Ιταλογαλλική Συνθήκη Ενισχυμένης Συνεργασίας υπέγραψαν την Παρασκευή στη Ρώμη οι Πρόεδροι της Γαλλίας Εμ. Μακρόν και της Ιταλίας Σ. Ματαρέλα.

Μετά από πολύμηνες διαπραγματεύσεις και αφού έχει προηγηθεί συντονισμός σε διάφορα ζητήματα των ενδοκαπιταλιστικών παζαριών, όπως στο Ταμείο Ανάκαμψης της ΕΕ, πιέζοντας για τα ιδιαίτερα συμφέροντα των ομίλων τους εντός της Ευρωπαϊκής Ενωσης, Γαλλία και Ιταλία ενισχύουν τη συνεργασία τους σε μια συμμαχία που αναφέρεται και ως «ιταλογαλλικός άξονας» εντός της ΕΕ, στο πρότυπο του «γαλλογερμανικού».

Η «συνθήκη του Κυρηνάλιου», από το όνομα του ιταλικού προεδρικού μεγάρου, προβλέπει συντονισμένες δράσεις των δυο χωρών σε μια σειρά από τομείς, με κύρια αναφορά στην άμυνα, στην εξωτερική και οικονομική πολιτική και τον πολιτισμό, με στόχο «μια ακόμη πιο στενή, επωφελή οικονομική συνεργασία».

Η Συνθήκη περιέχει 11 κεφάλαια και σύμφωνα με τον ιταλικό Τύπο, σε έναν βαθμό θυμίζει την ιστορική Γαλλογερμανική Συνθήκη Φιλίας του 1963. Προβλέπει συντονισμό σε τομείς όπως μετανάστευση, δημοσιονομική πολιτική, δικαιοσύνη, εκπαίδευση, πολιτισμός, Διάστημα, ψηφιοποίηση, «πράσινη μετάβαση» και φορολογία, καθώς και μεγαλύτερες ανταλλαγές διπλωματών και διοικητικού προσωπικού.

Συνοδεύεται από έναν αποκαλούμενο «οδικό χάρτη» με λεπτομερή αναφορά στη συνεργασία των δύο κρατών στους δορυφόρους, ενώ θα επιδιώξουν μεγαλύτερη συνεργασία στην ευρωπαϊκή διαστημική βιομηχανία. Αυτό θα μπορούσε να ωφελήσει εταιρείες, όπως η ιταλική «Avio Aero» και η γαλλική «Safran», που ανταγωνίζονται για την επικερδή σύμβαση για την κατασκευή κινητήρων Eurodrone.

Αλλο τμήμα του οδικού χάρτη αναφέρει την ανάγκη η Γαλλία και η Ιταλία να πιέσουν για ένα κατάλληλο μείγμα οικονομικής - δημοσιονομικής πολιτικής για την Ευρωζώνη, πιέζοντας έτσι περισσότερο τη Γερμανία και άλλα κράτη της Βόρειας Ευρώπης. Εκεί περιλαμβάνεται συντονισμός ή προσπάθεια συντονισμού για το μέλλον του ευρωπαϊκού συμφώνου σταθερότητας και την προώθηση της περαιτέρω νομισματικής ένωσης, πιθανώς μέσω ενός μόνιμου ταμείου της ΕΕ.

Ντράγκι και Μακρόν σχολιάζουν τον τελευταίο χρόνο ότι «ανησυχούν λιγότερο για το χρέος και περισσότερο για επενδύσεις» στη μακροπρόθεσμη καπιταλιστική ανάπτυξη.

Επίσης η συμφωνία επικεντρώνεται στις κοινές στρατηγικές Ασφάλειας και Αμυνας στη Μεσόγειο και την Υποσαχάρια Αφρική, καθώς και στη μετανάστευση.