Από τη μαζική σύσκεψη των συνδικάτων στην Αθήνα την περασμένη βδομάδα

Αυτό το ελπιδοφόρο βήμα θάφτηκε από την συντριπτική πλειοψηφία του έντυπου και ηλεκτρονικού τύπου, επιβεβαιώνοντας το αμείλικτο ταξικό κριτήριο των επιχειρηματικών ομίλων που έχουν στην ιδιοκτησία τους τα ΜΜΕ, γιατί είδαν ότι μπορεί να εκφράσει μια δυναμική και μαζική απάντηση των εργαζομένων στην αντεργατική πολιτική, να σπάσει την τάση αναμονής για λύσεις «από τα πάνω».

Η πάλη για τη διεκδίκηση των σύγχρονων δικαιωμάτων, για την υπεράσπιση και διεύρυνση κατακτήσεων, που στόχος είναι να κλιμακωθεί, βάζει μεγάλα καθήκοντα σε κάθε συνδικαλιστή, σε κάθε πρωτοπόρο εργαζόμενο. Φέρνει το εργατικό κίνημα, τα σωματεία, κάθε συνδικαλιστική οργάνωση μπροστά στην ανάγκη να οργανωθεί η σύγκρουση με όλο το αντεργατικό πλαίσιο που έχουν διαμορφώσει οι κυβερνήσεις τα τελευταία χρόνια και με την «τομή» που έφερε σε αυτό το πλαίσιο ο νόμος - έκτρωμα Χατζηδάκη, που ψηφίστηκε εν μέσω γενικευμένης κατακραυγής από την εργατική τάξη μέσα στο κατακαλόκαιρο.

Οπλο σε αυτήν την προσπάθεια είναι η συζήτηση που μπορεί και πρέπει να ανοίξει πλατιά στο εργατικό κίνημα για τις δυνατότητες που υπάρχουν αντικειμενικά να ζει καλύτερα η εργατική τάξη. Για το γεγονός ότι, παρά την αλματώδη ανάπτυξη της επιστήμης και της τεχνολογίας, που επιτρέπει να παράγεται πολύ περισσότερος πλούτος με λιγότερο κόπο και χρόνο από τους εργαζόμενους, αυτοί καλούνται να δουλεύουν ανεξέλεγκτα, με εξαντλητικά ωράρια, απλήρωτοι, 7 μέρες τη βδομάδα. Παρά το γεγονός ότι όλο και μεγαλώνει η «πίτα», για την οποία όλες οι κυβερνήσεις καλούν τους εργαζόμενους να κάνουν θυσίες, τώρα πάλι τους λένε να ξεχάσουν συγκροτημένα δικαιώματα, να μη ζητούν ΣΣΕ με αυξήσεις στους μισθούς. Να συμβιβάζονται με τα χρέη, να μην μπορούν να βγάλουν τον μήνα από την ακρίβεια και τις ανατιμήσεις, να πληρώνουν διπλά και τρίδιπλα την «πράσινη ανάπτυξη», βιώνοντας από τη μια την ενεργειακή φτώχεια και από την άλλη τους κινδύνους από τους ανταγωνισμούς για τα ενεργειακά φιλέτα.

Ποιος μπορεί να δώσει διέξοδο σε όλα τα παραπάνω αν όχι η πρωτοπόρα δράση «από τα κάτω», ο κοινός συντονισμένος αγώνας μέσα από τα σωματεία; Αν όχι ο αγώνας που θα συνενώνεται σε τοπικό, κλαδικό και πανελλαδικό επίπεδο, με ενιαία αιτήματα και στόχους, που θα στριμώχνει την εργοδοσία και τα επιτελεία της, τις κυβερνήσεις και τα κόμματά της; Αυτός είναι ο μόνος δρόμος που μέχρι σήμερα δεν έχουν δοκιμάσει οι εργαζόμενοι, που μπορεί να φέρει θετικές εξελίξεις. Και όχι η προσπάθεια που κάνουν παλιοί και νέοι «σωτήρες» να τροφοδοτήσουν αυταπάτες, να καθηλώσουν ξανά δυνάμεις σε «βήμα σημειωτόν», αναμένοντας την επόμενη κυβερνητική εναλλαγή και αξιοποιώντας το εργατικό - λαϊκό κίνημα σαν το κατώφλι αυτής της εναλλαγής, ώστε η εργοδοσία να έχει από τη μία πολύτιμο χρόνο και από την άλλη νέα νομοθετικά όπλα για την ένταση της εκμετάλλευσης.

