Μετέφερε τη διεθνιστική αλληλεγγύη των συνδικαλιστικών οργανώσεων και των εργαζομένων της χώρας μας στους αγωνιζόμενους εργάτες όλου του κόσμου, στης «Γης τους κολασμένους», στους μετανάστες και πρόσφυγες που δοκιμάζονται από την πανδημία, τους πολέμους, το εκμεταλλευτικό σύστημα που γεννά φτώχεια, δυστυχία, προσφυγιά. Κατήγγειλε ακόμα την άγρια καταστολή που αντιμετώπισαν εργαζόμενοι στην Τουρκία, στη Γαλλία και σε άλλες χώρες.

Επεσήμανε ότι τον τελευταίο έναν και πλέον χρόνο η πανδημία «λειτούργησε καταλυτικά για να αναδειχθεί όλη η παρακμή του σάπιου συστήματος», να αποκαλυφθούν «οι ολέθριες συνέπειες της διαχρονικής απαξίωσης του συστήματος Υγείας», να φωτιστούν οι τραγικές συνέπειες της ιδιοποίησης της επιστήμης και της έρευνας από τα μονοπώλια του Φαρμάκου. «Κανείς δεν πρέπει να ξεχάσει τους 11.000 νεκρούς μέχρι σήμερα και τη στάση κλινικαρχών και κυβέρνησης, οι οποίοι αρνήθηκαν την επίταξη του ιδιωτικού τομέα Υγείας και νοίκιαζαν το κρεβάτι ΜΕΘ για 1.700 ευρώ τη βραδιά», υπογράμμισε.

Αναφερόμενος στη νέα επίθεση που σχεδιάζει η κυβέρνηση για λογαριασμό της μεγαλοεργοδοσίας, εξήγησε ότι «στο όνομα των "βέλτιστων ευρωπαϊκών πρακτικών" η κυβέρνηση ακολουθεί τον δρόμο που έχουν χαράξει τα μονοπώλια για πλήρη απορρύθμιση στον χρόνο εργασίας. Να πηγαίνεις δηλαδή στη δουλειά και να μην ξέρεις πότε θα σχολάσεις. Να δουλεύεις με τον μισθό κολλημένο στα 580 ευρώ και ακόμα παρακάτω. Ο ελεύθερος χρόνος του εργαζόμενου θα γίνει διευθυντικό δικαίωμα του εργοδότη, θα βλέπει τα παιδιά του όποτε αυτός θέλει, θα προγραμματίζει τη ζωή του έχοντας από πριν αποδεχτεί ότι όλη η εργάσιμη μέρα θα είναι στη διακριτική ευχέρεια του εργοδότη για να τη ρυθμίζει».

Απέναντι στην επίθεση αυτή, απευθύνθηκε στους εργάτες «που έζησαν κατακτήσεις και δικαιώματα, Συλλογικές Συμβάσεις, σταθερό ημερήσιο χρόνο εργασίας», καλώντας τους «να μη συμβιβαστούν με τη σημερινή πραγματικότητα, μην επιτρέψουν την προπαγάνδα του αντιπάλου ότι αυτά είναι περασμένα - ξεχασμένα. Να μπουν μπροστά, να διεκδικήσουν, να τραβήξουν και τους νέους στη μάχη για βελτίωση του μισθού, των δικαιωμάτων».

Απηύθυνε δε ιδιαίτερο κάλεσμα στη νέα γενιά των εργαζομένων: Σε όσους ακούνε το αίτημα για το 8ωρο και το θεωρούν ξένο, «μιας και ποτέ δεν δούλεψαν 8 ώρες» αλλά άλλοτε τετράωροι, άλλοτε εξάωροι και άλλοτε από το πρωί μέχρι το βράδυ. Στους εργαζόμενους «που δεν είχαν ποτέ σύμβαση, που δεν τους επέτρεψαν οι συνθήκες να μάθουν αν έχουν δικαιώματα». Ολοι αυτοί, τόνισε, «έχουν την υποχρέωση προς τον ίδιο τους τον εαυτό και στον κλάδο τους να διεκδικήσουν, να πάρουν την υπόθεση στα χέρια τους».

