Συμφωνώ με το πρώτο κείμενο των Θέσεων. Με βάση το κείμενο, «το κεντρικό ζήτημα επεξεργασίας του 21ου Συνεδρίου είναι να γίνει ακόμη πιο διακριτός, στις πλατιές λαϊκές δυνάμεις, ο ρόλος του ΚΚΕ ως ισχυρής οργανωμένης ιδεολογικο-πολιτικής εργατικής λαϊκής πρωτοπορίας, ως φορέας νέων ιδεών της επαναστατικής κοινωνικής προοπτικής, απάντησης στα μεγάλα ζωτικά προβλήματα που έχουν συσσωρευτεί και απαιτούν επιτακτικά τη λύση τους στον 21 αιώνα».

Πώς αντιλαμβάνεται ένα κομματικό μέλος χρεωμένο στην ΚΝΕ ή ένα μέλος της ΚΝΕ ήδη από τα πρώτα του βήματα στην οργανωμένη ζωή τον «ρόλο» του, ως φορέα των ιδεών της επαναστατικής προοπτικής, ως απάντηση στα μεγάλα προβλήματα που απαιτούν λύση; Μας απασχολεί καθοδηγητικά όταν σχεδιάζουμε τη δράση μας, πώς θα παρέμβουμε σε έναν χώρο δουλειάς, σε ένα σχολείο, γειτονιά; Οταν συζητάμε για το πώς θα οικοδομήσουμε νέες ΟΒ και ΚΟΒ; Δεν είναι βέβαια ερωτήματα ρητορικής φύσης, αλλά προβληματισμοί για το επίπεδο του καθοδηγητικού μας προσανατολισμού καθώς και της καθοδηγητικής στήριξης και βοήθειας προς τα στελέχη και μέλη της ΚΝΕ.

Οσον αφορά το πώς αντιλαμβάνεται πολλές φορές τον ρόλο του ένα μέλος της ΚΝΕ. Συνήθως πριν οργανωθεί ένα παιδί, κάποιους από τους προβληματισμούς που θέτει, όχι κατά βάση αρνητικοί, είναι ότι «είναι μια σημαντική απόφαση», «ότι θα έχω περισσότερες ευθύνες από τώρα», εμπνευσμένο όμως ταυτόχρονα από τα επιτεύγματα του σοσιαλισμού και τη σοσιαλιστική προοπτική.

Πώς αντιλαμβάνεται όμως τον «ρόλο» του μετά; Σίγουρα έχει μάθει και γνωρίζει περισσότερα πράγματα από πριν, συζητάει με άλλους όρους με τους φίλους του, όντως έχει αναλάβει και περισσότερες «ευθύνες», από το να δώσει τον πρώτο του «Οδηγητή», να βγει μπροστά στην οργάνωση της πάλης στο σχολείο του, έως το να στρατολογήσει τον καλύτερό του φίλο. Πώς το βοηθάμε όμως να κατανοήσει, καθοδηγητικά, τον εαυτό του, όχι αποσπασμένο από το σύνολο της ΟΒ και τη λειτουργία της, ως φορέα - κρίκο της επαναστατικής προοπτικής, σε μια αντεπαναστατική περίοδο, μεγάλης υποχώρησης του εργατικού - λαϊκού κινήματος; Το βοηθάμε; Σίγουρα δεν μπορούμε να απαντήσουμε με ένα ναι ή όχι, αλλά υπάρχουν ενδείξεις στη δουλειά μας που χρειάζεται να προσέξουμε καλύτερα.

Παραδείγματος χάριν, όταν συζητάμε για τους λόγους αποστράτευσης ενός μέλους της ΚΝΕ, κάποιοι από αυτούς είναι οι πιέσεις που δέχεται το μέλος μας από το οικογενειακό, φιλικό και εργασιακό του περιβάλλον, παρά το γεγονός ότι συμφωνεί με το Κόμμα. Αν κοιτάξουμε καλύτερα όμως κάποιες από αυτές τις περιπτώσεις, εντοπίζουμε ότι είναι απογοητευμένοι που το καπιταλιστικό σύστημα όχι μόνο δεν αλλάζει, αλλά γίνεται χειρότερο και που η κοινωνία του σοσιαλισμού - κομμουνισμού δεν «έρχεται» τόσο γρήγορα όσο πίστευαν, δεν υποστηρίζεται από πολλούς, αλλά ταυτόχρονα λοιδορείται.

