Αγαπημένο «παιχνίδι» για τους απανταχού απολογητές των εγκλημάτων του ιμπεριαλισμού έχει γίνει - τώρα με τον πόλεμο - το «τι θα γινόταν αν...». Για να διασκεδάσουν τους ανειρήνευτους ανταγωνισμούς, που η κλιμάκωσή τους οδηγεί από την ιμπεριαλιστική ειρήνη στον πόλεμο, με θύματα πάντα τους λαούς, σεναριολογούν για το τι θα μπορούσε να συμβεί αν στο παρελθόν είχαν παρθεί διαφορετικές αποφάσεις και είχαν γίνει άλλες επιλογές από τα κυρίαρχα ιμπεριαλιστικά κέντρα στην ανάπτυξη των μεταξύ τους σχέσεων. Λένε για παράδειγμα ότι αν οι ΗΠΑ - ΝΑΤΟ - ΕΕ είχαν εφαρμόσει ένα άλλο «σύστημα ασφαλείας», που θα περιλάμβανε και τη Ρωσία, σήμερα δεν θα είχαμε φτάσει ως εδώ. Το ίδιο και αν η ΕΕ είχε αναπτύξει μια πιο «αυτοτελή εξωτερική πολιτική» σε σχέση με τις ΗΠΑ, ή αν η Ρωσία είχε δεχτεί εγγυήσεις για τη μη επέκταση του ΝΑΤΟ προς τα ανατολικά. Ολα αυτά για να καταλήξουν στο συμπέρασμα ότι η διπλωματία και οι «σωστές κινήσεις» στη γεωπολιτική σκακιέρα μπορούν να αποτρέψουν τον πόλεμο, ότι δεν είναι στο DNA του καπιταλισμού να γεννά τον πόλεμο, όπως η μάνα το παιδί. Πέρα από τις εξελίξεις που τους διαψεύδουν, αφού στο παρελθόν δοκιμάστηκαν πολλές διαφορετικές μορφές «διπλωματίας» ανάμεσα στα ιμπεριαλιστικά κέντρα, το βέβαιο είναι ότι οι μεταξύ τους συμβιβασμοί περιέχουν πάντα το σπέρμα της επόμενης όξυνσης, μέχρι που να γίνει πλέον αδύνατο οι ανταγωνισμοί τους να διευθετηθούν έστω και προσωρινά, με έναν επόμενο συμβιβασμό. Αυτή είναι η «βάση» του ιμπεριαλιστικού πολέμου και είναι γέννημα - θρέμμα του σάπιου καπιταλισμού, που όλοι τους με ένα στόμα υπερασπίζονται.