«Οταν οι εργάτες ξεσηκώθηκαν πριν 135 χρόνια, δεν είχαν πλούσια συγκεντρωμένη πείρα για αγώνες που προηγήθηκαν για τις συνθήκες δουλειάς», σχολίασε και πρόσθεσε: «Ομως με τον αγώνα τους πρόσθεσαν νέα πείρα, συνέβαλαν στις εργατικές κατακτήσεις. Η ίδια η πείρα τους από τη ζωή τούς έσπρωξε να διεκδικήσουν το 8ωρο. Εβλεπαν από τη μία να δουλεύουν 10, 12 και 14 ώρες για ψίχουλα και από την άλλη να συγκεντρώνεται απίστευτος πλούτος. Κατάλαβαν ότι η εργατική τους δύναμη δεν αναπληρώνεται αν δουλεύουν συνεχώς 12ωρα, κατάλαβαν ότι πρέπει να έχουν ελεύθερο χρόνο, για να τον αξιοποιούν όπως θέλουν, και έτσι τράβηξαν μπροστά και πάλεψαν μέχρι που κατοχύρωσαν το 8ωρο». Σήμερα οι νέοι εργαζόμενοι μπορεί να μην έχουν γνωρίσει μια σειρά δικαιώματα, «όμως υπάρχει η ιστορική πείρα, οι μεγάλες κατακτήσεις των εργατών τον περασμένο αιώνα», που μπορεί και πρέπει να φωτίσει τον αγώνα τους για να επανέλθουν οι Συλλογικές Συμβάσεις, ο σταθερός ημερήσιος χρόνος εργασίας, να αυξηθούν οι μισθοί.

Οσον αφορά τη συμπαιγνία που θέλησαν να στήσουν εργατοπατέρες και κυβέρνηση για να μην «κουνηθεί φύλλο» τη φετινή Πρωτομαγιά, σχολίασε πως η στοίχιση της ηγετικής ομάδας της ΓΣΕΕ με τις επιδιώξεις της εργοδοσίας και με την κυβέρνηση «θα την καταγράψουν δίπλα σε αυτές τις διοικήσεις των Μακρηθεοδώρων». Οπως είπε, όμως, δεν κρύβεται η απαξίωσή τους από τη συντριπτική πλειοψηφία των εργαζομένων, εξηγώντας: «Οι προχτεσινές θλιβερές εικόνες τους για μια ακόμα φορά προκάλεσαν την ειρωνεία, την κοροϊδία τους από εργατόκοσμο. Ομως αυτό δεν φτάνει. Το σύνθημα "συνδικάτα εργατών, όχι των εργοδοτών" είναι επίκαιρο και αναγκαίο για να δυναμώσει ο ταξικός, διεκδικητικός αγώνας απέναντι στον συμβιβασμό».

Ο Β. Συρίγος μίλησε και για την όξυνση των ιμπεριαλιστικών αντιθέσεων, ενώ δείχνοντας τη σαπίλα του καπιταλισμού, αλλά και την ελπίδα που βρίσκεται στην εργατική - λαϊκή πάλη, ανέφερε: «Σε αυτόν τον κόσμο, όπου η πιο γρήγορα αναπτυσσόμενη καπιταλιστική οικονομία του πλανήτη, η Ινδία, δεν έχει πλέον ανάγκη από γιατρούς, ούτε από οξυγόνο, αλλά από νεκροθάφτες και ξύλα για να κάψουν τους νεκρούς τους και να μη σαπίζουν στις γειτονιές του Δελχί. Σε αυτόν τον βάρβαρο κόσμο, όπου έγινε συνήθεια να μετράμε κάθε βράδυ τους νεκρούς μας, υπάρχει και η ελπίδα: Είναι η ελπίδα της πάλης των λαών, από την προσπάθεια να φτιάξουν σωματείο στην "Amazon" και προσωρινά απετράπη, μέχρι την οργάνωση του σημερινού απεργιακού αγώνα, από την ξεχωριστή περσινή Πρωτομαγιά εδώ στον ίδιο χώρο μέχρι τους αγώνες που ακολούθησαν στους βιομηχανικούς κλάδους, στη ΛΑΡΚΟ, στον Τουρισμό, στο Εμπόριο, στους καλλιτέχνες, από τις μεγάλες κινητοποιήσεις στη Γαλλία μέχρι και τους μεγάλους αγώνες στην Κολομβία, οι λαοί δεν είπαν την τελευταία τους λέξη. Η αλληλεγγύη των λαών θα νικήσει τους ιμπεριαλιστές και το σάπιο, ξεπερασμένο καπιταλιστικό σύστημα».