Με υπερωριακή εργασία επιχειρούν οι διοικούντες να καλύψουν τα κενά του Ταχυδρομικού Ταμιευτηρίου (ΤΤ). Κενά σε προσωπικό και υποδομές, τα οποία διογκώνονται, καθώς κυβέρνηση και διοίκηση αποφάσισαν την παροχή και νέων υπηρεσιών από το ίδρυμα, χωρίς να προχωρούν στις αναγκαίες προσλήψεις. Κενά, που θα διευρυνθούν περαιτέρω, ελέω ιδιωτικοποίησης του ιδρύματος.

Με απόφαση των υπουργείων Οικονομικών και Μεταφορών - Επικοινωνιών (ΦΕΚ Β/101/31.1.2002), καθορίζονται οι υπερωρίες των εργαζομένων του ιδρύματος για το α` εξάμηνο 2002. Χαρακτηρίζονται αναγκαίες: «Οι χρόνιες ελλείψεις που υπάρχουν σε στελεχικό δυναμικό του ΤΤ δημιουργούν πρόβλημα στην εύρυθμη λειτουργία της υπηρεσίας και στην ομαλή εξυπηρέτηση του συναλλασσόμενου κοινού». Ακριβώς τα ίδια λέγονταν στο ΦΕΚ Β/986/30.7.2001, όπου καθορίζονταν οι υπερωρίες για το β` εξάμηνο 2001. Προφανώς από τότε δεν έγινε τίποτα για τη στελέχωση του ιδρύματος.

Επισημαίνεται ότι «οι ελλείψεις σε προσωπικό είναι χρόνιες και οι κενές θέσεις ανέρχονται σε 172 για το μόνιμο προσωπικό και σε 93 για το μη μόνιμο». Στην προηγούμενη ομοειδή απόφαση, οι κενές θέσεις προσδιορίζονταν σε 154 και 90. Φυσικά, η εκτίμηση είναι των διοικούντων και όχι των εργαζομένων, που μπορούν να αναφέρουν πολύ μεγαλύτερα κενά.

Προβλήματα δημιουργούνται και λόγω των ελλείψεων υποδομών. Π.χ., το λειτουργικό σύστημα του ΤΤ είναι χειρόγραφο, τουλάχιστον για τα 19 από τα 135 καταστήματα του ιδρύματος και δημιουργεί πολλαπλάσιο όγκο εργασίας. Επιπλέον, η κυβέρνηση και η διοίκηση σχεδιάζουν την παροχή και νέων τραπεζικών προϊόντων από το ίδρυμα, που προϋποθέτει, όμως, νέα εργατικά χέρια. Διαφορετικά, νομοτελειακά, οδηγούμαστε σε υπερεντατικοποίηση της εργασίας.

Και αν αυτά συμβαίνουν τώρα, φανταστείτε τι θα γίνει αν η κυβέρνηση προωθήσει το νομοσχέδιο, με το οποίο προωθεί την ιδιωτικοποίηση του ΤΤ. Εκεί δρομολογούνται για τους εργαζομένους δυσμενείς ρυθμίσεις. Π.χ.: Μετατροπή των συμβάσεων εργασίας αορίστου χρόνου του Δημοσίου, σε ιδιωτικού δικαίου. Νέο οργανόγραμμα και ανακατατάξεις προσωπικού με γνώμονα τις ανάγκες των μεγαλομετόχων. Το προσωπικό παύει να έχει ασφάλιση Δημοσίου και «υπάγεται στην ασφάλιση του κλάδου συντάξεων και του κλάδου ασθενείας του ΙΚΑ» κλπ.

Με αυτές τις συνθήκες, με το φόβο του μεγαλοκαρχαρία που θα επιβάλει σκληρούς όρους εργασίας για να αποκομίσει το μεγαλύτερο δυνατό κέρδος, με διάχυτη την άποψη στο ΤΤ ότι οι θέσεις εργασίας δεν είναι πλέον εξασφαλισμένες, εκφράζονται ανησυχίες ότι πολλοί υπάλληλοι θα ζητήσουν μετάταξη σε δημόσια υπηρεσία ΝΠΔΔ ή ΟΤΑ, δυνατότητα που προβλέπεται από το νομοσχέδιο. Λιγότερα εργατικά χέρια, σημαίνει για τους πελάτες του ΤΤ μεγαλύτερες ουρές μπροστά στις θυρίδες του ιδρύματος.