Τα δόντια τους δείχνουν τα αστικά επιτελεία, με κηρύγματα «καταλλαγής» στον λαό, που γίνονται όλο και πιο έντονα. Το μήνυμα που εκπέμπουν είναι γνώριμο και θυμίζει τα «τύμπανα πολέμου» που βαρούσε η εργοδοσία στα χρόνια της πιο πρόσφατης κρίσης: «Οι καιροί είναι κρίσιμοι, τώρα χρειάζονται σύνεση και νηφαλιότητα, δεν χωρούν "εξαλλοσύνες", τα κεφάλια μέσα, "κοινωνική ειρήνη", συνοχή και όχι διεκδικήσεις».

Γιατί όμως καλούνται σήμερα να δείξουν «αυτοσυγκράτηση» οι εργαζόμενοι και οι άλλοι βιοπαλαιστές; Γιατί - όπως γράφεται - «η χώρα μας δεν διαθέτει απεριόριστους πόρους, πρέπει να φροντίσουμε πρώτα από όλα την εθνική άμυνα».

Γιατί είναι «εθνικό συμφέρον» να ανταποκριθεί η χώρα στις «διεθνείς υποχρεώσεις» προς τους συμμάχους ΝΑΤΟ και ΕΕ, που είναι άλλωστε κοινός τόπος της κυβέρνησης με ΣΥΡΙΖΑ, ΚΙΝΑΛ και άλλα αστικά κόμματα.

Γιατί ο αγώνας για την υπεράσπιση της «διεθνούς νομιμότητας» θα έχει κόστος.

Και γιατί - όπως λένε - «μπαίνουμε σε περίοδο ανακατατάξεων, μεγάλων πιέσεων στην οικονομία, λόγω του πληθωρισμού και της ενεργειακής κρίσης», όπου προβάλλει η «ανάγκη» επιτάχυνσης της αλλαγής του «ενεργειακού μείγματος»...

Βέβαια, η εργατική τάξη, ο λαός μας πληρώνει χρόνια το κόστος των στρατηγικών των επιχειρηματικών ομίλων. Πλήρωσε την ανάπτυξη, πλήρωσε την οικονομική κρίση, πληρώνει τις επιπτώσεις της πανδημίας.

Πληρώνει τα επενδυτικά σχέδια της απελευθερωμένης Ενέργειας και της «πράσινης μετάβασης», με ένταση της ενεργειακής φτώχειας. Πληρώνει τον πληθωρισμό.

«Πληρώνει» τη λειτουργία ενός ολόκληρου συστήματος που στηρίζεται στην εκμετάλλευση των πολλών εργαζομένων από τους λίγους μετόχους των επιχειρηματικών ομίλων.

Πληρώνει την εμπορευματοποίηση της Υγείας, της Πρόνοιας, της Παιδείας. Κάθε μορφή διαχείρισης που επιλέγεται (με λιτότητα, με μεγάλα χρηματοδοτικά πακέτα και Ταμεία Ανάκαμψης, με περικοπές κ.λπ.) είναι μεταφορά του κόστους στους εργαζόμενους, αλλάζουν μόνο ο τρόπος και το από ποια τσέπη καλούνται να πληρώσουν.

Η πολιτική της εμπλοκής στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο είναι ακριβώς συνέχεια της ίδιας πολιτικής, γίνεται για λογαριασμό των ίδιων συμφερόντων, έχει στόχο να βγουν πιο ισχυροί οι μονοπωλιακοί όμιλοι πάντα σε βάρος του λαού.

Σήμερα, λοιπόν, οι λόγοι που οι εργαζόμενοι, ο λαός δεν πρέπει να βάλουν στην άκρη τις διεκδικήσεις τους, την πάλη τους για σύγχρονα εργατικά - λαϊκά δικαιώματα και κατακτήσεις, να μην «σηκώσουν λευκή πετσέτα», είναι πολλαπλάσιοι.

Να παλέψουν για ΣΣΕ με αυξήσεις, για τα μέτρα ελάφρυνσης από την αβάσταχτη φορολογία, την ενίσχυση των νοικοκυριών, για να αντιμετωπίσουν την ενεργειακή φτώχεια.

Πλάι σε όλα αυτά, προστίθεται η πάλη για την αντιμετώπιση των άμεσων επιπτώσεων από την εμπλοκή στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο, από την άνοδο των τιμών της Ενέργειας και των ειδών λαϊκής κατανάλωσης.

Προστίθεται πάνω απ' όλα ο αγώνας για να σταματήσει τώρα η ελληνική εμπλοκή, να κλείσουν οι βάσεις του ΝΑΤΟ και των ΗΠΑ, να μη χρησιμοποιείται το ελληνικό έδαφος, κανένας Ελληνας φαντάρος, αξιωματικός εκτός συνόρων.

Επομένως, το «μήνυμα» αυτό της «συναίνεσης» πρέπει να απορριφθεί ασυζητητί από το εργατικό κίνημα, από όλο τον λαό. Η κυβέρνηση μπορεί άλλωστε να συνεχίσει τον «εποικοδομητικό διάλογο» με τα άλλα αστικά κόμματα, όπως ο ΣΥΡΙΖΑ, που ρόλος τους είναι να «βάζουν πλάτη» στις «κρίσιμες στιγμές», όπως έγινε και μέσα στην πανδημία. Οι εργαζόμενοι από την πλευρά τους πρέπει να σηκώσουν ακόμα πιο ψηλά τη σημαία των διεκδικήσεών τους, όχι να την υποστείλουν.

Η απεργία της 6ης Απρίλη, η δραστηριότητα με την οποία θα φτάσουν μέχρι εκεί τα εργατικά σωματεία και οι άλλοι φορείς του λαϊκού κινήματος, μπορούν και πρέπει να συμβάλουν σε αυτή την κατεύθυνση.

Τις τρεις βδομάδες που απομένουν, απαιτείται ένταση της προσπάθειας για κινητοποίηση των εργαζομένων, χρειάζεται αναμέτρηση με την προπαγάνδα κυβέρνησης και εργοδοσίας, με τη συναινετική στάση άλλων δυνάμεων, με την οποιαδήποτε προσπάθεια υπονόμευσης.