Υπάρχει όμως και κάτι ακόμα εξίσου εξοργιστικό. Είναι η προσπάθεια της κυβέρνησης, του κράτους, συνολικά του αστικού πολιτικού συστήματος, μετά από κάθε φυσική καταστροφή - πυρκαγιά, πλημμύρα ή σεισμό - να κρύψουν τις τεράστιες ευθύνες τους κάτω από το «χαλί» της κλιματικής αλλαγής. Να παρουσιάσουν τις καταστροφές και τις απώλειες ως κάτι μοιραίο για τον λαό, με το οποίο πρέπει να συμβιβαστεί, αφού πλέον αυτά τα φαινόμενα, εξαιτίας των αλλαγών στο κλίμα, υπερβαίνουν κάθε σχεδιασμό και κάθε κρατικό μηχανισμό. Η πραγματικότητα βέβαια είναι τελείως διαφορετική, καθώς η γύμνια του κρατικού μηχανισμού, αποτέλεσμα των αντιλαϊκών προτεραιοτήτων και του προσανατολισμού του, επιβεβαιώνεται με κάθε αφορμή, ακόμα και σε μικρότερης έντασης φαινόμενα, ή και σε καταστάσεις που μόνο έκτακτες δεν είναι. Αλλωστε, ούτε οι συντάκτες της έκθεσης του ΟΗΕ για το κλίμα τολμούν να συνδέσουν ευθέως τις αλλαγές στο κλίμα με το μέγεθος της τραγωδίας που ζει ο λαός κάθε φορά που βρίσκεται αντιμέτωπος με μια πυρκαγιά, έναν τυφώνα, μια νεροποντή. Οπως σημειώνει η επικεφαλής της επιτροπής σε συνέντευξή της σε κυριακάτικη εφημερίδα, «δεν υπάρχει αυτό που ονομάζεται "φυσική καταστροφή". Το αν οι φυσικοί κίνδυνοι, που γίνονται πιο έντονοι από την κλιματική αλλαγή, μετατρέπονται σε καταστροφές ή όχι, και σε ποιο βαθμό, εξαρτάται σε μεγάλο βαθμό από την έκθεση και την ευπάθεια». Με άλλα λόγια, το μέγεθος της καταστροφής είναι κάθε φορά ανάλογο με τα μέσα, το σχέδιο και τις υποδομές για την έγκαιρη και αποτελεσματική αντιμετώπισή του, που είναι βέβαια ευθύνη του κράτους και όχι ατομική ευθύνη του λαού.