Από τον περασμένο Νοέμβρη, η Κομισιόν, στην «εργαλειοθήκη» της για την Ενέργεια, σημείωνε κυνικά ότι οι τεράστιες αυξήσεις στις τιμές του ρεύματος και των καυσίμων δεν επρόκειτο να σταματήσουν πριν από φέτος την άνοιξη, αλλά ότι και μετά «δεν αναμένεται να επιστρέψουν στα προ κρίσης επίπεδα».

Οι προβλέψεις αυτές έχουν ήδη ξεπεραστεί από την άγρια πραγματικότητα που διαμορφώνει για τα λαϊκά στρώματα η στρατηγική της «πράσινης μετάβασης» και της «απελευθέρωσης» της αγοράς Ενέργειας, φορτώνοντας στις πλάτες του ολοένα και μεγαλύτερα βάρη.

Σ' αυτά, όπως και στην ακρίβεια στα τρόφιμα, ήρθαν να προστεθούν οι ανατιμήσεις του πολέμου, ο οποίος κάθε άλλο παρά άσχετος είναι με τον ανταγωνισμό των ιμπεριαλιστών για τον έλεγχο της Ενέργειας και των πλουτοπαραγωγικών πηγών.

Οπως επιβεβαιώνεται τώρα, η ακρίβεια στην Ενέργεια και η ενεργειακή φτώχεια δεν είναι «έκτακτη συνθήκη», όπως προσπάθησαν να εφησυχάσουν τον λαό, αλλά κατάσταση «χωρίς γυρισμό» για εκατομμύρια λαϊκά νοικοκυριά, που καταδικάζονται σε νέες βαριές θυσίες με τον έναν ή τον άλλο τρόπο: Με τα νέα «πράσινα» πεδία κερδοφορίας, με το πανάκριβο αμερικανικό LNG από το οποίο προσδοκούν πακτωλό κερδών οι εφοπλιστές και άλλοι επιχειρηματικοί όμιλοι, με τους ανταγωνισμούς για την «απεξάρτηση» από το ρωσικό φυσικό αέριο, με την εκτόξευση των «τιμών ρύπων», εξαιτίας της αναγκαστικής αύξησης της ηλεκτροπαραγωγής από λιγνίτη.

Καθόλου μικρός δεν είναι και ο κίνδυνος να υπάρξουν το επόμενο διάστημα ελλείψεις στην αγορά, συνέπεια του πολέμου, αλλά και των κυρώσεων που έχουν επιβληθεί από τους Ευρωατλαντικούς στη Ρωσία, τις οποίες πληρώνει επίσης ο λαός.

Μέσα σε ελάχιστο χρόνο, οι κάλπικες προσδοκίες που καλλιεργούσαν όλες διαχρονικά οι κυβερνήσεις για φτηνότερη Ενέργεια, για «χιλιάδες καλοπληρωμένες δουλειές», για «σταθερότητα» και «ασφάλεια», έχουν καταρρεύσει σαν τραπουλόχαρτα και έχουν δώσει τη θέση τους στα όσα ζει σήμερα ο λαός.

Μέσα σ' αυτήν τη ζοφερή κατάσταση, η αντιπαράθεση ανάμεσα στη ΝΔ, στον ΣΥΡΙΖΑ και τα άλλα αστικά κόμματα είναι για το πόσα θα χάσει και από ποια τσέπη ο λαός. Τα δήθεν μέτρα ανακούφισης που προτείνουν, έχουν «ταβάνι» τις αντοχές της οικονομίας, την κοινή στρατηγική τους για την Ενέργεια, την εμπλοκή της χώρας στον ΝΑΤΟικό σχεδιασμό και στον πόλεμο, την πολιτική της ΚΑΠ, που καταδικάζει τους βιοπαλαιστές αγρότες στην πείνα και υπονομεύει τις πραγματικές παραγωγικές δυνατότητες της χώρας.

Γι' αυτό, ό,τι κι αν προτείνουν, ακόμα και με διαφορές μεταξύ τους, ο λαός δεν μπορεί να πάρει ανάσα, ούτε να βρει πραγματική ανακούφιση από την ακρίβεια. Στη μια τσέπη θα βάζει ένα, από την άλλη θα του παίρνουν πέντε, είτε εφαρμοστεί η «εργαλειοθήκη» της ΝΔ, είτε το «σχέδιο έκτακτης ανάγκης» του ΣΥΡΙΖΑ.

