρίβειας θα τον πληρώσει ούτως ή άλλως ο λαός, οικονομολόγοι και αστικά επιτελεία διακινούν διάφορα «σενάρια» για το πώς θα μπορούσαν καλύτερα να διαχειριστούν την «ενεργειακή κρίση», στο έδαφος των ανταγωνισμών που οξύνονται. Σε μια τέτοια ανάλυση του ΔΝΤ διαβάζουμε ότι οι κυβερνήσεις «θα πρέπει να αφήσουν το αυξημένο κόστος της Ενέργειας να μεταβιβαστεί στον τελικό καταναλωτή ώστε να ενθαρρύνουν την εξοικονόμηση Ενέργειας και τη σταδιακή κατάργηση των ορυκτών καυσίμων» και ότι τα οριζόντια μέτρα «απλώς καθυστερούν την προσαρμογή στο ενεργειακό σοκ και αποδυναμώνουν τα κίνητρα που θα είχαν τα νοικοκυριά και οι επιχειρήσεις για να εξοικονομήσουν Ενέργεια». Με άλλα λόγια, αφήστε τον κόσμο να «τσουρουφλιστεί» μια κι έξω από την πανάκριβη Ενέργεια για να μειώσει γρηγορότερα την κατανάλωση, κόβοντας από τα τελείως αναγκαία, αφού εδώ και πολλά χρόνια, το ακριβό ρεύμα δεν επέτρεπε ούτε σκέψη για «σπατάλες». Το «δόγμα» αυτό του «ενεργειακού σοκ», όπως το παρουσιάζουν, αξιοποιείται από διάφορους προπαγανδιστές της κυβερνητικής πολιτικής ως απόδειξη της δικής τους «φιλολαϊκής» τάχα διαχείρισης, επειδή η κυβέρνηση δίνει και κάνα επιδοματάκι για να ανακουφίσει δήθεν τους πιο φτωχούς. Κάπως έτσι, ανάμεσα στο «λίγο» και στο «καθόλου», εκβιάζουν τον λαό να χειροκροτήσει το πρώτο.