Κάθε κλάδος, κάθε χώρος δουλειάς, κάθε σωματείο - κλαδικό ή επιχειρησιακό - θα κριθεί τους επόμενους μήνες από το κατά πόσο θα καταστρώσει σχέδιο μάχης για την ανάπτυξη αυτής της πάλης, από το κατά πόσο θα μετατραπεί σε επιτελείο οργάνωσης του αγώνα και ανάπτυξης της κοινής συντονισμένης δράσης. Σε αυτό άλλωστε κατέληξε και η σύσκεψη, ξεκαθαρίζοντας ως «ένα το κρατούμενο» το πώς θα υπάρχει διαρκής φροντίδα για να μπουν στην πάλη νέες δυνάμεις από τη μεγάλη μάζα των ανοργάνωτων εργαζομένων, ειδικά από τις πιο νέες ηλικίες που ζουν από πρώτο χέρι το εργοδοτικό ξεσάλωμα: Τα ωράρια - λάστιχο, τις τρίμηνες και τετράμηνες συμβάσεις, την ανασφάλεια και την ομηρία, τις απολύσεις, τη δράση των δουλεμπορικών κ.ο.κ. Από τη γενιά των εργαζομένων, που έχει ανάγκη περισσότερο από ποτέ την οργανωμένη συλλογική πάλη μέσα από τα σωματεία τους.

Οι ίδιες οι εξελίξεις, τα παραδείγματα από τις αγωνιστικές κινητοποιήσεις του τελευταίου διαστήματος, αλλά και το περιεχόμενο του νόμου Χατζηδάκη αποδεικνύουν και στον πιο ανυποψίαστο ότι ο πόλεμος της κυβέρνησης στη συνδικαλιστική δράση έχει κηρυχθεί για να διευκολυνθούν η εργοδοτική επίθεση, η ένταση της εκμετάλλευσης. Ο ίδιος νόμος - έκτρωμα στο ένα κεφάλαιο προβλέπει τη 10ωρη απλήρωτη δουλειά και στο άλλο τον αυταρχικό περιορισμό της λειτουργίας των συνδικάτων. Με το ένα άρθρο διευκολύνει τις απολύσεις και με το άλλο βγάζει εκτός νόμου το απεργιακό δικαίωμα, προβλέπει το ηλεκτρονικό φακέλωμα και το χτύπημα των μαζικών δημοκρατικών διαδικασιών στα σωματεία. Θυμίζουμε ότι και το προηγούμενο χτύπημα στο απεργιακό δικαίωμα από τον νόμο του ΣΥΡΙΖΑ (Αχτσιόγλου) είχε ενταχθεί στο ίδιο νομοσχέδιο που καθιέρωνε τους ηλεκτρονικούς πλειστηριασμούς και ένα σωρό ακόμα προνόμια στο μεγάλο κεφάλαιο.

Επομένως, από τη μια η μαζική απειθαρχία που ήδη εκφράζεται, με τα σωματεία που δηλώνουν ότι δεν πρόκειται να παραδώσουν τα μητρώα τους στο υπουργείο, ότι δεν πρόκειται να αντικαταστήσουν τις ζωντανές διαδικασίες με ηλεκτρονικές καρικατούρες, και από την άλλη η ίδια η διεκδίκηση των σύγχρονων δικαιωμάτων αποτελούν το καλύτερο «ξηλωτήρι» του νόμου - έκτρωμα.

