Την ρωτάμε αν βγήκε για ψώνια κι αν θέλει να μας πει δυο λόγια. Στην αρχή διστάζει, αλλά αμέσως μας απαντά «ναι, γιατί να μη θέλω; Σάμπως θα σας πω τίποτες που δεν ξέρετε; Ψώνια; Οχι. Ηρθα να δω τιμές, σε λίγο θα βγάλουν προσφορές και θέλω να ξέρω αν θα αγοράσω, παπούτσια θέλω για τα μωρά μου, δύο κορίτσια, σπουδάζουν και οι δύο, δυο σπίτια δηλαδή να ζήσουμε, με έναν μισθό. Ζεις; Ούτε ένας μόνος του δεν ζει με έναν μισθό, σκέψου τώρα δυο σπίτια. Και τι να πω στα παιδιά; Δεν θα σπουδάσετε; Αλλά και πώς να τα σπουδάσω; Ολα έχουν πάρει την ανηφόρα, τρόφιμα, ρούχα, παπούτσια, ρεύμα, καύσιμα, ώρες ώρες με πιάνει απελπισία, μετά πάλι σκέφτομαι ότι δεν έχω δικαίωμα να το βάλω κάτω και συνεχίζω, όπως μπορώ, όπως μπορούμε».

Τους ευχαριστούμε και συνεχίζουμε την περατζάδα μας. Λίγο παρακάτω σταματάμε τον Στρατή, όπως μας συστήθηκε, του ζητάμε δυο κουβέντες: «Δυο; Αμα αρχίσω και μιλάω θα ξημερωθούμε μωρέλι μ'» μου απαντά και συνεχίζει: «Τι να σου πω; Για τους κτηνοτρόφους; Οποιος μπορεί το ξεπαστρεύει το κοπάδι του, τι να το κάνει; Να παιδεύεται; Αφού κέρδος δεν έχει. Θα μου πεις και τι να κάνει; Ναι αλλά απ' το να δουλεύει για να ταΐζει τους εμπόρους, καλύτερα να πεθάνει της πείνας. Τα λάδια να σου πω; Τα χωράφια δάσος θα γίνουν σε λίγο. Ποιος να μαζέψει ελιές; Πολλοί έφυγαν, τα χωριά μαράζωσαν, κι όσοι είναι εδώ άντε να μαζέψουν για το λάδι του σπιτιού τους, το υπόλοιπο τι να μαζέψουν; Ο,τι πάρεις το 'χεις ξοδέψει. Να κάνε μια γύρω και ρώτα, ρώτα εμπόρους, ρώτα περαστικούς, νέους, γέρους, όποιον και να ρωτήσεις τα ίδια θα σου πει», μας λέει και κουνάει το κεφάλι με απογοήτευση.

Παραδίπλα σε ένα καφενείο πιο παραδοσιακό μια παρέα δύο ζευγαριών συζητάνε, ίδιο θέμα. Πέρασε το εγγόνι στην Κομοτηνή, και τώρα τι;... «Περήφανοι είμαστε για το παιδί και την προσπάθειά του, αλλά τώρα όλη η οικογένεια πρέπει να βάλει πλάτες αλλιώς δεν γίνεται να σπουδάσει», μας λέει η Ελένη και συμπληρώνει: «Σάμπως μόνο για τις σπουδές; Για ό,τι έκτακτο προκύψει έτσι γίνεται, να πρόσφατα η κουνιάδα μου, καρκινοπαθής, έπρεπε να πάει στην Αθήνα για τον τακτικό έλεγχο, αφού εδώ δεν έβρισκε ραντεβού, ξέρεις πόσα λεφτά είναι αυτά; Με δυο συντάξεις του ΟΓΑ τις χαμηλότερες, πού να τα βρουν, όλη η οικογένεια έδωσε για να ταξιδέψει, να εξεταστεί και να γυρίσει. 55 ευρώ κοντά το εισιτήριο, κατάστρωμα ε; Μια γυναίκα ταλαιπωρημένη να πάει και να έρθει κατάστρωμα, 110 ευρώ, μόνο το πηγαινέλα!».

«Και σαν να μην μας έφταναν όλα αυτά - συμπληρώνει ο δεύτερος της παρέας ο κ. Βασίλης - έχουμε και τους απέναντι να μην μπορούμε να ησυχάσουμε. Κάθε τόσο θα βάζουν τον κόσμο να σκοτώνεται για τα συμφέροντά τους». Τους ρωτάμε αν φοβούνται. «Λογικό δεν είναι να φοβάσαι; Μια ανάσα είναι η Τουρκία από δω και βλέπεις κάθε μέρα τι γίνεται». Μα, τους λέμε, θα έρθει το ΝΑΤΟ να βοηθήσει... Γελάνε. Γελάμε όλοι μαζί. «Ακου να σου πω μωρέλι μ' - λέει η Ελένη - θα βοηθήσουν όπως βοήθησαν πριν χρόνια στη Μικρασιατική Καταστροφή, βοήθησαν; Οχι. Το ίδιο θα κάνουν και τώρα, αυτοί δεν νοιάζονται για μας, εδώ δεν νοιάζονται οι δικοί μας και μας έχουν αφήσει στο έλεος, θα νοιαστεί το ΝΑΤΟ;».