Παρά το γεγονός, λοιπόν, ότι κατανοούμε όχι μόνο από εννοιολογική σκοπιά, αλλά με βάση τις επεξεργασίες, Αποφάσεις, ντοκουμέντα που διαθέτουμε, ότι δρούμε σε περίοδο αντεπανάστασης, δεν υπολογίζουμε ή καλύτερα δεν λαμβάνουμε υπόψη ολοκληρωμένα το πώς επιδρούν οι συνθήκες αυτές στο σύνολο του δυναμικού μας σε καθημερινό επίπεδο. Μας «διαφεύγει» σταθερά, αν και έχει εντοπιστεί και συζητηθεί, ότι ένας άνθρωπος που ενθουσιάζεται με έναν διαφορετικό τρόπο οργάνωσης της κοινωνίας, την ανωτερότητα αυτού καθώς και της προσφοράς του στην ανθρώπινη ιστορία, που βρίσκει απάντηση στα αδιέξοδα που βιώνει, ότι γρήγορα μπορεί να απογοητευτεί, μη βλέποντας άμεσα τη λύση, πρώτα για τη δική του ζωή. Δεν κατανοείται πλήρως με την έννοια της αφομοίωσης, ιδιαίτερα από τα πιο μικρά μας μέλη, τι σημαίνει περίοδος αντεπανάστασης και πώς επιδρά, ακριβώς γιατί και η επανάσταση και οικοδόμηση της σοσιαλιστικής κοινωνίας και η ανατροπή αυτής και χρονολογικά είναι «μακριά» από τις ηλικίες τους.

Σαν συνέχεια λοιπόν, απαντώντας στο δεύτερο ερώτημα που τέθηκε εισηγητικά, τα ζητήματα αυτά έχουμε την ικανότητα να τα εντοπίζουμε, αλλά αποφεύγεται να γίνεται αντικείμενο συζήτησης στα όργανα, καθώς επικρατούν «λογικές» ότι μπορούμε να συζητήσουμε π.χ. για την πείρα από τη σοσιαλιστική οικοδόμηση, μόνο ενόψει μαθημάτων, επετειακά. Αυτό είναι συνέπεια ότι αντιμετωπίζουμε την ιδεολογική δουλειά με μονομέρεια, ότι αφορά κάποιους συντρόφους, συνήθως τους πιο «διαβαστερούς» και όχι ως συστατικό στοιχείο της δράσης μας. Αντιλήψεις τέτοιου είδους αντανακλώνται στο πώς σχεδιάζουμε, συναντάται δυσκολία να σχεδιάσουμε τη δράση μιας ΟΒ σε επίπεδο τριμήνου, χρόνου (και δεν γίνεται αναφορά σε ημερομηνίες αλλά στο πώς σκεφτόμαστε να παρέμβουμε στον χώρο ευθύνης μας, να οικοδομήσουμε δεσμούς με κόσμο, να αναπτυχθούμε οργανωτικά).

Πρέπει καλύτερα να γίνει αντιληπτό και μέσω της συζήτησης στα όργανα και αναβάθμισης αυτής, ότι αυτά τα θέματα συζήτησης δεν είναι για κάποια «άλλη στιγμή», αλλά για το τώρα, είναι αναπόσπαστα στοιχεία της παρέμβασής μας, της κατανόησης των τωρινών συνθηκών που δρούμε, της διεξόδου που προτείνουμε. Γιατί και η λογική της «άλλης στιγμής» που συναντιέται στα όργανα με αυτόν τον τρόπο, έχει και ως αποτέλεσμα να κατανοείται από το δυναμικό μας ότι η συζήτηση γα τη σοσιαλιστική προοπτική είναι για κάποια άλλη «στιγμή» και όχι τώρα, άρα και το μέλος μας ως φορέας αυτής της προοπτικής μπορεί να γίνει πραγματικά χρήσιμος, σε κάποια άλλη «στιγμή» και όχι τώρα «που όλα μοιάζουν στάσιμα, ο κόσμος ασχολείται με άλλα πράγματα». Προφανώς ο συλλογισμός είναι απλουστευμένος, αλλά μπορούμε να κατανοήσουμε στα πολλά κανάλια που μπορούμε να οδηγηθούμε, όταν απορροφόμαστε από τις εξελίξεις, την καθημερινότητα.

Κλείνοντας, θα ήθελα να σημειώσω πως σίγουρα μας απασχολεί το ζήτημα που θέτουν οι Θέσεις, το ότι «αποφασιστικός παράγοντας για την προώθηση της στρατηγικής μας, μέσα από την καθημερινή δράση είναι να ενισχυθεί το ιδεολογικό στοιχείο στην εσωκομματική και ΚΝίτικη λειτουργία των καθοδηγητικών οργάνων». Και πιο συγκεκριμένα πώς θα κατακτηθεί αυτό ως σταθερός τρόπος δουλειάς ιδιαίτερα στις μικρότερες ηλικίες της ΚΝΕ. Προκύπτει ότι και τα κομματικά μέλη χρεωμένα στην καθοδήγηση Οργανώσεων και Τομέων δουλειάς της ΚΝΕ, χρειάζεται να ανεβάσουμε με πρωτοβουλία τον πήχη της καθημερινής μας δουλειάς, έτσι ώστε να ανταποκριθούμε στις απαιτήσεις που θέτουν οι εξελίξεις και η ανάγκη της ολόπλευρης ισχυροποίησης της ΚΝΕ.