Ολα τα παραπάνω μπορεί να τα συναντήσει κανείς αυτούσια στο νομοθετικό έκτρωμα που κατέθεσε η κυβέρνηση και στα όσα νομοθέτησαν και εφάρμοσαν όλα τα προηγούμενα χρόνια όλες οι προηγούμενες κυβερνήσεις, όπως του ΣΥΡΙΖΑ, επιχειρώντας να βάλει στον «πάγο» το δικαίωμα στην απεργία, μετατρέποντας σε «ιδιώνυμο» αδίκημα τη συμμετοχή σε κινητοποιήσεις ενάντια στους πλειστηριασμούς κ.ο.κ. Οπως βέβαια όλα τα παραπάνω αποτυπώνονται αυτούσια και στις κατευθύνσεις της ΕΕ, η οποία σπεύδει να θωρακίσει σε όλα τα επίπεδα την εξουσία του κεφαλαίου, ανάγοντας ευθέως σε «κίνδυνο» τις «λαϊκές διαμαρτυρίες», στήνοντας μηχανισμούς για την «αντιμετώπιση της ριζοσπαστικοποίησης», όπως αυτούς που «εγκαινιάζει» το κυβερνητικό τερατούργημα. Επιβεβαιώνεται «πανηγυρικά» πως η αντιλαϊκή πολιτική σε όλο τον καπιταλιστικό κόσμο πάει χέρι χέρι με την ένταση της καταστολής και της προσπάθειας να μπει στο «γύψο» το λαϊκό κίνημα. Κι όσο γι' αυτό, η κυβέρνηση πράγματι κάθε άλλο παρά «πρωτοτυπεί».