Σ' αυτή την έσχατη «διαστημική» σαπίλα του καπιταλιστικού συστήματος η εξέλιξη της ...ηθικής έχει σχεδόν ταυτιστεί με έναν κατακλυσμό από επίθετα και αποτιμημένες διαφοροποιήσεις του φόνου! Πάμε λοιπόν. Δολοφονία χαρακτήρων. Διαδικτυακή δολοφονία. Δολοφονία του image, κι άλλα τέτοια που προστέθηκαν στους ήδη υπάρχοντες ορισμούς της έσχατης βίας, όπως: Ηθική δολοφονία. Πολιτική δολοφονία... Κι ύστερα ήρθαν και οι περαιτέρω περιγραφικοί προσδιορισμοί, όπως η γυναικοκτονία, που ήρθε να «εμπλουτίσει» τους φόνους γυναικών από άνδρες κι έχει αναδυθεί από το θερμοκήπιο της έμφυλης βίας.

Η τελευταία ηχηρή καταγραφή δολοφονικής έκθεσης του πυρήνα της ιδιωτικότητας, που είναι το σεξ, η ερωτική συνεύρεση (υπόθεση που δυστυχώς θα καταγραφεί ως σκάνδαλο ράδιο αρβύλα), μετατοπίζει επίσης δυστυχώς τον προβληματισμό της κοινωνίας από το ουσιώδες στο επουσιώδες. Ηρθε κι απέξω αμάσητος κι αδόκιμος ο όρος «εκδικητικό πορνό» και πήγε περίπατο αυτό που εμείς οι νομικοί λέμε αντικειμενική υπόσταση του εγκλήματος.

Πιο απλά, ας θυμηθούμε τι απαξία κουβαλούσε και τι ποινή επέσυρε λίγο παλιότερα ο ηδονοβλεψίας, ο ματάκιας. Απειρες περιγραφές πασπαλισμένες ως άθλια πικάντικες συνόδευαν την ιστορία του ματάκια, που συνελήφθη επ' αυτοφώρω να κάνει μπανιστήρι πίσω από κλειστά παράθυρα και παρμπρίζ αυτοκινήτων. Υστερα ήρθε το... τηλεσκόπιο κι ο τηλεφακός στις θηριώδεις μητροπόλεις του καπιταλισμού με τα ψηλά κτίρια και τον καπιταλισμό της λιανικής αγοράς εικόνων. Σήμερα πια γεμίσαμε αυτοηδονοβλεψίες. Ζευγάρια κάνουν έρωτα μπροστά σε κάμερες σέλφι κι ύστερα χαζεύουν τους εαυτούς τους ως φθηνό οικιακό πορνό, με πίτσα και με μπύρα είτε πρόκειται για μια τυχαία σχέση είτε και για γάμο. Ετσι η θηριώδης ασύδοτη τηλεαγορά του βίου των άλλων επί της οθόνης, η πορνογραφία ήρθε και άνοιξε το δρόμο και σε προσωπικό οικιακό πορνό, τάχα μου δήθεν ερασιτεχνικό, που δεν ξέφυγε αλλά διοχετεύτηκε και για χρήμα και για... βίτσιο, εύκολα κι εύπεπτα κι ανεπαίσθητα και αισθητά και καθόλου ειρηνικά.

Θαρρώ πως πρέπει να σταθούμε πολύ πάνω σ' αυτό το σημείο, όπου η αυτοέκθεση γνωρίζει μια απίστευτη ανοχή, ειδικά ανάμεσα στους νέους. Ωσάν ο ναρκισσισμός του καθρέφτη και των πιο προσωπικών στιγμών να γίνεται λιγότερο έγκλημα, όταν το θύμα τσακιστεί κοινωνικά ή και αυτοκτονήσει, αλλά όλη η υπόλοιπη κοινωνία να... αυτοκτονεί συστηματικά χαζεύοντας τον εαυτό της σε ιδιωτικό, μισο-ιδιωτικό, μισο-δημόσιο ή και δημόσιο πορνό. Πριν χάσουμε τον μπούσουλα της κριτικής ικανότητας του νου και φάμε χρόνο τάχα μου να βρούμε ποιοι και πόσα ήξεραν, ας αναρωτηθούμε σοβαρά κι επιστημονικά, γιατί πέφτοντας στο κρεβάτι με κάποιον πρέπει είτε να ανεχόμαστε είτε να φοβόμαστε και την κάμερα στο δωμάτιο! Αν αποδεχτούμε ότι μετά από τόσα χρόνια «μπιγκ μπράδερ» εκπαίδευσης είμαστε μια κοινωνία που δεν ζει τη ζωή της αλλά τη φιλμάρει, τότε τη βάψαμε σαν μια μεγάλη μαύρη τρύπα και πέσαμε μέσα, οπότε εμείς οι βάρβαροι θα διαβούμε τα τείχη προς το σκότος...