Πέρα από το ότι είναι υπερφίαλες, οι κυβερνητικές διαβεβαιώσεις ότι η συμφωνία για την οριοθέτηση ΑΟΖ με την Ιταλία δημιουργεί μόνο «θετικά προηγούμενα» και «κεκτημένα», κρύβουν την ουσία. Οι συμφωνίες αυτές δεν γίνονται σε «λευκή κόλλα», αλλά μέσα σε ανταγωνισμούς και αντιθέσεις σε όλα τα μέτωπα, που κλιμακώνονται επικίνδυνα, με την αστική τάξη της Ελλάδας να είναι χωμένη μέχρι το λαιμό. Είναι αποκαλυπτικό το γεγονός ότι την ίδια ώρα που η κυβέρνηση πανηγυρίζει για μια «διπλωματική επιτυχία», η Τουρκία βλέπει στην ελληνοϊταλική συμφωνία να «δικαιώνονται» τα δικά της επιχειρήματα για τον καθορισμό των θαλάσσιων ζωνών, αφού σε ορισμένα νησιά του Ιονίου δεν αναγνωρίζεται πλήρης επήρεια σε ΑΟΖ. Αλλά και οι ΗΠΑ, που χαιρετίζουν τη συμφωνία και αναγνωρίζουν στα λόγια την επήρεια των νησιών σε ΑΟΖ, την εντάσσουν σ' ένα πλαίσιο ευρύτερων διευθετήσεων, που περιλαμβάνει και τη συνεκμετάλλευση του Αιγαίου, νομιμοποιώντας τις αμφισβητήσεις της Τουρκίας. Με άλλα λόγια, ο καθένας «διαβάζει» τη συμφωνία ανάλογα με τα ιδιαίτερα συμφέροντα και τις επιδιώξεις του, στα παζάρια για την «επόμενη μέρα» ολόκληρης της περιοχής, πάντα όμως κάτω από την «ομπρέλα» των ΑμερικανοΝΑΤΟικών, που το σχέδιό τους υπηρετούν όλες διαχρονικά οι κυβερνήσεις. Γι' αυτό, το κλίμα ευφορίας που προσπαθούν να καλλιεργήσουν η ΝΔ και τα άλλα κόμματα με την ελληνοϊταλική συμφωνία δεν πρέπει καθόλου να παρασύρει το λαό.