Σε πρόσφατο άρθρο του, ένας γνωστός οικονομολόγος του ινστιτούτου «Μπρούγκελ» απαντάει στο πώς η «κλιματική δράση» θα επηρεάσει εισοδήματα, δουλειές και συνθήκες ζωής. Οπως γράφει, στο πλαίσιο της «πράσινης μετάβασης», «πολλές ενεργοβόρες κατοικίες (...) δύσκολα θα περάσουν τα τεστ της ουδετερότητας άνθρακα» και άρα θα «καταλήξουν αχρηστεμένα περιουσιακά στοιχεία». Προειδοποιεί επίσης ότι «ο βαθύς μετασχηματισμός των διατροφών που είναι πλούσιες σε κρέας θα διαταράξει αγροτικές και διατροφικές παραδόσεις αιώνων», κάνοντας δηλαδή το κρέας... χρυσάφι. Και καταλήγει με το εξής συμπέρασμα: «Το κόστος της μετάβασης θα είναι σημαντικό (...) Για να το πούμε με απλά λόγια, ένα σημαντικό μερίδιο του υφιστάμενου μετοχικού κεφαλαίου - κτίρια, μηχανήματα και οχήματα - θα πρέπει να πεταχτεί και να αντικατασταθεί προτού φτάσει στο τέλος της οικονομικής ζωής του. Το κατά πόσο αυτήν την απόσυρση θα την πυροδοτήσει η τιμολόγηση του διοξειδίου του άνθρακα ή οι αυστηρότεροι κανονισμοί όσον αφορά τις εκπομπές, είναι δευτερεύον». Εχουμε και λέμε λοιπόν: Για να βρουν διέξοδο τα συσσωρευμένα κεφάλαια και να ανοίξει ένας νέος κύκλος κερδοφορίας για το κεφάλαιο, είναι αναγκαίο να υπάρξει μια σαρωτική απαξίωση κεφαλαίου σε όλες του τις μορφές, όπως γίνεται τώρα με τη λεγόμενη «πράσινη μετάβαση», στο όνομα της κλιματικής αλλαγής. Το γεγονός εξάλλου ότι ο λαός φορτώνεται εξολοκλήρου τον λογαριασμό, επιβεβαιώνει ότι η καπιταλιστική ανάπτυξη, ό,τι χρώμα κι αν έχει, είναι κατάμαυρη για τις πραγματικές ανάγκες του.