Ενα παράδειγμα για το τι σηματοδοτεί η πολιτική του «πράσινου new deal» δίνει σε χτεσινό του άρθρο το «Reuters», που ασχολείται με τον ρόλο των τραπεζικών ομίλων με αφορμή την ετήσια έκθεση του ΟΗΕ, που - με πολλά «ίσως» και «πιθανόν» - προειδοποιεί για τις αλλαγές στο κλίμα. Ανάμεσα στα άλλα, το δημοσίευμα καταγράφει το πώς η βρετανική ασφαλιστική εταιρεία «Prudental» «έχει εκπονήσει σχέδιο για την εξαγορά και το κλείσιμο σχετικά νέων ηλεκτροπαραγωγικών σταθμών που χρησιμοποιούν ορυκτά καύσιμα και βρίσκονται σε αρκετές ασιατικές χώρες, με ορίζοντα 15ετίας, αντί να αφήσει να λειτουργούν 30 χρόνια, όπως είναι οι προδιαγραφές τους». Βέβαια δεν χρειάζεται να πάει κανείς μακριά, αφού δεν έχει παρά να δει την περίπτωση της απολιγνιτοποίησης στην Ελλάδα, όπου ακόμα και υπερσύγχρονοι ατμοηλεκτρικοί σταθμοί, που κατασκευάστηκαν για να λειτουργούν με το (σε αφθονία) καύσιμο του λιγνίτη, εξοβελίζονται από το ενεργειακό δυναμικό της χώρας και οι πιο σύγχρονοι προορίζονται να λειτουργήσουν με φυσικό αέριο, ανοίγοντας «πεδίο δόξης λαμπρό» για τις «πράσινες» μπίζνες. Με άλλα λόγια, από το ενεργειακό μείγμα χάνεται μια φτηνή και ασφαλής πηγή, όπως ο λιγνίτης, με αποτέλεσμα και το κόστος του ρεύματος να αυξάνεται και η ενεργειακή εξάρτηση και ανασφάλεια να μεγαλώνει. Αυτό λοιπόν παρουσιάζουν ως «σύγχρονο» και «καινοτόμο»: Τεράστια καταστροφή παραγωγικών δυνάμεων, εξάρτηση του ενεργειακού μείγματος από τα κέρδη του κεφαλαίου και όχι από τις ανάγκες του λαού.