Αυτό δείχνουν οι αγώνες π.χ. των μεταλλεργατών στη Ζώνη για την υπογραφή της ΣΣΕ, που περιλαμβάνει τον σταθερό ημερήσιο εργάσιμο χρόνο και αυξήσεις στους μισθούς, που δεν επιτρέπει τις απλήρωτες υπερωρίες, σε αντίθεση με τις προβλέψεις της «διευθέτησης». Αυτό δείχνει ο αγώνας των διανομέων της «e-food», που μέσα από την καθολική απεργιακή τους κινητοποίηση, και μάλιστα χωρίς ηλεκτρονικές ψηφοφορίες, αλλά με μαζικότατες συνελεύσεις στο πεζοδρόμιο, ακύρωσαν στην πράξη το άρθρο που δίνει το «ελεύθερο» στην εργοδοσία να μετατρέπει τους εργαζόμενους σε «συνεργάτες». Η πάλη για να μη δουλεύουν οι εργαζόμενοι τις Κυριακές και η προσπάθεια να επιβάλουν την αργία τους σε συντονισμό με όλα τα σωματεία μπορεί να αφήσουν ανενεργή και αυτήν την αισχρή διάταξη του νόμου.

Επιβεβαιώνεται δηλαδή ότι οι αντεργατικοί νόμοι, όπως ο νόμος Χατζηδάκη, ξηλώνονται σε κάθε μέτωπο, μέσα από τη διεκδίκηση ΣΣΕ, με αυξήσεις στους μισθούς, για 7ωρο - 5ήμερο - 35ωρο, για κατοχύρωση της Κυριακής αργίας κ.λπ. Αντιμετωπίζοντας την καταστολή, την προσπάθεια να βάλουν τους συνδικαλιστικούς αγώνες στον γύψο, την προσπάθεια να περιορίσουν τα συνδικαλιστικά μας δικαιώματα.

Συνεπώς, η ίδια η σύσκεψη στο Σπόρτιγκ, οι μεγάλοι σταθμοί του προηγούμενου διαστήματος, όπως η απεργία της 10ης Ιούνη, τα ελπιδοφόρα παραδείγματα από αρχαιρεσίες σε συνδικάτα, αλλά και τα αγωνιστικά ξεσπάσματα, όπως η επιτυχημένη μάχη που έδωσαν οι διανομείς της «e-food», δείχνουν τις δυνατότητες που υπάρχουν σήμερα να δυναμώσει η ταξική πάλη, να βρουν αγωνιστικό βηματισμό χιλιάδες νέοι εργαζόμενοι, να ηττηθούν μέσα στη συλλογική οργανωμένη δράση η καλλιέργεια αναμονής, η υποταγή στο «δεν αλλάζει τίποτα». Να γίνουν χιλιάδες τα παραδείγματα εργαζομένων που παίρνουν τη θέση τους στο συνδικάτο για πρώτη φορά στη ζωή τους, που κατεβαίνουν στο δρόμο, στην απεργία, στην παράσταση διαμαρτυρίας. Παραδείγματα που τα συναντήσαμε και στις 10 Ιούνη σε μια σειρά από χώρους και μπορούν να γενικευτούν.

Το παναττικό συλλαλητήριο στις 4 Νοέμβρη, η οργάνωση της απεργιακής κλιμάκωσης που θα «πατάει» στο πλούσιο πρόγραμμα κλαδικών κινητοποιήσεων που όλο και εμπλουτίζεται, μπορούν να χαλάσουν τα σχέδια κυβέρνησης - κεφαλαίου και να διαμορφώσουν μια καλύτερη κατάσταση στο εργατικό συνδικαλιστικό κίνημα τους επόμενους μήνες. Να ενισχυθούν η αντικαπιταλιστική γραμμή πάλης, η συγκέντρωση δυνάμεων που θα παλεύουν με άξονα τις σύγχρονες ανάγκες, ενάντια στον πραγματικό αντίπαλο: Το κεφάλαιο και την εξουσία του.