Στο νέο Ταμείο Επικουρικής Κεφαλαιοποιητικής Ασφάλισης (ΤΕΚΑ), που θα λειτουργεί με βάση την κεφαλαιοποίηση, θα υπαχθούν υποχρεωτικά οι νεοεισερχόμενοι στην αγορά εργασίας από 1/1/22 και, σε μια προσπάθεια μεγέθυνσης της πελατείας, προαιρετικά όσοι ασφαλισμένοι είναι κάτω των 35 ετών, αλλά και κλάδοι ελεύθερων επαγγελματιών, που μέχρι τώρα δεν υπάγονται στην Επικουρική Ασφάλιση. Στο νέο ιδιωτικοποιημένο σύστημα, οι ασφαλισμένοι, ενώ γνωρίζουν και είναι καθορισμένο το ύψος των εισφορών τους (6% επί των αποδοχών τους ή του εισοδήματός τους), δεν καθορίζεται το ύψος της επικουρικής σύνταξης ούτε δίνεται καμία εγγύηση γι' αυτή. Αντίθετα, όλα επαφίενται στην «απόδοση» του επενδυτικού ρίσκου και στην πορεία των αγορών, μετατρέποντας την Ασφάλιση από προστασία με ευθύνη του κράτους για όποιον βγαίνει στη σύνταξη σε χρηματιστηριακό τζόγο - ατομική υπόθεση. Ετσι, από τους «ατομικούς κουμπαράδες» του κάθε ασφαλισμένου διαμορφώνεται κεφάλαιο το οποίο θα αξιοποιείται για τη χρηματοδότηση των επενδύσεων των επιχειρηματικών ομίλων.

«Με την κατάθεση του νομοσχεδίου "Ασφαλιστική Μεταρρύθμιση για τη νέα γενιά" υλοποιούμε μια ακόμα προεκλογική μας δέσμευση. Παρεμβαίνουμε στο σκέλος της Επικουρικής Ασφάλισης - σε συνέχεια της παρέμβασης στις κύριες συντάξεις με το Ν. 4760/2020 (...) Ακολουθούμε και σε αυτό το πεδίο τις καλές πρακτικές ευρωπαϊκών χωρών (...)», δήλωσε ο υπουργός Εργασίας, Κ. Χατζηδάκης, επιβεβαιώνοντας πως: α) Στο στόχαστρο των νέων ανατροπών μπαίνει πρωτίστως η νέα γενιά που οι εισφορές της στην Επικουρική Ασφάλιση μετατρέπονται σε «καύσιμη ύλη» για την καπιταλιστική ανάπτυξη. β) Η ιδιωτικοποίηση των επικουρικών συντάξεων αποτελεί συνέχεια και συμπλήρωμα του νόμου 4387/2016 και του νόμου 4760/2020 της ΝΔ, οι οποίοι από κοινού συνιστούν πραγματική λαιμητόμο για τις κύριες συντάξεις και θεσμοθετούν συντάξεις πείνας στο διηνεκές. Οι ευρωπαϊκές πρακτικές, τις οποίες εκθειάζουν και δίνουν όρκους πίστης ΝΔ και ΣΥΡΙΖΑ, είναι αυτές που προωθούν την ιδιωτικοποίηση των δημόσιων συστημάτων Ασφάλισης και εξασφαλίζουν τη σταδιακή απόσυρση κράτους και εργοδοσίας από τις υποχρεώσεις τους απέναντι σε ασφαλισμένους και συνταξιούχους.

Το χρηματοδοτικό κενό που θα προκαλέσει το νέο σύστημα - ανάλογα με τις παραδοχές - εκτιμάται από τα 48 έως τα 78 δισ. ευρώ. Αυτό το ποσό, ακόμα και αν υποθέσουμε ότι θα καλυφθεί από τον κρατικό προϋπολογισμό, θα επιβαρύνει τους φορολογούμενους, δηλαδή και πάλι ο λογαριασμός θα φορτωθεί στα λαϊκά στρώματα. Ομως, η επιβάρυνση αυτή μπορεί να συνδυαστεί και με μείωση των υφιστάμενων συντάξεων, όπως και των νέων συντάξεων για τους ασφαλισμένους που θα παραμείνουν στο ισχύον σύστημα.

Παράλληλα, «άνθρακες» αποδεικνύεται και η δήθεν «εγγύηση» του κράτους για επιστροφή των εισφορών στους ασφαλισμένους στην περίπτωση αρνητικών αποδόσεων των επενδύσεων, όπως και στην περίπτωση σύνταξης θανάτου ασφαλισμένου στους δικαιούχους, καθώς αυτά τα ποσά αντιστοιχούν μόλις σε μερικές δεκάδες ευρώ το μήνα. Είναι χαρακτηριστικό το ότι στην τελευταία περίπτωση, η επικουρική σύνταξη θανάτου θα κυμαίνεται γύρω στα 20 ευρώ το μήνα, ποσό που είναι εξευτελιστικό και σε καμία περίπτωση δεν μπορεί να γίνεται λόγος για «προστασία»!

Αντίστοιχα, ο αρμόδιος για το Ασφαλιστικό υφυπουργός Εργασίας, Π. Τσακλόγλου, δήλωσε πως το νομοσχέδιο «αλλάζει την αρχιτεκτονική της Επικουρικής Ασφάλισης προκειμένου το ασφαλιστικό σύστημα της χώρας να προσαρμοστεί κατάλληλα για την αντιμετώπιση των σοβαρών προκλήσεων που θέτουν η δημογραφική γήρανση του πληθυσμού, το μέγεθος της αδήλωτης εργασίας και το μοντέλο ανάπτυξης της ελληνικής οικονομίας (...)», επιβεβαιώνοντας την προσχηματική αξιοποίηση του δημογραφικού ζητήματος, όπως και του προβλήματος της «μαύρης» ανασφάλιστης εργασίας, την ώρα που η πραγματική επιδίωξη της κυβέρνησης είναι οι εισφορές των ασφαλισμένων να γίνουν πηγές χρηματοδότησης για το κεφάλαιο και στήριξης των «αγορών».

Επιπλέον, η ιδιωτικοποίηση της δημόσιας Κοινωνικής Ασφάλισης όχι μόνο δεν προστατεύει από τους «κινδύνους» του δημογραφικού - στο βαθμό που αυτοί είναι αντικειμενικοί - αντίθετα τα κεφαλαιοποιητικά συστήματα είναι ακόμα πιο ευάλωτα σε αυτούς, αφού, πέραν των κινδύνων των «αγορών» και του τζογαρίσματος των εισφορών, η αύξηση του προσδόκιμου ζωής οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια σε μικρότερες συντάξεις, σε ακόμα μικρότερη προστασία για τα γηρατειά. Μάλιστα, αυτός ο περιβόητος «κίνδυνος» μεταφέρεται ατομικά στον κάθε ασφαλισμένο, χωρίς το κράτος να αναλαμβάνει κάποια ευθύνη.