Το «ο νεκρός δεδικαίωται» δεν φαίνεται να επιβεβαιώνεται στην περίπτωση του Ντόναλντ Ράμσφελντ, του οποίου ο πρόσφατος θάνατος αναζωπύρωσε την κριτική μέσα και έξω από τις ΗΠΑ για ορισμένες επιλογές της αμερικανικής εξωτερικής πολιτικής την περίοδο που ο ίδιος ήταν υπουργός Αμυνας. Ξεχωρίζει βέβαια η επέμβαση στο Ιράκ το 2003, που άνοιξε τον ασκό του Αιόλου για γενικευμένη ανάφλεξη στη Μέση Ανατολή και οι συνέπειες της οποίας συνεχίζονται μέχρι τις μέρες μας. Του καταλογίζουν λοιπόν τη σκόπιμη παραπλάνηση της τότε κυβέρνησης Μπους, με «στοιχεία» που αποδείκνυαν τάχα ότι ο Σ. Χουσεΐν διέθετε χημικά όπλα, ως άλλοθι για την επέμβαση στο Ιράκ. 20 χρόνια μετά, βέβαια, το «ανάθεμα» στον Ράμσφελντ αξιοποιείται ως «πλυντήριο» για τον αμερικανικό ιμπεριαλισμό, που βαρύνεται με απείρως περισσότερα εγκλήματα από την επέμβαση στο Ιράκ. Σε κάθε περίπτωση, το «γεράκι του πολέμου» - όπως και όσοι προηγήθηκαν ή τον διαδέχτηκαν - δεν λειτουργούσε ούτε μόνος του, ούτε σε «κενός αέρος». Υπηρέτησε με συνέπεια τα συμφέροντα του αμερικανικού κεφαλαίου, που το 2003 τέθηκε επικεφαλής της «συμμαχίας των προθύμων» απέναντι στον «άξονα του κακού», για να εδραιώσει τη θέση του απέναντι σε ανταγωνίστριες δυνάμεις. Θυμίζουμε μάλιστα ότι στους «πρόθυμους» από το ευρωατλαντικό στρατόπεδο προσέτρεξε τότε και η ελληνική κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ, όπως και άλλα αστικά κόμματα, ενώ από τη βάση της Σούδας διεκπεραιώθηκε ένα κρίσιμο μέρος της πολεμικής επιχείρησης ενάντια στο Ιράκ. Τα διδάγματα εκείνης της περιόδου διατηρούν την αξία τους σήμερα, που τα σύννεφα των ιμπεριαλιστικών αντιθέσεων πυκνώνουν επικίνδυνα και η πρωτοκαθεδρία των ΗΠΑ αμφισβητείται στο διεθνές ιμπεριαλιστικό σύστημα. Οπως και η πείρα από τους αντιπολεμικούς - αντιιμπεριαλιστικούς αγώνες του λαού, όπου πρωταγωνίστησε το ΚΚΕ.