Για να ανασάνει πραγματικά ο λαός, πρέπει τώρα να καταργηθούν οι έμμεσοι και ειδικοί φόροι σε καύσιμα και Ενέργεια, να μειωθεί η τιμή του ηλεκτρικού ρεύματος, να καταργηθούν οι ρήτρες αναπροσαρμογής. Για να γίνει όμως αυτό, απαιτείται σύγκρουση με τη «δημοσιονομική πολιτική» και τις «αντοχές της οικονομίας», που θωρακίζουν τα κέρδη του κεφαλαίου. Απαιτείται σύγκρουση με την ενεργειακή πολιτική της ΕΕ, που έχει για κριτήριο τα κέρδη των ενεργειακών ομίλων.

Χρειάζεται επίσης να αυξηθούν οι μισθοί, να υπογραφούν ΣΣΕ που θα βελτιώνουν ουσιαστικά το λαϊκό εισόδημα, να στηριχτεί πραγματικά το εισόδημα βιοπαλαιστών ΕΒΕ και αγροτών.

Αυτό όμως απαιτεί σύγκρουση με τους αντεργατικούς νόμους, που θωρακίζουν τα συμφέροντα και την ανταγωνιστικότητα του κεφαλαίου, όπως ο νόμος Βρούτση - Αχτσιόγλου. Απαιτεί σύγκρουση με την πολιτική της ΚΑΠ, που εξασφαλίζει όρους κερδοφορίας για τα αγροτοδιατροφικά μονοπώλια, επιβαρύνοντας κι άλλο τους αγρότες και κτηνοτρόφους με πανάκριβα λιπάσματα, ζωοτροφές και άλλα εφόδια.

Ειδικά για τις ελλείψεις τροφίμων στην αγορά, που επιδρούν και στην αύξηση της τιμής τους, απαιτείται σύγκρουση με την πολιτική των κυρώσεων στο πλαίσιο των ιμπεριαλιστικών ανταγωνισμών. Γιατί τις συνέπειές τους τις «λούζονται» πρώτα απ' όλα οι λαοί, όπως έγινε για παράδειγμα με την απαγόρευση των εξαγωγών αγροτικών προϊόντων στη Ρωσία μετά το 2014, που κατέστρεψε χιλιάδες παραγωγούς.

Αυτό είναι λοιπόν το πραγματικό δίλημμα για τους εργαζόμενους και τον λαό: Θα διαλέγουν διαρκώς πόσα περισσότερα θα χάσουν κι από πού, περιμένοντας «λύσεις» από τα πάνω, με «σωτήρες» τη μια ή την άλλη κυβέρνηση; `Η θα επιλέξουν τον δρόμο του αγώνα και της διεκδίκησης, σε σύγκρουση με την πολιτική, που από τη μια τους καταδικάζει στη φτώχεια για τα κέρδη των ομίλων και από την άλλη τους πετάει ένα ξεροκόμματο για την ακρίβεια, ενώ το καρβέλι πάει ατόφιο στις μεγάλες επιχειρήσεις, με το Ταμείο Ανάκαμψης, τους επενδυτικούς νόμους και πάει λέγοντας;

Το δίλημμα αυτό δεν χωράει άλλη απάντηση, παρά μόνο τον οργανωμένο αγώνα και τη σύγκρουση, που είναι αναγκαία για να εξασφαλιστούν ακόμα και τα ελάχιστα για την επιβίωση του λαού, για να σταματήσει η κατρακύλα στην ανέχεια και την ενεργειακή φτώχεια, να πάρει ανάσα από τις ανατιμήσεις και την άγρια ακρίβεια. Αυτό σηματοδοτεί το κάλεσμα εκατοντάδων συνδικάτων και φορέων για μαζική, παλλαϊκή συμμετοχή στην πανεργατική απεργία και στις συγκεντρώσεις στις 6 Απρίλη. Μια μάχη από την οποία δεν πρέπει να λείψει κανείς!